Είδαμε κι εμείς το Blonde…

Από μικρή είχα μια κρυφή εμμονή με την Μέριλιν Μονρόε

Είδα δεκάδες ντοκιμαντέρ, διάβασα βιογραφικά βιβλία και άκουγα για ώρες τα cd της προσπαθώντας να ανακαλύψω ένα και μόνο πράγμα. Πού και πώς βρήκε τη δύναμη να παραμερίσει τα παιδικά της τραύματα και να αγγίξει τ’ άστρα.

Στην πορεία της πολύχρονης “μελέτης” μου, συνειδητοποίησα πως αυτό δεν συνέβη ποτέ. Τα παιδικά τραύματα δεν ξεπεράστηκαν. Μπορεί να αποτέλεσαν τον μοχλό που την εκτόξευσαν, μπορεί να έγιναν η βάση πάνω στην οποία χτίστηκε ο μύθος, αλλά ήταν πάντα εκεί – πότε καλά κρυμμένα και πότε να επιπλέουν στην επιφάνεια.

Αυτό ήταν ξεκάθαρο και στην ταινία Blonde του Άντριου Ντόμινικ, μια μυθοπλαστική βιογραφία της Μέριλιν Μονρόε που, παρά τις σκληρές κριτικές που γράφτηκαν, προσωπικά τη βρήκα ευφυέστατη.

Τρεις ώρες συναισθηματικής φόρτισης, σχεδόν σαν αρχαία ελληνική τραγωδία (και μάλιστα χωρίς τον από μηχανή Θεό να φέρει την κάθαρση στο τέλος), κύλησαν σαν νερό.

Το Blonde δεν είναι μια ταινία για την καημένη τη Μέριλιν που είχε μια δύσκολη ζωή

Η αψεγάδιαστη Άνα ντε Άρμας δεν κουβάλησε στους ώμους της μόνο τα παιδικά τραύματα και τις κακοποιήσεις που υπέστη η χολιγουντιανή ηθοποιός από εργοδότες, εραστές και συζύγους.

Μέσα στην ταινία είδα πολλές γυναίκες που γνώρισα προσωπικά και ζουν ανάμεσά μας.

Γυναίκες που έχουν κακοποιηθεί, που έχουν υποκύψει στις αντρικές υποταγές για να μην μείνουν στάσιμες, που διαμορφώθηκαν μέσα από έμφυλα στερεότυπα αιώνων και κουβαλούν τραύματα που δεν θα γιάνουν ποτέ.

Μέσα στην ταινία είδα και γυναίκες που δεν γνώρισα προσωπικά αλλά έμαθα γι΄ αυτές μέσα από τον τύπο.

Γυναίκες που δολοφονήθηκαν επειδή τόλμησαν να πουν “όχι”, που διασύρθηκαν επειδή τόλμησαν να πουν “ναι”, που τις αποκάλεσαν “παλιογύναικα” και “πουτ@νες” επειδή τόλμησαν να λάμψουν, όπως ακριβώς αποκαλούσε την Μέριλιν η πουριτανική Αμερική – η ίδια Αμερική που την έκανε σύμβολο του σeξ και στα κρυφά την ποθούσε και ήθελε να κλέψει λίγη από τη λάμψη της.

Με λίγα λόγια το Blonde, μέσα από μια καθηλωτική σκηνοθεσία, ρίχνει φως στον σκληρό κόσμο της επιβολής, την ευκολία του άντρα να “κάνει δικιά του” τη γυναίκα με το έτσι θέλω, την ανδρική κυριαρχία που κινεί τα νήματα και στο επίκεντρο το σeξ που… όπως είχε πει και ο Όσκαρ Ουάιλντ, έχει να κάνει με την εξουσία.

Συγκεκριμένα, την εξουσία των ανδρών.