Εκεί που πάντα θα επιστρέφεις

Όσο το μυαλό περιορίζεται και λειτουργεί στις βασικές νόρμες της καθημερινότητας, ο εαυτός σμικραίνει.

Μαζί του σμικραίνουν τα όνειρα, τα θέλω, οι επιθυμίες μας και εν ολίγοις η ζωή μας.

Οι ρυθμοί της καθημερινότητας είναι σκέτη τρέλα θα μου πεις, οι λογαριασμοί, η βενζίνη στα ύψη, τα ενοίκια, αχ θεέ μου τα ενοίκια… και όλες και όλοι έχουν απαιτήσεις. Να είσαι καλός, να είσαι εξυπηρετική, να χαμογελάς πλατιά, να λες ευχαριστώ.

Αν όλα αυτά τα δεις από ψηλά, αν έστω προσπαθήσεις συνειδητά μια στιγμή να δεις τη ζωή σου όσο πιο απ’ έξω γίνεται, αυτό το οποίο θα παρατηρήσεις, τη στιγμή που νοητά «κλαις» για τη μαύρη σου τη μοίρα, θα σε κάνει να γελάσεις…

Θα δεις ανθρώπους που ελάχιστη σημασία έχουν για σένα να σου έχουν δημιουργήσει την εντύπωση ότι είναι «κάποιοι», κυριαρχικά παιχνίδια που θυμίζουν δημοτικό, «σημαντικά» ζητήματα που ναι μεν ίσως σε επηρεάζουν αλλά όχι, δεν είναι ζητήματα «ζωής και θανάτου» να πλασάρονται ως hot επικαιρότητα.

Θα δεις πολλά και άλλα πολλά που θα σε οδηγήσουν στην εξής σκέψη: «Αξίζει; Τα αξίζω;».

Αξίζουμε ότι αποδεχόμαστε. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.

Όταν συνειδητοποιήσουμε πως στο τέλος της ημέρας επιστρέφουμε σε ένα σπίτι με όμορφα πρόσωπα εντός του, ή το λατρεμένο μας τετράποδο, ή τον εαυτό μας και το απολαμβάνουμε και πως η ζωή τελικά είναι ακριβώς αυτό, εκεί όπου πάντα επιστρέφεις, τότε ελάχιστα και πολύ συνειδητά θα μας απασχολούν οι προσδοκίες των άλλων, οι επιπλήξεις, τα νεύρα, τα μέτρα, τα παράπονά τους, η δική τους παράταιρη οπτική στη ζωή μας.

Το «εκεί που πάντα θα επιστρέφεις» μπορεί να είναι πατρίδα, οικογένεια, άνθρωπος, φίλοι, ένα όνειρο που ακόμα δεν έχεις υλοποιήσει, μα κανείς δε σε σταματά.

Το «εκεί που πάντα θα επιστρέφεις» είναι πολλά, είναι δικό σου και αξίζει τα πάντα.

Μην το αμελείς, μην ξεχνάς να το κοιτάς. Μην τα παρατάς!