Ένα πορτοκαλί μπικίνι έγινε καθρέφτης της (καλοκαιρινής) τοξικότητας

Κατά τη διάρκεια του ΣΚ, σε μία από τις ελάχιστες φορές που άνοιξα το κινητό μου, για να κάνω μία βόλτα στα social media, έπεσα πάνω σε ένα βίντεο σχετικά με το body image και συγκεκριμένα, με το πώς –για ακόμα μία φορά– μία νεαρή celebrity που επανειλημμένως έχει μιλήσει για τη δυσκολία να αποδεχτεί την εικόνα της με τον μεγεθυντικό φακό της δημοσιότητας στραμμένο πάνω της, τόλμησε να πάει διακοπές στην Ιταλία και να φορέσει ένα υπέροχο πορτοκαλί μπικίνι, ενώ δεν έχει το σώμα μοντέλου.

Ήλπιζα πως το φετινό καλοκαίρι, ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά,

αλλά μερικές φορές χάνω έντονα την ελπίδα μου για τους ανθρώπους που τρυπώνουν κάτω από τέτοιες κίτρινες και γελοίες αναρτήσεις, μόνο και μόνο, για να βγάλουν τον σεξισμό τους, να κάνουν προβολή των δικών τους ελλείψεων και να αποδείξουν για ακόμα μία φορά, πόσο βαθιά τοξική είναι η εικόνα του γυναικείου σώματος που τροφοδοτούσε για δεκαετίες ολόκληρες η κοινωνία που ζούμε.

Και δεν είναι εύκολο να βρεις την αυτοπεποίθησή σου σε αυτό το πλαίσιο.

Όσο κι αν έχεις δουλέψει με τον εαυτό σου, όσο κι αν έχεις επενδύσει σε αυτόν με ώρες ψυχοθεραπείας.

Είναι οι στιγμές που στο δοκιμαστήριο ο φωτισμός σε αποθαρρύνει, όταν έχεις πρηστεί, γιατί περιμένεις περίοδο ή όταν θέλεις να κρυφτείς κάτω από μία πέτρα στην παραλία, δίπλα στην κοπέλα με το «τέλειο κορμί», όχι γιατί ζηλεύεις, αλλά γιατί υπάρχει μία γα**μένη φωνούλα μέσα στο κεφάλι σου, να σου ψιθυρίζει συνέχεια πως «η ζωή θα ήταν καλύτερη μόνο εάν είχες το δικό της σώμα».

Είναι οι στιγμές που κάνεις scrolling σε λάθος social media λογαριασμούς και όταν ακούς έναν σύντροφο να σου λέει «μήπως να χάσουμε κανα-δυο κιλάκια;». Είναι οι στιγμές που εκλαμβάνεις ως κομπλιμέντο να σου λέει κάποιος πως αδυνάτισες και όταν πιάνεις τον εαυτό σου να δίνει μάχη με μία διατροφική διαταραχή.

Αυτές οι φωνούλες όμως, δεν είναι καθόλου δικές μας, μας τις έχουν φορτώσει άλλοι, όμως εάν η ευθύνη είναι δική τους, η απόφαση να μη ριζώσεις σε αυτά τα στερεότυπα είναι ολόδική σου.

Σε μία εποχή ανέλπιστου body positivity, με τόσους διαφορετικούς σωματότυπους να προβάλλονται όλο και περισσότερο, ό,τι δεν είναι στο νούμερό σου μπορείς να το πετάξεις από πάνω σου χωρίς καμία απολύτως ενοχή. Και αυτό θα είναι η δική σου επανάσταση.

Ο τρόπος που αντιμετωπίζεις το σώμα σου οφείλεις να ανήκει σε εσένα και μόνο σε εσένα.

Σε κανένα στερεότυπο ομορφιάς, σε καμία βιομηχανία μόδας, σε κανέναν γονέα, σε κανέναν σύντροφο, σε κανέναν εργοδότη, σε καμία πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης.

Σαν άτομο που έχει περάσει νευρική ανορεξία και έχοντας φτάσει σε ένα σημείο που το σώμα μου αλλάζει διαρκώς και δε μοιάζει σε τίποτα με αυτό που είχα κάποτε στα 20, χρειάζεται να υπενθυμίζω στον εαυτό μου πως οι απόψεις των άλλων δεν είναι η δική μου αλήθεια.

Άλλες ημέρες το καταφέρνω και άλλες προσπαθώ να απενοχοποιήσω στο μυαλό μου το να φορέσω σορτσάκι, ενώ έχω κυτταρίτιδα και κάτασπρα πόδια.

One day at a time όμως…