Η περηφάνια μας έμεινε μισή

Διαβάζω εδώ και μέρες για την επιτυχία του Κούρο Ντουρμοχαμαντί από το Ιράν που κάνει την Ελλάδα περήφανη, λίκνο του πολιτισμού, τη χώρα που δίνει ευκαιρίες σε πρόσφυγες και μετανάστες να διαπρέψουν – ένα αφήγημα τύπου Αντετοκούνμπο δηλαδή – και μέχρι και ο Πρωθυπουργός επικοινώνησε μαζί του για να τον συγχαρεί.

Και ναι, είμαι περήφανη που παιδιά και καθηγητές από την Ελλάδα στάθηκαν δίπλα στον Κούρο και βοήθησαν το λαμπρό αυτό μυαλό να λάμψει.

Είμαι περήφανη, επίσης, που η χώρα μου άνοιξε την αγκαλιά της στα προσφυγάκια της Ουκρανίας, τα φιλοξένησε, τα έστειλε σχολείο και τα φρόντισε.

Η περηφάνια μου όμως,

κλονίζεται όταν χιλιάδες άλλα προσφυγόπουλα/μεταναστόπουλα βουλιάζουν εδώ και χρόνια στην εγκατάλειψη, τη βρώμα και την κατάθλιψη στις ελληνικές προσφυγικές δομές.

Κλονίζεται από τη βαναυσότητα των ελληνικών αρχών στα σύνορα και τα νησιά.

Κλονίζεται απ’ τα παράνομα push backs που φιγουράρουν στα παγκόσμια ΜΜΕ αλλά αποσιωπούνται επιμελώς από τα ελληνικά μέσα.

Τις τελευταίες μέρες, εκτός από την επιτυχία του Κούρο, διαβάζω για έξι Σύριους και Μαροκινούς μετανάστες που είπαν πώς εξαναγκάζονται από τις ελληνικές αρχές να «διώχνουν βίαια» άλλους μετανάστες που επιχειρούν να περάσουν τα ελληνικά σύνορα με αντάλλαγμα ένα χαρτί από την ελληνική αστυνομία που τους επιτρέπει να μείνουν στη χώρα μας για έναν μήνα.

Δύο από τους άνδρες περιέγραψαν τον εαυτό τους ως «σκλάβους».

Είπαν ότι είδαν την ελληνική αστυνομία να απογυμνώνει, να ληστεύει και να επιτίθεται σε αιτούντες άσυλο προτού τους βάλουν ξανά σε υπερπλήρεις φουσκωτές βάρκες με προορισμό την τουρκική όχθη.

Μια κοινή έρευνα από τους Guardian, Lighthouse Reports, Le Monde, Der Spiegel και ARD Report München συγκέντρωσε φωτογραφίες και βίντεο για να επιβεβαιώσει τη μαρτυρία των 6 ανδρών καθώς και έγγραφα που επιβεβαιώνουν την κράτηση και αργότερα την απελευθέρωσή τους από τις ελληνικές αρχές.

Κι αυτό που μου κάνει περισσότερη εντύπωση είναι πως διαβάζω τη συγκεκριμένη έρευνα σε μεγάλα διεθνή ΜΜΕ με τίτλους όπως «μεγάλη αποκάλυψη» ή «παράνομα push backs στην Ελλάδα», και στα ελληνικά ΜΜΕ δεν υπάρχει η είδηση ούτε ως απλή αναφορά.

Να πούνε, τουλάχιστον, «ρε παιδιά, οι ξένοι έκαναν μια μεγάλη δημοσιογραφική έρευνα και μας κράζουν για τη βία που ασκείται στα σύνορα, μας κράζουν ότι στήνουμε σκλαβοπάζαρα, μήπως να το δούμε; Είναι αλήθεια ή δεν είναι; Τι σκατά παίζει τελικά;».

Όπως μου κάνει εντύπωση το ότι αν τολμήσεις να πεις πως διάβασες (όχι πιστεύεις, όχι καταγγέλλεις, απλά ΔΙΑΒΑΣΕΣ) ότι η Ελλάδα κάνει παράνομες επαναπροωθήσεις μεταναστών, θα σε πουν φερέφωνο της τουρκικής προπαγάνδας.

Είμαι περήφανη, λοιπόν, για τους συμπολίτες μου που βοηθούν όποιον έχει ανάγκη, είτε είναι από τη Συρία, το Ιράν, την Ουκρανία ή το Πακιστάν, αλλά νιώθω ντροπή για το ελληνικό κράτος και τα ελληνικά ΜΜΕ που κρύβουν πίσω από την επιτυχία του Ιρανού μαθητή μια πολιτική που δεν είναι απλά παράνομη, αλλά εγκληματική και απάνθρωπη.