Η ζωή μας μια βόλτα… με Cabrio!

Προχθές γύρω στις 7 το απόγευμα κατέβαινα την Κηφισίας, μετά από μια πολύ απαιτητική Δευτέρα στο γραφείο.

Οδηγούσα το κάμπριο αμαξάκι μου, ενώ το ράδιο έπαιζε τους αγαπημένους μου ήχους.

Ο ουρανός ήταν μαγικός. Το αεράκι αναζωογονητικό. Κοιτούσα γοητευμένη σχεδόν, τα σύννεφα, περιμένοντας το κόκκινο φανάρι να γίνει πράσινο, και τότε μου ήρθε!

Κάπως έτσι μπορεί θα μπορούσε να περιγραφεί η ζωή μας με μια φράση:

Μια βόλτα με Cabrio!

Χαλαρή, γλυκιά, ανέμελη βόλτα στον χωροχρόνο.

Με αυτό το συναίσθημα, όπως ακριβώς χτυπάει ο αέρας τα μαλλιά και το πρόσωπο μας στο άνοιγμα της οροφής και μας κάνει να ανατριχιάζουμε ευχάριστα.

Χαρούμενοι και πλήρεις, τυλιγμένοι με την άγνοια του τι μπορεί να μας περιμένει στην επόμενη στροφή. Χαμογελαστοί και γεμάτοι για λίγο με την στιγμιαία ευχαρίστηση της διαδρομής. Εικόνες περνούν από μπροστά μας με γοργό ρυθμό και βιάζονται να χαθούν για πάντα.

Έτσι και η ζωή μας…

Σύντομη, αστραπιαία όσο μια γκαζιά, μας παίρνει από τα μαλλιά και μας ξεσηκώνει.

Άλλοτε με τον περίτεχνα γλυκό ιστό της υφαίνει δρόμους ίσους και στρωτούς και άλλοτε πάλι φρενάρει απότομα και σπάμε τα μούτρα μας.

Στο τέλος της διαδρομής, κανείς μας δε θα μετανιώσει για αυτή τη βόλτα που του χαρίστηκε όμως.

Αυτά σκέφτομαι όταν βολτάρω και απολαμβάνω τη στιγμή, την όμορφη, την αιώνια και είμαι ενσυνείδητα παρούσα….

Το κακό στην ιστορία είναι πως το φανάρι ανάβει πράσινο και με τραβάει άτσαλα πίσω στην πραγματικότητα!