Τότε που το Κέντρο νόμιζα ήταν ταξίδι μακρινό

Αν κοιτάξεις πίσω σε εκείνα τα χρόνια της αθωότητας, τότε που ακόμα νόμιζες ότι το Κέντρο ήταν ταξίδι μακρινό και μετά δεις μέσα σου, στο τωρινό «εγώ» σου, θα αναγνωρίσεις τίποτα από τότε;

Θα καταφέρεις να εντοπίσεις το παιδί με τα όνειρα, την αστείρευτη παιχνιδιάρικη διάθεση, εκείνο το χαμογελαστό πλάσμα που μετρούσε παγωτά και θαλασσινές βουτιές το καλοκαίρι και ευχές κάτω από το δέντρο τα Χριστούγεννα; Υπάρχει άραγε ακόμα μέσα σου ή το κοίμισαν τα χρόνια, οι έγνοιες και οι σκοτούρες;

Πότε άραγε ήταν η τελευταία φορά που ένιωσες ξέγνοιαστος;

Πότε ήταν η τελευταία στιγμή που αισθάνθηκες ασφαλής και χαρούμενος; Μια παλιά φωτογραφία και μια πρόταση ήταν η αφορμή για συγκίνηση, διαπιστώσεις, θαυμασμό, συναισθηματική φόρτιση και επιθυμία για πολλές λυτρωτικές αγκαλιές. Και μετά τη συγκίνηση ήρθε και η δεύτερη διαπίστωση: «Από κάπου ξεκινάμε».

Εσύ άραγε θυμάσαι; Θυμάσαι από πού ξεκίνησες, πώς άρχισαν όλα και σε ποιους χρωστάς ό,τι είσαι; Γιατί καλή η αυτονομία, υπέροχη η αυτάρκεια αλλά όλοι από κάπου αρχίσαμε και σε κάποιους οφείλουμε κάτι. Εσύ τους θυμάσαι αυτούς του κάποιους; Τους τιμάς όπως τους αξίζει; Αναγνωρίζεις τις θυσίες που ίσως έκαναν;

Πόσο αγαπώ όσους δεν ξέχασαν ποτέ ούτε το «από πού» ούτε το «σε ποιους»…

Πόσο με συγκινεί αυτό το πλέον σπάνιο, που αντιστέκεται στην εποχή, η οποία σχεδόν επιτάσσει την αγνωμοσύνη και την αχαριστία… Πόσο λατρεύω αυτήν την αμετανόητα ρομαντική διάθεση κάποιων, που κόντρα στον εγωκεντρισμό των ημερών, μένουν πιστοί στις παραδοσιακές αξίες που επιβάλλουν σεβασμό και ευγνωμοσύνη.

Ευγνωμοσύνη. Λέξη με νόημα καθώς αφορά στην παρατήρηση της καλοσύνης στον κόσμο και εξασφαλίζει ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε τη θετική πλευρά της ζωής.

Είναι η αναγνώριση ότι κάτι σημαντικό έχει γίνει για μας και ότι εκτιμάμε, χωρίς να θεωρούμε τίποτα δεδομένο και αυτονόητο. Είναι η επιβράβευση της γενναιοδωρίας και ο σημαντικότερος τρόπος ενίσχυσης των κοινωνικών δεσμών.

Ο ευγνώμων σέβεται και βλέπει το καλό στον κόσμο και τους ανθρώπους γύρω του,

αυξάνοντας τα συναισθήματα της ασφάλειας και της συνεκτικότητας. Έτσι, κρατά τη θετικότητα για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, απομακρύνοντας οτιδήποτε τοξικό τον περιβάλλει.

Πώς να μη σε συγκινεί λοιπόν, ο τρόπος που σκέφτεται και η αναγνώριση που εξωτερικεύει; Πώς να μην σου αγγίξει την ψυχή ο ρομαντισμός και ο συναισθηματισμός με τον οποίο συνεχίζει – κόντρα στους καιρούς μας – να αντιμετωπίζει τη ζωή;

Το Κέντρο δεν αποτελεί πλέον ταξίδι μακρινό και κοιτώντας εκείνη την παλιά φωτογραφία, που ξεχωρίζεις, θυμάσαι αβίαστα και το «πού» και το «με ποιους».

Και εγώ συγκινούμαι, βουρκώνω και εμπνέομαι. Πώς έτσι μαγικά μπορείς να αγγίξεις την ψυχή ενός ανθρώπου; Πώς μπορώ να μη σε ξεχωρίζω έτσι μαγικά;

*** Η Γιώτα Γεωργοπούλου μιλάει για όλους και για όλα στο ITalkAboutAll – Την ευχαριστούμε θερμά για αυτό το μαγικό κείμενο εμπιστεύτηκε στο Magicme και μας ταξίδεψε! Και εις άλλα! ***