Magic Diaries #18: Που πάει όταν «φεύγει» ένας άνθρωπος;

Χτυπάει το τηλέφωνο. «Έφυγε» ακους από την άλλη γραμμή. Φωνή τρεμάμενη. Προσπαθεί να μαζέψει ανάσες. Ψυχή στο χάος. Προσπαθεί να κρατηθεί. Κι εσύ με στόμα ανοιχτό προσπαθείς να συνειδητοποιήσεις. Τι σημαίνει έφυγε; Που πήγε; Που πάει;  

Δεν έχεις καταφέρει καλά καλά να ανοίξεις τα μάτια σου. Σηκώνεσαι. Σκέφτεσαι μήπως είναι εφιάλτης, ένα inception πολύ άσχημα σκηνοθετημένο. Και δεν είναι. Είναι η ζωή. «Ένα τσαφ, μα προλαβαίνουμε».

Το έχουμε ζήσει όλες και όλοι και δυστυχώς, όσο τα χρόνια περνούν, το ζούμε όλο και πιο συχνά. Το «κακό» τηλεφώνημα. Το «κρακ» στην καρδιά, στο άκουσμα ενός μαντάτου. Το νοσοκομείο. Την ανησυχία για το αν θα «βγει νικήτρια», γιατί το ότι ήταν/είναι ηρωίδα είναι δεδομένο. Τους πράσινους τοίχους. Οξυγόνο.

Κι αυτή η σκέψη που μας τρυπάει το μυαλό… «μεγαλώνουμε». Και η άλλη σκέψη που μας ξεσκίζει το κεφάλι «όσα φέρνει η ώρα, δεν τα φέρνει ο χρόνος… μήπως είμαι ο επόμενος;». Να κάνω εξετάσεις, να δω ότι είναι όλα καλά. Αναβολή. Φοβάμαι. Ζούμε στην εποχή των αυτοάνοσων. Δεν πάω. Θα κάτσω στα αυγά μου. Θα αρχίσω διαλογισμό. Ωπ! Καινούρια δουλειά. Φυσικά λέω ναι. Κάπως πρέπει να ζήσω. Αλλά αγχώνομαι. Πολύ. Πάλι πολλά καρπούζια κάτω απ’ τη μασχάλη. Κι αν αρρωστήσω; Αναβολή στη σκέψη. Ανάσα.

Θα είμαι μαζί σου ειλικρινής: Δε μου αρέσει καθόλου το πώς μπήκε το 2024. Τον τελευταίο ενάμιση μήνα, αναρωτήθηκα τέσσερις φορές: Που πάει όταν φεύγει ένας άνθρωπος; Ξέρεις κάτι; Δεν πήρα καμία απάντηση.

«Ο άνθρωπός σου θα ζει μέσα σου για πάντα» ακους ή λες και την ίδια στιγμή ξέρεις ότι δεν θα ξαναμυρίσεις τη μυρωδιά του ποτέ. Δε θα σε πάρει τηλέφωνο να σε ρωτήσει «που είσαι» ποτέ ξανά. Και ούτε θα ξαναφάτε μαζί. Κι ούτε θα ξαναπιείτε μαργαρίτες. Και αυτό πονάει. Η μυρωδιά, το άγγιγμα, το χαμόγελο, η ενέργεια. Το «ποτέ ξανά».

Δε ξέρω που πάνε όταν φεύγουνε οι άνθρωποι και όταν το μάθω δε θα μπορώ να μοιραστώ αυτήν την γνώση, αυτό όμως που σίγουρα ξέρω είναι πως γίνονται φάροι φωτεινοί και οι αξίες, οι ποιότητες, η αύρα και η γλύκα τους, μας γνέφουν από ψηλά «Προχώρα!». Και μας συντροφεύουν με έναν τρόπο μαγικό. Και μας χαμογελούν. Ζεστό φως στην καρδιά.

Αυτό θα κρατήσω.

Σήμερα έχασα μια πολύ αγαπημένη Φίλη, έναν Άνθρωπο Έμπνευση, μια Γυναίκα συνώνυμο της Ζωής.

Καλό Παράδεισο Κατερίνα μου.