Magic Diaries #2: Είμαι πολλά γιατί μπορώ

Πάντα έβρισκα τις ταμπέλες ανιαρές και ποτέ δεν κατάφερα να δεχτώ, ή να αποδεχτώ ότι μια εξ’ αυτών θα με κλείσει στο κουτί της και θα με ορίσει με οποιονδήποτε τρόπο.

Από μικρή μου άρεσε να γράφω. Όταν κάποιος «μεγάλος» με ρωτούσε τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω, θυμάμαι να λέω όλο χαρά πως «θέλω να γράφω, να τραγουδάω και να μιλάω με τους ανθρώπους». «Α, το παιδί θα γίνει δημοσιογράφος!», «Α, το παιδί έχει ταλέντο στο τραγούδι, να πάει σε μουσικό σχολείο!». «Α, θα ασχοληθεί σίγουρα με την πολιτική, είναι διπλωμάτης, φαίνεται!»

Ακόμα έχω αυτόν τον κόμπο στο στομάχι, αυτό το σφίξιμο ότι «Φφφφ… πρέπει να είμαι μόνο ένα»; Πράγματι, πήγα σε μουσικό σχολείο –και ήταν μια από τις ωραιότερες εμπειρίες της ζωής μου έως τώρα- και πράγματι σπούδασα δημοσιογραφία και στην πορεία εργάστηκα σε διάφορα «μαγαζιά». Με την πολιτική δεν καταπιάστηκα –τουλάχιστον ακόμα!- και παρόλο που έβγαλα σωστούς τους «μεγάλους» της παιδικής μου καρδιάς, ποτέ δεν ένιωσα ούτε δημοσιογράφος και πόσο μάλλον μουσικός!

Όσο τα χρόνια περνούσαν, εγώ μεγάλωνα και μοίραζα χρόνο ανάμεσα σε συναυλίες, ρεπορτάζ, ραδιόφωνα, τραύματα, συνεντεύξεις, κενό, σύνταξη ειδήσεων, επικοινωνιακά «περάσματα», εκπαιδεύσεις, αγάπες και όνειρα, τόσο περισσότερο οι ταμπέλες είχαν ζήτηση. «Τι δουλειά κάνει η κοπέλα σου;», «Α, είναι δημοσιογράφος και… coach, μάλιστα. Και σε ποια εφημερίδα δουλεύει; Και όταν λες coach, δηλαδή; Κάτι σαν ψυχολόγος; Δεν κατάλαβα όμως… τι είναι;».

Και ξέρεις, επειδή ανέκαθεν έβαζα πολλά καρπούζια κάτω από μια μασχάλη από επιλογή και μπορεί ταυτόχρονα να έκανα τρεις – τέσσερις δουλειές μαζί, με μόνη σταθερά μου να είναι η γραφή, πελάγωνα. Πελάγωνα κι ένιωθα πως κάτι πρέπει να λέω που να έχει βαρύτητα, όπως έκαναν όλοι! Και μετά έριχνα ένα βλέφαρο στις ζωές των όλων και εκεί πελάγωνα περισσότερο…

Νομίζουμε πως οι ταμπέλες έχουν δύναμη. Νομίζουμε πως οι ταμπέλες μας κάνουν ισχυρές και ισχυρούς και πως χωρίς αυτές δε μπορούμε να αισθανθούμε ότι «ανήκουμε», ή δε θα πάμε μπροστά. Και όλα αυτά που νομίζουμε, μας κάνουν εν τέλει δυστυχισμένους, γιατί εννοείται πως και θα αποτύχουμε και θα πάμε μπροστά και φτου κι απ’ την αρχή. Αυτά τα «νομίσματα», πονάνε γενικά…

Όταν κλήθηκα να βγάλω τις επαγγελματικές μου κάρτες – και δεν πάει πολύς καιρός- ήταν ένα από τα μεγαλύτερά μου στοιχήματα. Πως μπορείς σε ένα χαρτάκι να «κλειδώσεις» μια ζωή, έναν άνθρωπο; «Μα Μάρη, είσαι επαγγελματίας!» μου λέγανε… Και αλήθεια, είμαι πολύ καλή στη δουλειά μου με τους ανθρώπους, αλλά να, πάλι αισθάνθηκα αυτό το πνίξιμο, αυτό το σφίξιμο. Εν τέλει, ζορίστηκα μεν πολύ, μα τα κατάφερα. Επέτρεψα στις αγάπες μου να με προσδιορίσουν…

Πολλές φορές ξυπνάω κι αισθάνομαι ακόμα ετών οχτώ και κάνω όνειρα για το τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω και είναι υπέροχο. Άλλες μέρες δεν είναι έτσι. Όταν πια με ρωτούν με τι ασχολούμαι, απαντώ «Πόσο χρόνο έχεις;!» γελώντας και ουκ ολίγες φορές μοιάζω σωστή εξωγήινος επί γης στα μάτια τους, αλλά νιώθω καλά. Δεν είμαι ένα. Είμαι πολλά. Και δε με ορίζει μια δουλειά γραφείου, ένα άρθρο σε μια εφημερίδα, ή η ταμπέλα του «coach». Δε με ορίζει τίποτα και κανείς και δεν το επιτρέπω.

Μου πήρε χρόνια ολόκληρα για να αποδεχτώ πως «Είμαι πολλά γιατί μπορώ!» και δε στο λέω με τουπέ, μη νομίζεις, ακόμα και τώρα που στο γράφω αισθάνομαι περίεργα για το πώς θα σου φανεί, μα να… είναι η αλήθεια μου και είναι προτιμότερο αυτό από οτιδήποτε άλλο στημένο για να σου «αρέσω», ή να σε «γοητεύσω». Αυτά είναι «παιχνίδια ενηλίκων» κι εγώ νιώθω ακόμα παιδί. Σόρρυ!

Κι αν κάπου σε όλα τα παραπάνω σε βρίσκεις κι εσύ και τα κουτιά σου μοιάζουν ξένα, να ξέρεις πως, όχι, δεν έχεις κανένα «πρόβλημα» και ούτε χρειάζεται να εξαναγκαστείς για τίποτα. Είτε είσαι ένα, είτε πολλά, είτε όλα, είσαι ό,τι είσαι. Να ‘σαι καλά. Αυτό μετράει…

Συνεχίστε Ολόψυχα!

Μάρη