Ρητορική μίσους: Ας τελειώνουμε πια

Πριν ξεκινήσει αυτό το κείμενο και μοιραστώ μαζί σας όλα όσα επιθυμώ, θα ήθελα να συντονιστούμε σε μια βασική αρχή: Το να σέβεσαι τη διαφορετικότητα και τη μοναδικότητα του άλλου, το να δίνεις βήμα με κάθε τρόπο και μέσο να ακουστεί μια άλλη φωνή που έχει να προσθέσει τη δική της αξία στα πράγματα, αντί να την πνίγεις, ή να την ευτελίζεις είναι δείγμα πολιτισμού και δείγμα… ανθρωπιάς.

Φέτος, σε ένα ομολογουμένως αγαπημένο ριάλιτι του κοινού, έτυχε να βρίσκεται ένας παιδικός μου φίλος. Φυσικά, δεν έχει καμία σημασία ποιος είναι αυτός, ούτε κατά πόσο αγαπητός είναι στα μάτια του κόσμου. Αυτό που έχει σημασία όμως και για αυτό θα συζητήσουμε σήμερα, είναι στο πως μιλάμε πίσω απ’ τις οθόνες, πως εκφραζόμαστε και τι επίδραση μπορεί να έχουν αυτά τα λόγια σε ανθρώπους, διάσημους και μη, αλλά και στο τι μπορεί να δείχνουν για εμάς.

Που λέτε… μεγάλη χαρά έκανα που τον είδα εκεί και να σας πω την αλήθεια μου, χάρη σε εκείνον ξεκίνησα να βλέπω το συγκεκριμένο σόου, το οποίο πλάκα πλάκα ξεπέρασε και τις προσδοκίες μου –οφείλω να το πω!-. Αυτό το οποίο παρ’ όλα αυτά με άφησε στην κυριολεξία παγωτό –βλέπετε, μιλάω κόσμια και καλοκαιρινά!- ήταν τα σχόλια και οι αντιδράσεις αρκετών χρηστών τόσο στο official page του σόου, όσο και στο προσωπικό προφίλ του Χ. Από «Αξίζεις τα χειρότερα, είσαι για πέταμα παλιο*****ι», έως «Πωπω λυπάμαι τους γονείς του», ή «Τι άνθρωποι μπορεί να έβγαλαν ένα τέτοιο σίχαμα στην κοινωνία;».

Φυσικά υπήρχαν και άλλα σχόλια που ήταν ανθρώπινα και όχι… απάνθρωπα. Σας μιλάω ειλικρινά, ένιωσα αμηχανία. Ένιωσα σύγχυση, νεύρα, θυμό. Το θέμα δεν ήταν ο παιδικός μου φίλος, το θέμα είναι πόση κακία και χολή μπορούμε να αντέξουμε ακόμα σε έναν κόσμο ο οποίος, σκεφτείτε το… δεν έχει ανάγκη τίποτα περισσότερο, ή λιγότερο από απλή, βαθιά καλοσύνη, αποδοχή και ενσυναίσθηση. Αλήθεια, πως θα αισθανόσασταν εσείς αν διαβάζατε τέτοια σχόλια στον τοίχο του παιδιού σας; Πως θα αισθανόσασταν αν αυτά τα σχόλια τα έγραφε το παιδί σας; Και αλήθεια, τι μπορεί να σημαίνουν όλα αυτά για το ποιοι πραγματικά είμαστε;

«Παλιοχοντρή», «Σιχαμένη», «Είσαι σκέτη αηδία», «Ρούφα λίγο την κοιλιά σου ρε, πως είσαι έτσι;», «Είσαι για τα μπάζα, μπάζο», «Παλιοδευτεράντζα»… Δεν είναι λίγες οι φορές που αντικρίζει κανείς τέτοιου ύφους σχόλια σε προφίλ διάσημων ανθρώπων και μη. Ειλικρινά, πολύ θα ήθελα να μάθω την ώρα και τη στιγμή που τα γράφουν τι έχουν στο μυαλό τους, τι νομίζουν ότι κάνουν, ποιοι νομίζουν ότι είναι. Στο δικό μου το κεφάλι, τα πράγματα είναι απλά: Σου αρέσει ένα προφίλ για χ, ψ λόγους; Το ακολουθείς. Δε σου αρέσει; Δεν το ακολουθείς και στέλνεις φιλάκια.

Όχι, δε σημαίνει «εκφράζομαι» το «στάζω χολή» και ναι, για έναν άνθρωπο ιδιαιτέρως ευαίσθητο και συναισθηματικό, τα λόγια έχουν έξτρα βαρύτητα και μπορεί να τον οδηγήσουν σε ακραίες κι επικίνδυνες συμπεριφορές. Το αστειάκι που όλες και όλοι μας πίσω από μιαν οθόνη είμαστε βασιλιάδες και με ύφος καρδιναλίων νομίζουμε ότι μπορούμε να κατακτήσουμε, ή να αφανίσουμε τον κόσμο πρέπει να τελειώσει. Κι επιτέλους, ας πάρουμε χαμπάρι ότι όλα όσα γράφουμε περισσότερο έχουν να κάνουν με το πώς βλέπουμε εμείς τον εαυτό μας, παρά με τους άλλους.

Πρώτη δημοσίευση: csii.gr

Photo by Andre Hunter on Unsplash