Ραλλία Χρηστίδου: Ο σεβασμός στη διαφορετικότητα είναι δείκτης πολιτισμού

«Μαγεία είναι ένα ωραίο, καλογραμμένο και σωστά ειπωμένο τραγούδι. Είναι η θέα στη θάλασσα, οι χαρούμενοι και ξένοιαστοι άνθρωποι, ένα σχολείο που τους χωράει όλους και δε διώχνει κανένα επειδή είναι διαφορετικός, πιο πλούσιος, πιο φτωχός, πιο μαύρος, ή λευκός.»

Φύση δημιουργική, πνεύμα ζωηρό κι ανήσυχο, παρουσία δυναμική και συνάμα ήρεμη δύναμη, η Ραλλία Χρηστίδου, είναι αναμφίβολα μια από τις πιο “γήινες” γυναικείες μορφές που βρίσκονται αυτή τη στιγμή στον πολιτικό στίβο, όμως πάνω απ’ όλα είναι ένας άνθρωπος ο οποίος έμπρακτα αποδεικνύει ότι οι ταμπέλες είναι περιττές και δε χωράνε στον κόσμο μας. Επίσης, η πορεία της έως τώρα αποδεικνύει και κάτι ακόμα: Ένας άνθρωπος μπορεί να είναι καλλιτέχνης σε όποιον χώρο κι αν βρίσκεται, αρκεί να μη ξεχνά να είναι… άνθρωπος και να νοιάζεται για τους ανθρώπους.

Τι την εμπνέει αληθινά στην καθημερινότητά της; Ποια η θέση της απέναντι σε δηλώσεις του στιλ “Εγώ δεν έχω πρόβλημα με τους ομοφυλόφιλους, αλλά…” και “Η καλή νοικοκυρά είναι δούλα και κυρά“; Πως οραματίζεται τον εαυτό της σε δέκα χρόνια από τώρα; Τι θα πει για εκείνη “Μαγεία”; Στην προκλητική και υπέροχη διαδικασία coaching που βιώσαμε μαζί, συζητήσαμε αυτά και… άλλα πολλά. Είστε έτοιμ@;!

ΜΓ: Τι σε εμπνέει αληθινά στην καθημερινότητά σου;

ΡΧ: Ζούμε σε μια δύσκολη πραγματικότητα, στην οποία η έμπνευση βρίσκεται δύσκολα. Με εμπνέουν οι ιδέες που καλούμαι να υπερασπιστώ στην καθημερινότητα. Θεωρώ τεράστιο προσόν την ειλικρίνεια, ιδιαίτερα στο χώρο της πολιτικής. Η ελευθερία και η δυνατότητα ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας του ατόμου είναι επίσης εξαιρετικά σημαντική και βασικό δικαίωμα όλων μας. Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο έχω μάθει να θέτω τα δικά μου όρια και να σέβομαι εκείνα που θέτουν οι άλλοι.

Χωρίς όρια δεν υπάρχει ουσιαστική ελευθερία έκφρασης, καθώς και περιθώρια για να αναπτύξουν απρόσκοπτα την προσωπικότητά τους όλοι, ο καθένας ανάλογα με τις επιθυμίες, τα βιώματα, τις ανάγκες του. Οι Άγγλοι λένε «ζήσε και άσε και τους άλλους να ζήσουν». Νομίζω ότι είναι μια φράση που με εμπνέει και βάση αυτής λειτουργώ στην καθ’ ημέρα πράξη.

ΜΓ: Για ποιο επίτευγμα στην έως τώρα πορεία σου, αισθάνεσαι πραγματικά περήφανη;

ΡΧ: Σε μικρή ηλικία ξεκίνησα να εργάζομαι σε ένα δύσκολο και συνάμα πολύ γοητευτικό χώρο, μέσω του οποίου με γνώρισε και με αγάπησε ο κόσμος. Νιώθω περήφανη που μέσα στα δεκαέξι χρόνια που ακολούθησαν εκτίμησε όσα έδειξα για το χαρακτήρα και την προσωπικότητά μου, πιστεύω πως με είδε ως ευθύ, ειλικρινή και τίμιο άνθρωπο και με έστειλε με την ψήφο του στη Βουλή να τον εκπροσωπήσω. Εννοείται πως νιώθω τεράστια ευθύνη γι’ αυτή την εμπιστοσύνη και προσπαθώ με όλες μου τις δυνάμεις να τους δικαιώσω.

Πολιτικό όν ήμουν πάντα, εδώ όμως οι προκλήσεις είναι πολλές και μεγάλες και δε σε περιμένουν να προσαρμοστείς. Προφανώς οι καιροί είναι πολύ δύσκολοι, κυρίως για όσους είναι έξω και παλεύουν σε αντίξοες συνθήκες για τη μόρφωση, την υγεία, το μεροκάματο, την οικογένεια. Επιθυμία μου είναι όσα νομοθετούνται στη Βουλή να συμπαραστέκονται στους πολίτες σε αυτό τον αγώνα, όχι να τους υπονομεύουν. Και επειδή στην ιδεολογία της νυν κυβέρνησης δεν είναι η στήριξη των πολλών και των αναγκών τους, όταν αυτό αντανακλάται και στα νομοθετήματά που φέρνουν προς ψήφιση, προσπαθώ να αναδείξω το γεγονός και να το στηλιτεύσω μέσω γόνιμης και ουσιαστικής κριτικής.

ΜΓ: Θα έλεγες ότι… ζεις μια ζωή εναρμονισμένη με τις αξίες σου;

ΡΧ: Δεν μπορώ να το πω με βεβαιότητα για τον εαυτό μου ότι το έχω καταφέρει, μπορώ πάντως να πω ότι το προσπαθώ και το ελπίζω. Πολιτεύομαι με συνέπεια στις αρχές μου και με ειλικρίνεια και εργάζομαι όσο περισσότερο μπορώ, με σεβασμό και εκτίμηση σε όσους έχουν προηγηθεί στο σπουδαίο πολιτικό χώρο που μου έκανε την τιμή να με εντάξει στις τάξεις του και στις αξίες της αριστεράς εν γένει. Πιστεύω στην ανάγκη για ισότητα των ευκαιριών, πιστεύω στην ισότητα των φύλων ως αξία εφαρμόσιμη στην καθ’ ημέρα πράξη, στην πολιτική, στους χώρους εργασίας, στις οικογενειακές υποχρεώσεις.

Δεν πιστεύω σε «υπεροχή» καμίας φυλής έναντι άλλης, κανενός φύλου έναντι άλλου. Πιστεύω στην καλοσύνη των ανθρώπων και ένα πεδίο που με πείθει ότι η καλοσύνη αυτή είναι υπαρκτό και απτό πράγμα είναι η ζωοφιλία. Είχα και έχω ζώα και με κάνουν καλύτερο άνθρωπο. Δεν πιστεύω στο «έχω άρα είμαι» και δεν έχω σχέση εξάρτησης με την ιδιοκτησία (λχ μένω στο ενοίκιο και πιστεύω αυτό θα κάνω και στο μέλλον). Πιστεύω στη συμπερίληψη, στην ανεκτικότητα, στο σεβασμό στο διαφορετικό. Δεν είναι απαραίτητο να εγκρίνουμε, ή να μας αρέσει απαραιτήτως κάτι, για να το σεβόμαστε.

ΜΓ: Ποια τα χαρακτηριστικά ενός ιδανικού για εσένα κόσμου; Πόσο κοντά, ή μακριά είναι η Ελλάδα του σήμερα από αυτόν;

ΡΧ: Ο ιδανικός κόσμος μπορεί να είναι κάτι θεωρητικό και άπιαστο, από την άλλη δε χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός για να καταλάβει ότι η κατάσταση σήμερα πόρρω απέχει από το «καλό» ιδανικό του κόσμου. Οι τεράστιες ανισότητες τόσο παγκόσμια όσο και στη χώρα μας, η κοινωνική αδικία, η πολιτική διαφθορά, το προσφυγικό, όλα τα κοινωνικά προβλήματα που έρχονται ως απότοκα της κακής διαχείρισης που έγινε στην πανδημία στη χώρα μας, όλα μας κρούουν έναν κώδωνα κινδύνου: χωρίς κράτος πρόνοιας, δεν πάμε πουθενά, παγκόσμια, πανευρωπαϊκά και στον τόπο μας. Το πείραμα έγινε και απέτυχε πανηγυρικά.

Σε πολλές καπιταλιστικές χώρες έχουν πάρει το μήνυμα και επανέρχονται σε δοκιμασμένες συνταγές κοινωνικού κράτους (λχ η επαναφορά του δημόσιου συστήματος υγείας). Εδώ φοβάμαι ότι το μήνυμα δεν ελήφθη και συνεχίζουμε την καταστροφική πρακτική της γενικής και άναρχης ιδιωτικοποίησης εις βάρος του δημοσίου: σε παιδεία, πολιτισμό, υγεία και όχι μόνο. Η δε πανδημία χρησιμοποιήθηκε ως μέσο προς αυτή την κατεύθυνση. Τα άσχημα αποτελέσματα τέτοιων πολιτικών είναι ήδη εμφανή. Οι κοινωνικές ανισότητες στη χώρα μας βαθαίνουν, κάποιοι συμπολίτες μας είναι ήδη πολλαπλά αποκλεισμένοι.

ΜΓ: «Η καλή νοικοκυρά, είναι δούλα και κυρά», «Είσαι 35 και δεν έχεις κάνει ακόμα παιδιά; Απαπαπα», «Εγώ δεν έχω πρόβλημα με τους ομοφυλόφιλους, αλλά…»: Ποια η θέση σου απέναντι σε τέτοιου ύφους δηλώσεις;

ΡΧ: Σεξισμός, ρατσισμός απέναντι σε μειονότητες, κοινωνικές διακρίσεις και στερεότυπα. Ιδέες απαρχαιωμένες και βλαπτικές για την κοινωνία μας που όλο πιστεύουμε ότι τις έχουμε αφήσει πίσω μας και όλο μπροστά μας τις βρίσκουμε. Ο σεβασμός στη διαφορετικότητα είναι δείκτης του πολιτισμού και της προόδου μιας κοινωνίας. Δυστυχώς αυτές οι αντιλήψεις δεν έχουν φύλο και δεν έχουν και ηλικία. Και δε φεύγουν μόνο με ευχολόγια, χρειάζονται μέτρα από την πολιτεία, -στο σχολείο και στην εθνική νομοθεσία- ενώ η αλήθεια είναι ότι ο νεοσυντηρητσμός που εμφανίστηκε εσχάτως και στην πολιτική μας ζωή, τις υποθάλπει μάλλον παρά τις αντιμάχεται (ως πρόσφατο παράδειγμα να φέρω το βίντεο για το συνέδριο της γονιμότητας, που τελικά ακυρώθηκε, στο οποίο δυστυχώς συμμετείχαν πολλοί υπουργοί της νυν κυβέρνησης).

Πιστεύω ξεκάθαρα ότι οι γυναίκες απέχουν πολύ από το να κατακτήσουν την ισότητα στους χώρους εργασίας, στις θέσεις ευθύνης, στις αμοιβές, στην οικογένεια. Το δε νέο νομοσχέδιο – λαιμητόμος στα εργασιακά θα χειροτερέψει και άλλο τα πράγματα. Είναι απαράδεκτο να τσακίζουν τις επαγγελματικές προοπτικές του ζευγαριού – και ιδίως της γυναίκας- και μετά να τη μέμφονται που δήθεν δεν επιλέγει να γίνει μάνα -σε όποια- ηλικία. Καταρχάς είναι δικαίωμα της κάθε γυναίκας να επιλέξει η ίδια αν και πότε θα κάνει παιδιά. Αλλά, ρώτησαν και τις γυναίκες και τα ζευγάρια που θέλουν παιδιά, αν μπορούν να ανταπεξέλθουν οικονομικά;

ΜΓ: Τι καθιστά έναν άνθρωπο «ήρωα του σήμερα»;

ΡΧ: Το να εργάζεται δέκα ώρες και να περιμένει η κυβέρνηση να πληρώνεται για οχτώ και τα υπόλοιπα να τα παίρνει σε ρεπό είναι το πρώτο από τα πολλά που μου έρχονται στο νου, γιατί συμβαίνει να έχω τη συζήτηση για το εργασιακό νομοσχέδιο πρόσφατη στο μυαλό μου. Αν μιλήσουμε γενικότερα, θα έλεγα ότι ο «ήρωας του σήμερα» είναι ο μέσος πολίτης. Που έχει να παλέψει με πολλά θηρία και να στηρίξει και την οικογένειά του. Να παλέψει με την ανεργία, την οικονομική επισφάλεια, τις ελλιπείς και συχνά κακές κοινωνικές παροχές (υγεία, παιδεία) και το άγχος που γεννούν αστάθμητοι σοβαροί παράγοντες όπως λχ η πανδημία και τα μέτρα αντιμετώπισής της.

Άνθρωποι που έχουν να αντιπαλέψουν όλα αυτά και στο τέλος μιας – μεγάλης- μέρας να γυρίσουν στην οικογένεια με χαμόγελο και υπομονές, είναι για μένα οι «ήρωες» και οι «ηρωίδες» του σήμερα. Και έχουν ανάγκη στήριξης και ενίσχυσης ώστε σύντομα να πάψουν να είναι ήρωες, όχι χειροκροτήματα και υποσχέσεις. Χρειάζονται ενίσχυση με ουσία, με περιεχόμενο, με κρατικό σχέδιο και πρόγραμμα.

ΜΓ: Τι χρειάζεται κανείς για να ζήσει μια Ολόψυχη ζωή; Περισσότερο ρομαντισμό, ή… ρεαλισμό;

ΡΧ: Είμαι της… ρεαλιστικής σχολής θα έλεγα. Οι επιλογές με βάση -όσο γίνεται πιο- αντικειμενικά δεδομένα είναι πιο ασφαλείς και μας επιτρέπουν να μην υπονομεύσουμε και τις ευαισθησίες μας. Ενώ το αντίθετο το βρίσκω πιο δύσκολο. Μέρος του δικού μου όμως ρεαλισμού είναι και οι ευαισθησίες, η αλληλεγγύη, η κατανόηση, η ανοχή στη διαφορετικότητα και η αποδοχή της. Χωρίς αυτές τις βασικές ρεαλιστικές αρχές δεν πάμε πουθενά ως κοινωνία.

Μέσω του σεβασμού στο διπλανό μας δημιουργούνται προϋποθέσεις και για τη δική μας απρόσκοπτη ανάπτυξη και ευτυχία. Μέσω της αγάπης και του σεβασμού στα ζώα, μέσω της αγάπης και του σεβασμού στο περιβάλλον. Και αυτή είναι μια καθαρά ρεαλιστική θεώρηση των πραγμάτων κατ’ εμέ και νομίζω και για την πλειοψηφία των συμπολιτών μας. Μέσα και πολιτική βούληση χρειάζονται για την υλοποίηση αυτού του «ρεαλισμού» και διάλογος με τη νεολαία μας μέσω της παιδείας.

ΜΓ: Ποια είναι η Ραλλία όταν δεν κοιτάει κανείς;

ΡΧ: Η Ραλλία όταν δεν κοιτάει κανείς δε διαφέρει πολύ τη Ραλλία της υπόλοιπης ημέρας. Στον ελεύθερό μου χρόνο, που δεν είναι πολύς, φροντίζω τα ζώα μου, μελετώ για το Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο και ενημερώνομαι. Είμαι άνθρωπος που προσαρμόζεται εύκολα στη μοναξιά και τη μετουσιώνει δημιουργικά, οπότε ο εγκλεισμός δεν με επηρέασε όσο άλλους συμπολίτες μας (αν και στη δεύτερη μεγάλη καραντίνα δυσκολεύτηκα και εγώ όπως όλοι). Έχει σημασία βέβαια ότι λόγω και της ενασχόλησής μου με τα κοινά, η μαγική επαφή με τον κόσμο που με φορτίζει και μου δίνει κίνητρο να προσπαθώ, δεν σταμάτησε ποτέ.

ΜΓ: Πως οραματίζεσαι τον εαυτό σου σε δέκα χρόνια από τώρα;

ΡΧ: Υγιή, χαρούμενη, περικυκλωμένη από όλους τους δικούς μου ανθρώπους και να κάνω αυτό που αγαπάω καλύτερα από όσο το κάνω τώρα -λόγω εμπειρίας- αλλά πάντοτε με το ίδιο πάθος και ενθουσιασμό.

ΜΓ: Μαγεία είναι…

ΡΧ: Ένα ωραίο, καλογραμμένο και σωστά ειπωμένο τραγούδι. Είναι η θέα στη θάλασσα. Μαγεία είναι οι χαρούμενοι και ξένοιαστοι άνθρωποι. Ένα σχολείο που τους χωράει όλους και δε διώχνει κανένα επειδή είναι διαφορετικός, πιο πλούσιος πιο φτωχός πιο μαύρος ή λευκός. Μαγεία είναι οι καλές δουλειές για όλους, τα νοσοκομεία και οι παιδικοί σταθμοί και οι υποδομές για όσους τις έχουν ανάγκη.

Μαγεία είναι να έχει ο καθένας μας μια ευκαιρία να κυνηγήσει το όνειρό του χωρίς διακρίσεις λόγω καταγωγής, κοινωνικής τάξης ή οικονομικής κατάστασης. Μαγεία είναι να μπορεί μια γυναίκα να αποφασίσει η ίδια τι θα κάνει με το σώμα της χωρίς να τη γεμίζουν τύψεις και ενοχές διάφοροι αυτόκλητοι «δικαστές». Μαγεία είναι αυτά και άλλα πολλά που δε θα συμβούν μαγικά αν δεν τα διεκδικήσουμε.

Ανακάλυψε περισσότερους Magic People ΕΔΩ!