Magic Diaries #4: Έτσι ξαφνικά

Κάθε μέρα που περνούσε τις τελευταίες εβδομάδες, σηκωνόμουν από το κρεβάτι και ένιωθα σα να με έχει πατήσει νταλίκα. Μέσα στο στρες, άνοιγα τον υπολογιστή στις οχτώ το πρωί και τον έκλεινα στις έντεκα το βράδυ.

Μέσα σε όλο τον κακό χαμό, που βέβαια είχε πολλή δημιουργία, αλλά και πίεση μαζί, παρατηρούσα μέρα με τη μέρα ότι επικοινωνούσα με τους ανθρώπους μου όλο και λιγότερο και όταν γινόταν αυτό, τα τηλεφωνήματα ήταν γρήγορα, σα να ‘θελα να βγάλω «υποχρεώσεις», ενώ παράλληλα σημείωνα πράγματα στην ατζέντα μου.

«Τι κάνεις;», «Καλά, πήζω, αλλά όλα καλά, το ‘χω, εσύ;»…

Τις πρώτες ημέρες που συνέβαινε αυτό, δεν το σκεφτόμουν καν. Λίγο αργότερα, μου έδινα άλλοθι «Οκ, είναι λογικό να το περνάω αυτό, όλοι περνάνε στρεσογόνες και έντονες περιόδους κάπου κάπου, οι δικοί μου καταλαβαίνουν». Ύστερα και χωρίς να σηκώσω μαστίγιο –πράγμα σπουδαίο για μένα!- είπα στον εαυτό μου «Τι κάνεις ρε φίλε;». Πολύ συνειδητά.

Καμία δουλειά, κανένα project, τίποτα οτιδήποτε, δεν είναι σημαντικότερο από τους ανθρώπους σου, ακους; Ακούω να λες…

Λίγες μέρες αργότερα, συνάντησα τις φίλες μου που είχα τόσο καιρό να δω και ήταν σα να μην πέρασε μια μέρα. Σχεδόν στην όψη τους, βούρκωσα. Πόσο μου έλειψαν. Μίλησα στο τηλέφωνο λίγο παραπάνω με τη μητέρα μου που είναι μακριά και λέγαμε τα δικά μας. Πόσο μου έλειψε. Πήγα σε μια γενεθλιακή μάζωξη με αγαπημένους ανθρώπους και ανέπνευσα. Πόσο μου έλειψε κι αυτό… η ανάσα, η γιορτή, η χαρά.

Ο χρόνος είναι σπουδαίο πράγμα. Και το μοναδικό μας πρόβλημα, είναι ότι νομίζουμε ότι έχουμε άπλετο. Ακυρώνουμε εξόδους για δουλειές, θυσιάζουμε τη ψυχική μας ηρεμία για τον τοξικό συνάδελφο, δηλητηριάζουμε τις καρδιές και τη ζωή μας με λόγια που δε γυρίζουν πίσω και αρνητικές σκέψεις, την ίδια στιγμή που το πολυτιμότερο δώρο και το μοναδικό δεδομένο που έχουμε είναι το ΤΩΡΑ.

Η χαρά, η γιορτή και η ανάσα δεν κράτησαν πολλές μέρες. Έσπασαν σε ένα τηλεφώνημα, στο άκουσμα του οποίου ένας πολύ δικός μου άνθρωπος, έχασε τον άνθρωπο της ζωής του έτσι ξαφνικά, σε τροχαίο. Μαζί με τον άνθρωπο της ζωής του, η ζωή του ολόκληρη άλλαξε μια για πάντα. Έτσι ξαφνικά.

Γράφω και σχεδόν τρέμω, η τρίχα μου έχει σηκωθεί και το μούδιασμα είναι απερίγραπτο.

Νομίζουμε ότι έχουμε χρόνο. Είμαστε τόσο κουτοί και αιθεροβάμονες γαμώτο.

Νομίζουμε ότι το αύριο θα είναι εκεί. Το αύριο εκεί θα είναι, πράγματι. Εμείς όμως;

Νομίζουμε ότι η όποια επιτυχία, ή αναγνώριση θα μας κάνει πιο σημαντικούς απ’ ότι ήδη είμαστε. Πιο θελκτικούς. Πιο ωραίους. Είμαστε για γέλια…

Φίλοι μου… όλα είναι τώρα.

Σας εύχομαι από καρδιάς φιλιά που κόβουν την ανάσα και στιγμές γεμάτες ανάσες.

Να σας προσέχετε. Και σαν τους ανθρώπους μας δεν έχει…

Φιλάκια,

Μάρη