Μελέκ: Δεν θα μας δέρνει πια κανείς

Η Μελέκ, από την αρχή του γάμου της, ήταν έρμαιο του βίαιου άντρα της που την έδερνε, τη βίαζε, την εξευτέλιζε και την απειλούσε καθημερινά μπροστά στις δυο τους κόρες. Μια μέρα η Μελέκ, για να σώσει την ίδια και τα παιδιά της, σκότωσε τον άντρα της. Έπειτα φυλακίστηκε χωρίς να της αναγνωριστεί το ελαφρυντικό της αυτοάμυνας κι έμεινε φυλακή για 108 ημέρες. Η Μελέκ πέρασε από δίκη την Τρίτη 27 Απριλίου, αθωώθηκε κι αφέθηκε ελεύθερη να μεγαλώσει τις κόρες της σε έναν κόσμο που «δε θα τους δέρνει πια κανείς».

Πρόκειται για μια ιστορική απόφαση αφού η «κακοποίηση της γυναίκας» στην Τουρκία του Ερντογάν είναι έννοια ανύπαρκτη. Παρόλα αυτά, η κακοποίηση της Μελέκ, χάρη σε πολλές φεμινιστικές οργανώσεις ανά τον κόσμο που ένωσαν τις φωνές τους, δεν έμεινε στην αφάνεια. Όσες λέξεις κι αν ξοδέψουμε για την Μελέκ, όμως, καμία δεν είναι τόσο εύγλωττη όσο η δική της μαρτυρία:

«Κατά τις 10:30, την ώρα που κοιμούνται τα παιδιά, ετοιμαζόμασταν να πάμε για ύπνο. Μπήκε στο δωμάτιο με την καραμπίνα η οποία είναι καταχωρημένη στο όνομά μου και συνήθως κρέμεται στον τοίχο του σαλονιού. Μου είπε “πες την τελευταία σου προσευχή γιατί πρόκειται να σε σκοτώσω” και με σημάδεψε με το τουφέκι. Τον παρακαλούσα να μην μας σκοτώσει, να πάψει πια. Όταν συνειδητοποίησα ότι επρόκειτο να πυροβολήσει στ’ αλήθεια, πήγα μπροστά από τα παιδιά μου. Οι δύο κόρες μου έκλαιγαν αγκαλιασμένες.

Έσπρωξα το τουφέκι από τα χέρια του, στόχος μου ήταν να διώξω τα παιδιά μου από το δωμάτιο. Εν τω μεταξύ, αυτός πυροβόλησε αλλά ευτυχώς η σφαίρα βγήκε έξω από το παράθυρο. Ο άντρας μου μου έδειξε ξανά το τουφέκι και τον παρακάλεσα να μην πυροβολήσει πάλι. Αυτή τη φορά κατεύθυνε με το τουφέκι προς τα παιδιά μας. Με απείλησε ότι πρώτα θα με κάνει να δω τις κόρες μου νεκρές κι ύστερα θα σκότωνε κι εμένα[…].

Διέταξε τα παιδιά να μην φύγουν από το δωμάτιο. Δεν μπορούσα να δω τα κορίτσια ή να ακούσω τις φωνές τους. Μου έλυσε τα χέρια και μου είπε να κάνω μπάνιο. Άφησε την πόρτα ανοιχτή για να με παρακολουθεί. Έκανα μπάνιο, τυλίχτηκα με την πετσέτα και πήγα στο υπνοδωμάτιο. Ένιωσα ανακουφισμένη, γιατί πίστεψα ότι είχε βαρεθεί και ότι δεν θα με σκότωνε αυτή τη φορά. Όμως έβγαλε πάλι τις χειροπέδες. Προσπάθησα να αντισταθώ, όμως δεν τα κατάφερα. Με έπιασε και μου έβαλε ξανά τις χειροπέδες πολύ σφιχτά με τα χέρια πίσω. Ήθελε να ξαπλώσω και να κοιμηθώ γυμνή.

Μου είπε ότι θα με σκοτώσει το πρωί που έχει φως, όχι μες στο σκοτάδι της νύχτας. Μπορούσα να μυρίσω τον εμετό της κόρης μου από το δίπλα δωμάτιο και να ακούσω τα κλάματά τους. Ο πατέρας τους τους φώναζε να σταματήσουν για να μην τις σκοτώσει.

Του ζήτησα να αφαιρέσει τις χειροπέδες, αλλά το μόνο που έκανε ήταν να μου τις βάλει με τα χέρια μπροστά. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ, γιατί φοβόμουν και κρύωνα. Το πρωί αυτός έφυγε για την πρωινή προσευχή και μου είπε να τον περιμένω γιατί όταν γύριζε θα τελείωνε την δουλειά που είχε αρχίσει. Η καραμπίνα βρισκόταν ακουμπισμένη στον τοίχο. Με δυσκολία σύρθηκα και την πήρα. Κατάφερα να το κρατήσω στα χέρια μου και τον περίμενα να γυρίσει με σκοπό να τον φοβίσω και να τον κάνω να σταματήσει. Όταν η πόρτα του δωματίου άνοιξε απότομα, εγώ στεκόμουν στην άκρη, τρόμαξα και το όπλο εκπυρσοκρότησε. Πρώτα, σκέφτηκα ότι μόλις είχα σκοτωθεί μόνη μου. Ύστερα, τον είδα νεκρό, πεσμένο κάτω, να αιμορραγεί.

Πήρα αμέσως τηλέφωνο για να ενημερώσω την αστυνομία ότι είχα μόλις πυροβολήσει τον άντρα μου. Η πόρτα χτύπησε, οι αστυνομικοί και το ασθενοφόρο ήρθε. Ο αστυνομικός έβγαλε τις χειροπέδες μου και ντύθηκα. Έχω μετανιώσει που αφαίρεσα μια ζωή, αλλά αν δεν το έκανα θα είχαν χαθεί τρεις: η δική μου και, κυρίως, των δύο μου παιδιών».

Η μαρτυρία της Μελέκ είναι μεταφρασμένη από το τουρκικό kedistan.net