Να μάθεις να κλείνεις κεφάλαια με αξιοπρέπεια

Πολύ πρόσφατα και σε συνέχεια μιας αρκετά περίπλοκης προσωπικής μου φάσης, συνειδητοποίησα το εξής…

Ενηλικίωση θα πει να μάθεις να παίρνεις δύσκολες αποφάσεις

Η ενηλικίωση χρόνια δεν κοιτά. Μπορεί κανείς να ενηλικιωθεί στα δεκαπέντε του, στα τριάντα του, στα εξήντα του ή και ποτέ. Αν με ρωτάς, είναι ευχή και όχι κατάρα όπως πίστευα παλιά.

Αν με ρωτάς επίσης, μόνο το αληθινό ζόρι θα σε φέρει αντιμέτωπο μαζί της.

Κι αφού αρνηθείς, θυμώσεις, τα βάλεις με τον κόσμο όλο, τον εαυτό σου τον ίδιο για ό,τι σου συνέβη, ξεσπάσεις, ουρλιάξεις, κλάψεις και τα συναφή, μόνο όταν επέλθει μέσα σου η αποδοχή κάπως μαγικά θα γίνετε ισότιμοι, ένα. Η ενηλικίωση κι εσύ…

Επειδή όμως ακόμα δεν ξεκινήσαμε και βαραίνω το κλίμα πολύ, δε θα ‘θελα.

Αυτό που θα ήθελα σήμερα είναι να μιλήσουμε για το πώς κλείνουμε κεφάλαια.

Αλήθεια, εσύ πώς επιλέγεις να κλείνεις τα δικά σου κεφάλαια;

Έχω υπάρξει ο άνθρωπος που έχει χωρίσει μέσω τηλεφωνικής κλήσης γιατί δεν άντεχε να πει στον άλλον άνθρωπο, τον τότε άνθρωπό του, την αλήθεια κατάματα, όσο τον έχει απέναντί του.

Υπήρξα επίσης αυτή που υπέμενε γούστα και βίτσια τρίτων σε δουλειές φαινομενικά κουφέτα μη μπορώντας να βάλει τέλος διότι απλά δεν ήξερε πώς.

Υπήρξα αυτή που “έφευγα” από κάπου αργά… σα να “χανόμουν“. Επικαλούμουν αρρώστιες, ψυχολογία, αλλαγές στην πολυτάραχη ζωή μου και άλλα χίλια δυο.

Υπήρξα αυτή που απλά… δεν ήξερε να βάζει τέλος

Μέχρι που “ενηλικιώθηκα”. Μέχρι που όλα όσα μου άρεσαν και δε μου άρεσαν σε συνεργασίες, σχέσεις, λέξεις, ήρθαν κάπως μέσα μου και έκατσαν, σα να βρήκαν τη θέση τους.

Μέχρι που κατάλαβα ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη αυτοεκτίμησης και αυτοσεβασμού από το να φεύγεις με έναν τρόπο που να σε τιμά.

Δεν έρχονται όλοι οι άνθρωποι στη ζωή μας για να μείνουν.

Σίγουρα απ’ όλους παίρνεις κάτι, δίνεις κάτι και μαθαίνεις πολλά (αν θες).

Τα κεφάλαια ανοίγουν γιατί κάτι σου “ξυπνούν”

….και κλείνουν γιατί μέσα σου κάτι “σβήνει”.

Σε όλα αυτά δεν είσαι μόνος γιατί έχεις να κάνεις και με άλλους ανθρώπους.

Δε βάζω καν τη διάσταση ότι ίσως σε κακολογήσουν, σκεφτούν δικά τους σενάρια, προσπαθήσουν να “χαλάσουν” το όνομά σου, ή απλά ξενερώσουν απόλυτα με την πάρτη σου.

Η μοναδική διάσταση που βάζω είναι… ο εαυτός μας.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο δώρο να κάνεις στον εαυτό σου από το να είσαι μαζί του ειλικρινής για όλα όσα σου κάνουν και δε σου κάνουν και φυσικά όλα αυτά να τα επικοινωνείς με έναν τρόπο που να τιμά και εσένα αλλά και τη σχέση σου με τους άλλους –πόσο μάλλον αν οι άλλοι αυτοί είναι σημαντικοί-.