Ο Δημήτρης, το δίπλωμα αυτοκινήτου και η αναβλητικότητά μου

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο mindf*ck από το να δουλεύεις με ανθρώπους ζητήματα αναβλητικότητας, work life balance, πώς θα κάνουν τη ζωή τους καλύτερη και θα πετύχουν τους στόχους τους, τη στιγμή που εσύ κολλάς σε ένα δίπλωμα αυτοκινήτου.

Η αγάπη μου για τα ταξί είναι γνωστή. Άλλωστε είναι το μέσο το οποίο χρησιμοποιώ κατά κύριο λόγο στην καθημερινότητά μου.

Πριν λίγες μέρες και πηγαίνοντας στο γραφείο με πήρε κούρσα ο Δημήτρης, ένα ευγενέστατο παιδί το οποίο ούτε προσπάθησε να με διχάσει πολιτικά, ούτε με άρχισε στα «Παναγιά μου είσαι απ’ τον Πύργο;! Πίσω μου σ’ έχω σατανά!» και τα λοιπά, αντιθέτως έπιασε ωραία κουβεντούλα περί κίνησης, αμαξιών και… στόχων.

Πώς και δεν έχεις δίπλωμα αυτοκινήτου;

…ρωτά ο Δημήτρης και δικαίως διότι τα 31 παρακαλώ τα πάτησα, δε λες ότι έχω κάνει και λίγα στη ζωή μου έως τώρα, όμως δίπλωμα… δεν!

Ξεκινάω λοιπόν εγώ την ιστορία της ζωής μου στο Δημήτρη ότι στα 15 μου είχα ένα αγόρι που είχε βάλει στόχο να με μάθει να οδηγώ. Πήγαμε στο Πανόραμα Βούλας σε κάτι αλάνες και εννοείται πως η άγνοια κινδύνου με πήγε περίφημα. Γκάζι, φρένο, τιμόνι, σούπερ.

Έλα μου όμως που ξαφνικά βρίσκομαι ανάμεσα σε δύο κολόνες και έρχονται κατά πάνω μου δύο μηχανόβιοι. Σκέφτομαι ο ένας θα περάσει από δεξιά, ο άλλος από αριστερά και μια χαρά.

Ο ένας όντως πέρασε από αριστερά

Έλα μου όμως που ο δεύτερος πήγε μεν να περάσει από δεξιά αλλά εγώ στην τόσο κοντινή απόσταση που είχαμε έπαθα παράκρουση με αποτέλεσμα νούμερο ένα να πατάω γκάζι φρένο ταυτόχρονα και αποτέλεσμα νούμερο δύο να έχει κολλήσει ο μηχανόβιος στο στύλο κι εγώ πάνω στο μηχανόβιο… Εξαιρετικά, ναι!

Είμαστε όλοι καλά, να σας καθησυχάσω. Από τότε όμως η Μάρη δε ματαξαναμπήκε στη θέση του οδηγού.

Θυμάμαι όλοι να μου λένε –και ακόμα- «Μα θα σου χαρίσει αυτονομία», «ΕΣΥ δεν οδηγείς; Πώς είναι δυνατόν;! Πώς τα προλαβαίνεις όλα;», «Άλλη χάρη έχει το αμαξάκι, το παίρνεις και κάνεις ό,τι θες».

Φίλοι μου, όλα είναι στο μυαλό και σίγουρα η μόνη «απολογία» μου περί φόρτου εργασίας, απανωτών ραντεβού και οικολογικής κουλτούρας τρομάρα μου, άλλοθι. Αναβλητικότητα λέγεται, πασπαλισμένη με το φόβο του τότε. Τα ξέρω, εσείς θα μου τα πείτε;

«Συμβαίνουν πολλά πράγματα ταυτόχρονα ρε συ Δημήτρη!»,

…του απαντάω στο ερώτημά του «Τι σε αγχώνει» κι εκείνος μου λέει: «Το βλέπεις; Βάζεις μπροστά, γκάζι, φρένο, κρατάς τιμόνι. ΒΑΣΙΚΟ! Είναι όπως όταν περπατάς… Σκέψου πως περπατάς… πόσα πράγματα συμβαίνουν σχεδόν στον αυτόματο, ταυτόχρονα!».

Ε λοιπόν στα τόσα χρόνια κανείς και καμία (σόρρυ φίλοι μου, σόρρυ μάνα!) δεν είχε τέτοια προσέγγιση. Και να σας πω, όλα μια ιδέα είναι σε τελική ανάλυση, ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΩ!

Δημήτρη, αν με διαβάζεις, ειλικρινά σου μιλάω, θα μπορούσες να γίνεις ένας εξαιρετικός Coach.

Τώρα που αρχίζω μαθήματα, ίσως αλλάξουμε δουλειές, ποτέ δε ξέρεις!

Φίλοι μου, η αναβλητικότητα βράζει μέσα μας έως κάποιος να μας εμπνεύσει να το δούμε αλλιώς –ω, ναι, ακόμα και ένας άγνωστος περαστικός-, ή έως να αποκτήσουμε ένα ισχυρό κίνητρο.

Κι εγώ τώρα, έχω και τα δύο!

Hakuna Matata

Στέλνω αγάπη,

Μάρη