Σας ευχαριστώ κύριε Γιώργο!

«Αν τραβάς το σκοινί εσύ απ’ τη μια, το τραβάει ο άλλος απ’ την άλλη μανιωδώς, ε, τεντώνει το σκοινί, δε γίνεται, θα σπάσει. Ξέρεις πόσες φορές το τέντωσα με τη γυναίκα μου; Τα θυμόμαστε και γελάμε. Μια έκανα πίσω εγώ, μια εκείνη, μια και οι δυό.

Δεν ήταν πάντα εύκολο. Όταν όμως κοιτάζω τα παιδιά μας, όταν σκέφτομαι πόσο με στήριξε, πόσο την ερωτεύτηκα και παραμένω ερωτευμένος, τότε δε βλέπω κανένα σκοινί, σου μιλάω
σοβαρά, μόνο αγάπη».

Το πόσο λατρεύω τις τσάρκες με το ταξί δε λέγεται.

Ειδικά αν πέσεις σε φιλοσοφημένο άνθρωπο που έχει διάθεση για κουβέντα, η διαδρομή μπορεί από μια συνήθη κατάθεση 4,50 ευρώ Γαλατσίου – Πανόρμου να γίνει μάθημα ζωής και αυτό πάλι, αν θες να το δεις.

Ο κος Γιώργος λοιπόν ήταν ότι ακριβώς χρειαζόμουν εκείνο το απόγευμα Δευτέρας. Αρχές εβδομάδας, μετά από τρεις συνεδρίες και σφήνα ένα ραντεβού για δουλειά στα καπάκια, χρειαζόμουν λίγο «αγάπη», λίγη έμπνευση.

Μπήκα στο αμάξι και η κίνηση ήταν… ω θεέ μου, ήταν απίθανη.

«Μα που πάνε όλοι αυτοί με 40 βαθμούς εκεί έξω;» σκέφτηκα και ο κος Γιώργος λες και με άκουσε, συνέχισε τη σκέψη μου:

«Είναι σκέτη τρέλα… κοίτα πως πάνε! Πάει, έχουμε λαλήσει. Σαράντα βαθμοί εκεί έξω και όλοι πάνω κάτω, τρέχουν σα μουρλοί… Και ένταση παιδί μου, νεύρα τεντωμένα, βράζουμε… και μοιάζουμε να ακροβατούμε σε σκοινί. Λες κι αν τρέξουμε λιγότερο θα χαθεί ο κόσμος… Λες και βρίσκεται εκεί κανένα βαθύ νόημα…!».

«Και που είναι το νόημα κύριε Γιώργο;»…

«Στις σχέσεις κοπέλα μου. Στους ανθρώπους. Αυτά είναι τα ωραιότερα σκοινιά. Να επενδύεις στις σχέσεις και στον άνθρωπό σου και να επενδύει κι αυτός σε σένα. Όλα τα άλλα είναι θόρυβος, παράσιτα. Νομίζεις ότι όσοι τρέχουν είναι ευτυχισμένοι; Θηλιά στο λαιμό έχουν και δεν το ξέρουν. Τα πιο όμορφα σκοινιά είναι οι άνθρωποι».

Ωραίος ο κύριος Γιώργος…