Όταν ο εαυτός μας έρχεται τελευταίος και καταϊδρωμένος...

Γράφει η Νίκη Τσαγγάρη,

Ακούμε ή λέμε πολλές φορές «δεν έχω χρόνο», «δεν με φτάνει η μέρα με τα πράγματα που έχω να κάνω»… κι αυτό συνήθως είναι γυναικεία υπόθεση (!).

Τί γίνεται; Πως οι άλλοι προλαβαίνουν κι εγώ όχι;

Συνήθως τρέχουμε, τρέχουμε να προλάβουμε

Να προλάβουμε να κάνουμε τα πάντα σε μια μέρα με όλες τις εναλλαγές ρόλων που έχουμε, εργαζόμενης, συζύγου, μητέρας, κόρης, αδελφής, νοικοκυράς, φίλης. Λες και θα σταματήσουν ποτέ να υπάρχουν δουλειές και υποχρεώσεις…

Συνήθως οι άλλοι έχουν προτεραιότητα και τελευταίος και καταϊδρωμένος ο εαυτός μας.

Όλοι θα πρέπει να εξυπηρετηθούν, να είναι ευχαριστημένοι (που στην τελική ποτέ δεν είναι) και στο τέλος τέλος ο εαυτός μας.

Μάθαμε ότι για να λέγεσαι «καλή σύζυγος, καλή μητέρα, καλή νοικοκυρά, καλή επαγγελματίας» θα πρέπει όλοι οι άλλοι να έχουν προτεραιότητα.

Να είναι χαρούμενοι, ευτυχισμένοι, να έχουν ικανοποιηθεί οι δικές τους ανάγκες και μετά αν υπάρχει χώρος και χρόνος τότε μπαίνεις κι εσύ στην εξίσωση…

Έχεις αναρωτηθεί ποτέ πως θα ήταν αν έβρισκες έστω και τον ελάχιστο χρόνο για σένα;

Να έκανες κάτι για το εαυτό σου κάτι για σένα την ίδια που θα σε γέμιζε χαρά! Πως θα ένοιωθες; Τι αξία θα έδινες σε σένα με αυτή σου την πράξη; Δεν θα ένοιωθες πιο γεμάτη, πιο χαρούμενη και πιο δημιουργική;

Αφιέρωσε λοιπόν σε σένα έστω και τον ελάχιστο χρόνο και θα δεις πώς αυτό θα σου δώσει περισσότερη δύναμη και ενέργεια.

Αξίζεις να φροντίζεις τον εαυτό σου και να ξέρεις ότι αν δεν το κάνεις εσύ για σένα κανείς δεν θα το κάνει!

Αγάπα σε και φρόντισε σε!

Αξίζεις!!!

Γράφεις, αλλά γράφεις μόνο για σένα.

Μήπως αυτό ήρθε η ώρα να αλλάξει;