Όταν το όνομά σου γίνεται η φωνή της ψυχής σου

Πότε ήταν η τελευταία φορά που άκουσες το όνομά σου και το ένιωσες; Όχι σαν έναν απλό ήχο, αλλά σαν ένα άγγιγμα στην ψυχή που μέσα απ’ αυτό ένιωσες πως κάποιος σε είδε αληθινά. Και τότε είδες κι εσύ, για πρώτη φορά, ποια πραγματικά είσαι.

Μήπως κάπου στην πορεία σε ξέχασες; Μήπως έμαθες να υπάρχεις βολικά, να αγαπάς αθόρυβα, να υποχωρείς… για να μην απογοητεύσεις; Κάπως έτσι η ζωή κυλάει κι έρχεται μια μέρα που καταλαβαίνεις πως δεν νιώθεις, δεν θέλεις και… απλά υπάρχεις.

Ζεις με τα «πρέπει», τρέχεις για τους άλλους, χάνεσαι σιγά σιγά… Κι όμως, κανείς γύρω σου δεν το προσέχει. Εσύ ήσουν πάντα εκεί. Πίσω από τις λέξεις, τις σιωπές, τα χαμόγελα της αντοχής. Ίσως να χρειάζεσαι κι εσύ μια ιστορία, ένα βιβλίο που θα σε καθρεφτίσει.

«Ο Τρόπος που λες το Όνομά μου» του Κώστα Κρομμύδα σε κοιτά στα μάτια και σε ρωτά: Ποιες σιωπές σε κρατούν φυλακισμένη; Πότε άκουσες τελευταία φορά την καρδιά σου; Ποιος φόβος σε εμποδίζει να ζήσεις; Πόσο συχνά ξεχνάς να αγαπάς τον εαυτό σου;

Το βιβλίο δε δίνει απαντήσεις. Χαρίζει χώρο να σκεφτείς, να αναπνεύσεις, να νιώσεις χωρίς φόβο. Χωρίς να σου χαρίζεται, ο συγγραφέας ξεκαθαρίζει: «Η αληθινή αγάπη δεν είναι συναίσθημα. Είναι επιλογή». Και η πιο δύσκολη επιλογή είναι να διαλέγεις τον εαυτό σου, ξανά και ξανά ακόμα κι όταν αυτό δεν είναι βολικό για τους άλλους.

Αλήθεια, πόσοι λένε το όνομά σου χωρίς να ακούγεται σαν καθήκον; Κι εσύ, πόσες φορές σκύβεις το κεφάλι επειδή αρνείσαι να κοιτάξεις τον εαυτό σου στα μάτια; Κι ύστερα έρχονται οι μέρες της αναμονής, ατέλειωτες στιγμές γεμάτες αβεβαιότητα και φόβο. Να περιμένεις μια απάντηση που ίσως να μην έρθει ποτέ, μια εξήγηση που μπορεί να μην υπάρχει, μια επιλογή που μπορεί να μην γίνει.

Με λόγια που αγγίζουν, ο Κώστας Κρομμύδας γράφει: «Το χειρότερο δεν ήταν να το χάσω, αλλά να μην το τολμήσω». Κάπου εκεί, έρχεσαι αντιμέτωπη με τον εαυτό σου, λίγο πριν το άλμα πίστης. Θυμάσαι τη φωνή σου, τις στιγμές που δίστασες να κάνεις το βήμα. Τότε επιστρέφεις στη γυναίκα που ήσουν πριν ξεχάσεις. Σε εκείνη που δεν χρειάζεται να μικραίνει για να χωρέσει. Που δεν σωπαίνει για να μην ενοχλήσει. Που αξίζει όχι μόνο να την αγαπούν, αλλά να την αναγνωρίζουν. Με σεβασμό. Με ψυχή. Όχι από συνήθεια, αλλά γιατί νιώθουν ποια είναι.

Γιατί όταν το όνομά σου λέγεται σωστά, ανασταίνεται η ψυχή σου.

Κι εγώ, με αγάπη σου γράφω…

Μην μικραίνεις για να χωρέσεις.

Μην σωπαίνεις για να μην ενοχλήσεις.

Είσαι εδώ για να υπάρξεις. Πλήρης. Ολόκληρη. Αληθινή.