Πως συνδέονται οι ελπίδες και οι φόβοι μας;

Ομολογώ πως όταν έγραφα για την Ηλιακή έκλειψη και το πέρασμα του Ποσειδώνα στον Κριό, υποτιμούσα την δύναμη αυτών των όψεων. Το μεσημέρι της Κυριακής 30/3, όταν ο πλανήτης Ποσειδώνας στεκόταν για μια στιγμή στην τελευταία μηδενική μοίρα των Ιχθύων, η ενέργεια ήταν τόσο έντονη και το πέπλο ανάμεσα στους κόσμους τόσο λεπτό, που πολλοί ασθένησαν σωματικά και άλλοι βρέθηκαν μπροστά σε μεγάλες αποκαλύψεις στον εξωτερικό ή εσωτερικό τους κόσμο. Ο καθένας φυσικά βιώνει διαφορετικά τέτοιες στιγμές, όμως περάσαμε μια τεράστια μύηση, που θα έχει αντίκτυπο στο μέλλον μας ατομικά και συλλογικά και θα χρειαστεί αρκετός χρόνος για να την αφομοιώσουμε.

Αυτό όμως που ξεχώρισε σε όλες τις συζητήσεις που έκανα είναι οι ελπίδες μας και θέλω σήμερα να επικεντρωθώ σε αυτές. Γιατί αν κάτι καλούμαστε να κάνουμε μετά από αυτόν τον σημαδιακό αστρολογικά Μάρτιο, είναι να υποστηρίξουμε, να θρέψουμε και να δώσουμε υπόσταση στην κάθε μας ελπίδα.

Όταν ρωτήθηκε ο Αριστοτέλης τι ακριβώς σημαίνει η λέξη ελπίδα, απάντησε ότι, «είναι το όνειρο ενός ξύπνιου». Και υπ’ αυτό το πρίσμα, όταν ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ ξεστόμιζε την διάσημη φράση «Έχω ένα όνειρο» στην πραγματικότητα για μια ελπίδα μιλούσε. Στα αρχαία ελληνικά η λέξη “Ελπίς”, σήμαινε προσδοκία. Η ρίζα της όμως βρίσκεται στο αρχαίο ομηρικό ρήμα «Έλπω» που έχει διπλή σημασία. Έλπω σημαίνει προσδοκώ, και ταυτόχρονα φοβάμαι.

Αυτή λοιπόν η σύνδεση ανάμεσα στην ελπίδα και τον φόβο, για πολύ καιρό μου διέφευγε. Πρόσφατα όμως χαζεύοντας ένα από τα σημειωματάρια μου βρήκα τις εξής τρεις ερωτήσεις αραδιασμένες τυχαία την μια κάτω από την άλλη.

Τι σου φέρνει χαρά;

Τι σε τρομάζει;

Σε τι ελπίζεις;

Είχα βρει ενδιαφέρουσες τις ερωτήσεις αυτές, ακριβώς επειδή μου είχε φανεί εκείνη την στιγμή δύσκολο να τις απαντήσω. Τι ελπίζω; Δεν είχα ιδέα. Ενώ θα μπορούσα να γράψω χίλιες λέξεις για όσα με τρομάζουν σε αυτόν τον κόσμο που πραγματικά μοιάζει να πηγαίνει από το σκοτεινό στο σκοτεινότερο.

Καθώς σκεφτόμουν όμως όλα αυτά το παράξενο Σαββατοκύριακο που περάσαμε, συνειδητοποίησα ότι το να γνωρίζω τι με τρομάζει, ίσως αποκαλύπτει και για ποια πράγματα έχω ελπίδα. Και ακόμη, ότι ίσως το να αποφεύγω να κατονομάσω τις ελπίδες μου είναι ένας τρόπος να αποφύγω την απογοήτευση. «Πως να είσαι αισιόδοξος στην παρούσα κατάσταση» αναρωτιόμουν. Πως να είσαι αισιόδοξος όταν η μισαλλοδοξία, η απληστία και η αδιαφορία όλο κερδίζουν έδαφος;

Γνωρίζω καλά πόσο δύσκολο είναι να ελπίζεις σήμερα ότι οι βαθύτερες επιθυμίες και τα όνειρα σου είναι δυνατόν να ευοδωθούν. Αν όμως οι φόβοι μας ήταν νομίσματα, γυρίζοντάς τα ανάποδα θα βρίσκαμε πάντοτε την ελπίδα χαραγμένη πίσω τους.

«Ελπίδα δεν είναι η αισιοδοξία ότι μια μέρα όλα θα είναι καλά» έχει πει η ακτιβίστρια και συγγραφέας Channing Brown. «Ελπίδα είναι αυτά που κάνουμε, γιατί τα χρωστάμε ο ένα στον άλλο σαν άνθρωποι».

Και αυτό είναι που αισθάνομαι ότι αλλάζει και μέσα μου και γύρω μου και που προσπαθώ να εκφράσω σήμερα, γιατί ίσως κάποιος από εσάς να έχει ανάγκη να το ακούσει. Στο σημείο που έχουμε φτάσει οι ελπίδες μας μετράνε περισσότερο από όσα μας τρομάζουν. Και το χρωστάμε να τις πραγματοποιήσουμε όχι μόνο στον εαυτό μας, αλλά και σε όλους τους άλλους. Οι ελπίδες και τα όνειρα μας είναι μέρος της ανθρωπιάς μας. Τι ελπίζεις εσύ λοιπόν; Και τι είσαι έτοιμος να κάνεις σήμερα για αυτό;

Φιλιά,

Witchella