Σεπτέμβρης: η Πρωτοχρονιά στη μέση της χρονιάς

*Disclaimer alert*

Νομίζω πως πρέπει να ξεκινήσω αυτό το άρθρο ενημερώνοντας τους λάτρεις του καλοκαιριού να απομακρυνθούν από τις οθόνες τους. Δεν πρόκειται για beef, δεν μπαίνω καν σε διαπραγματεύσεις και συγκρίσεις. Αυτό εδώ είναι ένα άρθρο απόλυτης λατρείας, ύμνος στον φθινοπωρινό Σεπτέμβρη.

Γιατί είμαι από αυτούς τους ανθρώπους που πιστεύει και νιώθει μέσα του βαθιά πως η ζωή ξεκινά ξανά κάθε Σεπτέμβρη και κάνει την Πρωτοχρονιά να μοιάζει με τσαγκαροδευτέρα. Μπορεί η Πρωτοχρονιά να συμβολίζει την έναρξη του νέου ημερολογιακού έτους και ο Σεπτέμβρης να ανήκει στην “ουρίτσα” του, όμως υπάρχει μια βασική διαφορά μεταξύ τους που δίνει τον τίτλο του άτυπου νικητή στον Σεπτέμβρη. Εξηγούμαι αμέσως.

Ενώ η 1η Ιανουαρίου ανήκει σε ένα μικρό διάλειμμα λίγων ημερών στις γιορτές των Χριστουγέννων, ο Σεπτέμβρης έρχεται μετά από ένα μακρύ καλοκαίρι. Ακόμη κι αν δεν κράτησαν πολύ οι διακοπές, ακόμη κι αν δεν πήγες καν διακοπές, το καλοκαίρι με τη ραθυμία του σε ρουφάει στους πιο χαλαρούς ρυθμούς του. Έτσι, στο κλείσιμο του έρχεται ένας Σεπτέμβρης γλυκός, με ένα απαλό φθινοπωρινό αεράκι που σε εμπνέει να ανανεωθείς. (και να δροσιστείς, μη γελιόμαστε, είμαστε πάνω από τρεις μήνες σα βεδουίνοι στη Σαχάρα, νισάφι!)

Αν και προσωπικά δεν είμαι ο τύπος των resolutions, κάθε Σεπτέμβρη πιάνω τον εαυτό μου να κάνει υποσυνείδητα μπόλικα από δαύτα. Με λαχτάρα και μια γαργαλιστική ανυπομονησία όμως, όχι με άγχος και πίεση, γιατί “πρέπει” να αλλάξω και να φτιάξω κάτι καλύτερο τη νέα χρονιά. Εδώ μιλάμε για κάτι άλλο.

Ο Σεπτέμβρης, σαν ένα μικρό παιδί με μάτια που λάμπουν από μια ορμητική χαρά, σε τραβάει από το χέρι με τρόπο που δε χωράει αντιρρήσεις. Σε παίρνει μαζί του σε έναν νέο κύκλο ζωής και καθημερινότητας και σε παροτρύνει να δεις με φρέσκια ματιά αυτά που κάνεις, αλλά κι αυτά που θέλεις να κάνεις. Να βελτιώσεις τη διατροφή σου. Να συσφίξεις τις σχέσεις σου με την άθληση. Να δίνεις χρόνο στον εαυτό σου να απολαμβάνεις λίγες στιγμές ηρεμίας πριν ξεκινήσεις τη μέρα σου. Να επιλέξεις οτιδήποτε μεταφράζεις εσύ ως ανάγκη για ανανέωση.

Από μαθήτρια θυμάμαι λάτρευα τον Σεπτέμβρη και ανυπομονούσα να έρθει. Δεν είναι ότι τρελαινόμουν για το σχολείο, αλλά ο ενθουσιασμός των νέων ξεκινημάτων με τη φρεσκάδα που είχε, κουβαλούσε μια μαγεία που με συνέπαιρνε και με συνεπαίρνει ακόμη. Οι φίλοι που είχες να δεις καιρό, τα ολοκαίνουργια τετράδια και βιβλία, το νέο πρόγραμμα, οι νέοι καθηγητές, οι πιο ήπιοι ρυθμοί μέχρι να μπούμε όλοι σε ροή.

Θυμάμαι την ανυπομονησία για το διάλειμμα, όχι από την κούραση του μαθήματος, αλλά από τη λαχτάρα να αναπληρώσεις όλο το χαμένο χρόνο με τους φίλους σου. Αυτή η ανεμελιά της συνάντησης και του παιχνιδιού, που δεν έκρυβε κανένα πρέπει, κανέναν ψυχαναγκασμό για το παραμικρό. Αγνή, καθαρή, πηγαία. Αυτή λειτουργούσε ταυτόχρονα και ως καύσιμο που έδινε ενέργεια για μάθηση, για ρουτίνα, για να ανταπεξέλθουμε στις υποχρεώσεις χωρίς να είναι ασήκωτες.

Έτσι, έχω μέσα μου κάθε Σεπτέμβρη, κάθε φθινόπωρο. Κι ας μην πηγαίνω πια σχολείο, κι ας κάνω μια δουλειά που δεν έχει διάλειμμα, αλλά ούτε εγώ έχω την ανάγκη για διάλειμμα από αυτή. Είναι η φρεσκάδα κάθε φθινοπώρου που με γεμίζει λαχτάρα για ζωή. Είναι τα χρώματα του που γεμίζουν τα μάτια μου και ξεκουράζουν την ψυχή μου. Είναι κι αυτό το sweater weather και το χουχούλι παρέα με έναν ζεστό καφέ, που ξεκουράζει τα πάντα μου. Για όλα αυτά κάθε Σεπτέμβρη η ζωή ξεκινά ξανά.