Μήπως η σιωπή δεν είναι ένδειξη προβλήματος άλλα ένστικτο επιβίωσης;

Τι γίνεται όταν ο κόσμος γύρω σου απαιτεί διαρκή επικοινωνία; Να ανταποκρίνεσαι αμέσως, να είσαι πάντα διαθέσιμη, να έχεις κάτι να πεις. Κι αν δεν το κάνεις; Αν χαθείς, αν σωπάσεις, τότε μήπως κάτι «δεν πάει καλά»; Πολλές φορές η σιωπή δεν είναι ένδειξη προβλήματος, αλλά ένστικτο επιβίωσης.

Έχεις νιώσει ποτέ να αδειάζεις; Από λέξεις, από ενέργεια, από την αδιάκοπη υποχρέωση να είσαι «εκεί» για όλους, ακόμα κι όταν δεν είσαι καν εκεί για εσένα; Να νιώθεις τόσο εξαντλημένη, που το μόνο που θέλεις… είναι να εξαφανιστείς;

Η Βιρτζίνια Γουλφ το είπε ξεκάθαρα στο «Ένα δικό της δωμάτιο»: «Η γυναίκα χρειάζεται έναν χώρο δικό της για να σκεφτεί, να δημιουργήσει, να υπάρξει». Δεν μιλούσε μόνο για ένα φυσικό δωμάτιο, αλλά για το δικαίωμα να αποσύρεσαι, να ανασάνεις, να μην χρειάζεται να δίνεις εξηγήσεις.

Κάπου εκεί, ανάμεσα στην ανάγκη σου να ανασάνεις, στις προσδοκίες των άλλων και τις υποχρεώσεις, αρχίζεις να ακροβατείς. Νιώθεις ότι περπατάς σε ένα τεντωμένο σχοινί, ανάμεσα στα πρέπει και στα θέλω. Από τη μια, οι ευθύνες και οι πολλαπλοί ρόλοι που έχεις αναλάβει. Από την άλλη, η φωνή μέσα σου που σε παρακαλάει να σταματήσεις, να σταθείς για λίγο, να ακούσεις τι πραγματικά χρειάζεσαι.

Και ξαφνικά… σταματάς.

Αραιώνεις τις επικοινωνίες, αποφεύγεις τις κλήσεις, λες «όχι» σε προτάσεις που κάποτε θα έλεγες «ναι». Η αγωνία των γύρω σου μεγαλώνει. Είσαι καλά; Θύμωσες; Έπαθες κάτι;

Όχι… Δεν είναι θυμός, δεν είναι κατάθλιψη, δεν είναι κρίση. Είναι η στιγμή που η ψυχή σου κουράστηκε να απολογείται, να εξηγείται, να προσπαθεί να χωρέσει σε ρόλους και προσδοκίες που δεν την εκφράζουν. Είναι εκείνο το σημείο όπου το μυαλό και η καρδιά σου πατούν ένα αόρατο pause, γιατί αν δεν το κάνουν, θα διαλυθούν.

Δεν χρειάζεται να απολογηθείς γι’ αυτό. Δεν χρειάζεται να νιώθεις ενοχές επειδή επιλέγεις τον εαυτό σου. Η μοναχικότητα δεν είναι φυγή αλλά χώρος για να ανασάνεις. Δεν είναι σιωπή, αλλά η ευκαιρία να ακούσεις τη δική σου φωνή.

Να κλείσεις τις πόρτες, να υπάρξεις χωρίς την υποχρέωση να εξηγείς. Γιατί κάποιες διαδρομές είναι φτιαγμένες για να τις περπατήσεις μόνη για  να βρεις ξανά τον εαυτό σου.

Κάπου εκεί έρχεται η στιγμή που πρέπει να επιλέξεις: Θα συνεχίσεις να ισορροπείς πάνω σε ένα τεντωμένο σχοινί, με την αίσθηση της έντασης και του φόβου να σε κατακλύζουν, ή θα τολμήσεις να πηδήξεις στο κενό με την ελπίδα ότι εκεί κάτω δεν σε περιμένει η πτώση, αλλά η ελευθερία;

Η σιωπή δεν είναι απλώς η απουσία λέξεων αλλά η αλήθεια που αναδύεται όταν αφήνεις χώρο στον εαυτό σου να υπάρξει. Ο δρόμος προς την ελευθερία ξεκινά όταν σταματάς να εξηγείς την ανάγκη σου για ειρήνη και απλότητα. Όταν αφήνεις τις φωνές γύρω σου να σιγήσουν και ακούς τη δική σου φωνή που τόσο καιρό αποφεύγεις. Μόνο τότε μπορείς να βρεις τη δύναμη να επιλέξεις τον εαυτό σου.

Εσύ, πόσο καιρό φοβάσαι να σταματήσεις και να ακούσεις την ησυχία, γιατί ξέρεις ότι εκεί θα βρεις την αλήθεια που αποφεύγεις;