Μοναχοπαίδι είσαι; Έτσι εξηγούνται όλα!

Γράφει η Μαρία Νικολή,

«Α, έτσι εξηγούνται όλα» & «Και δε σου φαίνεται!»

Είναι οι πιο συχνές και κοινές αντιδράσεις που ακούς όταν λες ότι δεν έχεις αδέρφια και είσαι μοναχοπαίδι.

Ίσως έχεις ακούσει κάποια εκδοχή αυτού που μερικές φορές αποκαλείται «σύνδρομο του μοναχοπαιδιού». Υποτίθεται ότι τα άτομα χωρίς αδέρφια χαίρουν τόσης προσοχής από τους γονείς τους, που γίνονται ενοχλητικοί και απαιτητικοί ενήλικες.

Σύμφωνα με αυτό το πολυχρησιμοποιημένο στερεότυπο, η Angelica, η κακομαθημένη και χωρίς αδέρφια 3χρονη από τη παιδική σειρά animation «The Rugrats», μεγάλωσε για να είναι κάποιου είδους μεγαλομανής που επιζητά την προσοχή.

Μια άλλη εκδοχή αυτής της θεωρίας προέρχεται από την Κίνα όπου, εάν έχεις γεννηθεί στη διάρκεια ισχύος της «πολιτικής του ενός παιδιού», είσαι φαινομενικά μέρος μιας γενιάς εγωκεντρικών μοναχοπαιδιών που ονομάζονται «Μικροί Αυτοκράτορες».

Τη δεκαετία του 80-90 όπου γεννήθηκα και πήγα σχολείο σπάνια έβλεπες στο φιλικό, συγγενικό ή σχολικό περιβάλλον μοναχοπαίδια. Αν πάλι είχες την τύχη να είσαι ένα από αυτά, σε ήξερε όλο το σχολείο όχι για τους σωστούς λόγους.

Σε προσέγγιζαν να σου μιλήσουν όχι για τους σωστούς λόγους. Οι καθηγητές σε κρατούσαν μετά το διάλειμμα να σου μιλήσουν όχι για τους σωστούς λόγους.

Κάπως έπρεπε να καταλάβεις ότι αυτό που σου συμβαίνει είναι πρόβλημα, μη αποδεκτό στην ελληνική κοινωνία και πηγή όλων των τραυμάτων και ψυχικών προβλημάτων που μπορεί να κουβαλούσες.

Έβλεπες στα μάτια τους τη λύπηση και την συμπόνια για αυτό που σου έτυχε -να μην έχεις αδέρφια δηλαδή- και μια έκφραση στο πρόσωπο τους που ευτυχώς δεν έτυχε στους ίδιους.

Όταν ο κυριότερος λόγος που 8 στα 10 ζευγάρια έκαναν δεύτερο παιδί ήταν για να κάνει παρέα στο πρώτο, καταλαβαίνεις από που ξεκινούσε το πρόβλημα.

Μεγαλώνοντας ως δεύτερο παιδί στην οικογένεια, ξεκάθαρα έχεις έρθει για να υπηρετήσεις ένα σκοπό.

Όταν αυτός ο σκοπός πραγματοποιηθεί χάνεις τον αρχικό λόγο ύπαρξης σου και αποκτάς έναν άλλο, εξίσου προκλητικό με τον πρώτο και η ζωή σου κυλά σαν αποθήκη.

Ρούχα, παπούτσια, βιβλία, παιχνίδια που δεν θέλει ή δεν χρειάζεται ή δε του κάνουν του πρώτου παιδιού, θα τα πάρει το δεύτερο. Και οι γονείς κάνουν απόσβεση των χρημάτων που ξοδέψανε και δεν στερείται τίποτα κανένα παιδί.

Αν όλα τα παραπάνω σου θυμίζουν τη δική σου ή της φίλης σου ή της ξαδέρφης σου την οικογένεια, τότε έχεις καταλάβει πόσα αλλά κυρίως ποια πράγματα πρέπει να αλλάξουν επιτέλους.

Τα τελευταία 10-15 χρόνια, ασκώντας τη μαιευτική έχω παρατηρήσει μια αύξηση στις οικογένειες με ένα παιδί και έτσι το παιδί σταμάτησε να είναι δακτυλοδεικτούμενο στο σχολείο γιατί υπάρχουν άλλα τρία σαν αυτό μέσα στη τάξη.

Σε αυτή την αλλαγή του τύπου οικογένειας έχουν συμβάλει πολλοί παράγοντες, όπως η οικονομική κρίση που είναι και από τους βασικότερους λόγους.

Τα ζευγάρια με το ζόρι τα βγάζουν πέρα με δύο μισθούς πείνας ώστε να εξασφαλίζουν τουλάχιστον τα βασικά για τους ίδιους, πόσο μάλλον να φέρουν και ένα παιδί στο κόσμο.

Ένας άλλος παράγοντας εξίσου σημαντικός είναι η αύξηση της υπογονιμότητας και στα δύο φύλα με αποτέλεσμα να μην μπορούν τα ζευγάρια να αποκτήσουν την οικογένεια που ονειρεύονταν.

Αλλά και όταν καταφέρουν να έχουν μια επιτυχημένη εξωσωματική γονιμοποίηση και γεννηθεί ένα παιδί, το κόστος (οικονομικό και ψυχολογικό) είναι τεράστιο και οι σκέψεις να το ξαναπεράσουν είναι ως και απαγορευτικές.

Ένας άλλος λόγος που δεν συζητιέται αλλά είναι υπαρκτός και απόλυτα ρεαλιστικός είναι η μεγάλη ηλικία που επιλέγουν να κάνουν παιδιά οι άνθρωποι κάτι που αυτόματα προϋποθέτει και τους ανάλογους περιορισμούς.

Σίγουρα η εξωσωματική γονιμοποίηση είναι ένα επιστημονικό επίτευγμα που έχει βοηθήσει χιλιάδες ζευγάρια να γίνουν γονείς, αλλά είναι ένας κλάδος που συνεχώς εξελίσσεται και τα αποτελέσματα της εξέλιξης αυτής, όπως η δωρεά ωαρίων, δίνει πλέον τη δυνατότητα σε γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας να ζήσουν την εμπειρία της εγκυμοσύνης και του τοκετού και να γεννήσουν ένα παιδί καθώς γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν θα μπορέσουν να το ξανακάνουν, τουλάχιστον με τα ελληνικά δεδομένα.

Ένας ακόμα λόγος που θα έπρεπε να θορυβήσει την ιατρική κοινότητα ώστε να αλλάξει το σύστημα ριζικά είναι ότι η πλειοψηφία των γυναικών έχουν προηγούμενη άσχημη ή τραυματική εμπειρία τοκετού, είτε φυσιολογικού τοκετού είτε καισαρικής τομής (έχει εξαιρεθεί από το ποσοστό το μαιευτικό επείγον).

Ένα ζήτημα που η γυναίκα που το βίωσε δε θα μιλήσει εύκολα γιατί δε θα βρει την κατάλληλη ανταπόκριση ή στήριξη που χρειάζεται γιατί είναι ένα παγιωμένο καθεστώς ολόκληρου του συστήματος υγείας και όχι μόνο των γυναικολόγων και επειδή «έτσι συμβαίνει παντού», προτιμάει να το θάψει μέσα της, να ζει μαζί του ακόμα και για χρόνια μετά τον τοκετό το οποίο έχει σαν αποτέλεσμα όπως είναι φυσικό να αποκλείει το ενδεχόμενο ενός δεύτερου παιδιού γιατί τρέμει στην ιδέα ότι θα πρέπει να τα ξαναζήσει από την αρχή.

Και τέλος, απλά το ζευγάρι δεν θέλει να κάνει άλλο,

…γιατί ανήκει στον τύπο της οικογένειας: «one and done families», το οποίο είναι απολύτως φυσιολογικό χωρίς να χρειάζεται να απολογούνται για αυτή τους την επιλογή. Είναι παραπάνω από ΟΚ.

Για όλους αυτούς τους λόγους σε συνδυασμό με μία πανδημία που έφερε τρομοκρατία, επιπλέον άγχος και επαναπροσδιορισμό της ανθρώπινης ζωής ως θεμελιώδη αξία σταματήστε να ρωτάτε: «Πότε θα κάνετε δεύτερο;» «Πότε θα βάλετε μπρος για παιδί;» «Ένα μόνο του θα κακομάθει»…

Καλύτερα σκεφτείτε την επόμενη φορά που θα ρωτήσετε «Γιατί θέλετε να κάνετε δεύτερο παιδί;» η απάντηση ΔΕΝ είναι: «για να κάνει παρέα στο πρώτο».

Τότε βρίσκεστε στη σωστή πλευρά της ιστορίας.