Δε χωρίζεις με ένα αντίο

Η αναγνωστική χρονιά του 2024 έχει ξεκινήσει πολύ δυναμικά και κάποια στιγμή, θα σου δώσω λεπτομερείς προτάσεις για τα βιβλία που πρέπει να βάλεις δίπλα στο προσκεφάλι σου. Ένα από αυτά όμως, που προκάλεσε μικρές εκρήξεις μέσα στο δικό μου μυαλό, ήταν το “Good Material” της Dolly Alderton.

Προς το παρόν, δεν έχει μεταφραστεί ακόμα για την ελληνική αγορά, όμως δεν έχει απολύτως καμία σημασία σε περίπτωση που θες να το δοκιμάσεις, ακόμα και με τις βασικές γνώσεις των αγγλικών (ή της μουσικής των Beatles).

Δε ξέρω πώς γίνεται και το καταφέρνει κάθε φορά, όμως η Dolly και τα βιβλία της είναι η επιτομή της millennial γενιάς. Ακριβώς το πώς έχουμε μεγαλώσει, πόση συναισθηματική εκπαίδευση μας λείπει, πόσα τραύματα γενεών ολόκληρων κουβαλάμε στην πλάτη μας, πώς μαθαίνουμε τον εαυτό μας όσο περισσότερο μεγαλώνουμε, προσπαθώντας να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι από αυτό που δημιούργησαν οι γονείς μας.

Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι ό,τι πιο ρεαλιστικό έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια, για το θέμα του χωρισμού και ειδικά όταν ο χωρισμός δεν είναι στην πραγματικότητα δική σου απόφαση.

Είναι η ιστορία του Andy που χάνει τα αυγά, τα πασχάλια και οτιδήποτε θα μπορούσε να είναι η πλοκή της ζωής του, μόλις χωρίζει από την επί χρόνια σύντροφό του, Jen.

Όχι δα και κανα στόρι που δεν έχουμε δει ή δεν έχουμε διαβάσει ποτέ ξανά, όμως εάν με ρωτάς γιατί είναι τόσο ξεχωριστό, θα σου εξηγήσω με ένα quote του βιβλίου:

“Το να σε παρατάνε δεν έχει να κάνει ποτέ με την πράξη αυτή καθαυτή. Είναι κάθε απόρριψη που έχεις βιώσει ποτέ σε ολόκληρη τη ζωή σου. Είναι τα παιδιά στο σχολείο που σε φώναζαν με παρατσούκλια. Και ο γονέας που δε γύρισε ποτέ πίσω. Και τα κορίτσια που δε χόρευαν μαζί σου στη disco. Και η κοπέλα σου στο σχολείο που ήθελε να είναι single όταν θα έφευγε για το πανεπιστήμιο. Και κάθε κριτική στη δουλειά. Όταν κάποιος λέει πως δε θέλει να είναι μαζί σου, αισθάνεσαι τον πόνο καθεμίας από εκείνες τις φορές στη ζωή που ένιωσες πως δεν ήσουν αρκετά καλός. Ζεις ξανά την ίδια εμπειρία από την αρχή“.

Μόλις διάβασα αυτές τις γραμμές, χρειάστηκα μερικά δευτερόλεπτα να κλείσω το βιβλίο και απλά να κλάψω. Γιατί πήγα πίσω στους δικούς μου χωρισμούς, σε εκείνους βασικά που πόνεσαν περισσότερο, και συνειδητοποίησα πως όλοι ήταν ένα διαφορετικό είδος manifestation του ίδιου ακριβώς πόνου και της ίδιας ακριβώς συναισθηματικής απόρριψης που είχα βιώσει ως παιδί.

Και χρειάστηκε να με πάρω μια αγκαλιά και να μου θυμίσω πόσο μακριά είμαι πλέον από όλα αυτά, όμως για μερικά δευτερόλεπτα, η μικρή και νέα αυτή συνειδητοποίηση έφερε δάκρυα στα μάτια μου, χωρίς να μπορώ να πιστέψω τη μεγάλη αλήθεια ζωής που μόλις μου είχε – τόσο casually – δώσει η Dolly μέσα σε μία παράγραφο. Ειδικά όταν αυτό συμβαίνει κατά τη διάρκεια συζήτησης του πρωταγωνιστή με τη μαμά του…

Βλέπεις, πολλές φορές σε αυτή τη ζωή νιώθουμε πως βρισκόμαστε σε αδιέξοδο, γιατί δε ξέρουμε πώς ακριβώς να πούμε αντίο σε ανθρώπους που πλέον δεν έχουν θέση στο πλευρό μας. Και θεωρούμε πως με μία κίνηση όλα θα προχωρήσουν στο επόμενο επίπεδο και δε θα χρειαστεί να ταλαιπωρηθούμε άλλο και να προσπαθήσουμε περισσότερο και να πληγωθούμε ξανά και ξανά. Και είμαστε ανυπόμονοι να συμβεί αυτό ακριβώς. Να ξεκολλήσουμε. Να προχωρήσουμε. Να πατήσουμε ένα κουμπί και να μην πονάει κάθε μας ανάσα.

Όμως ξανά και ξανά το αντίο κρύβεται κάθε φορά που αυτό το πρόσωπο έρχεται στο μυαλό μας και αποδεχόμαστε πως δεν είναι πλέον κομμάτι της ζωής μας. Και αυτό χρειάζεται χρόνο. Και αφοσίωση. Και πείσμα. Και να θέλουμε να προστατέψουμε τον εαυτό μας και ταυτόχρονα να μην του πούμε ψέματα.

Διάβασε το “Good Material”. Ειδικά εάν είσαι millennial και ειδικά εάν χώρισες πρόσφατα.

Θα με θυμηθείς!