Δεν οφείλεις τόσες εξηγήσεις όσες νομίζεις

Γιατί έχουμε αυτή την αναθεματισμένη ανάγκη να εξηγούμε τον εαυτό μας, είτε πρόκειται για κάποια συμπεριφορά μας είτε για κάποια απόφαση είτε για κάποια επιλογή;

Σε βάζω απευθείας στο θέμα, γιατί είμαι ζεστή από ένα σκηνικό που μόλις συνέβη και για ακόμα μία φορά, σχεδόν αυτόματα, ένιωσα την ανάγκη να υπερασπιστώ τον εαυτό μου, να αποδείξω ότι είμαι καλύτερη από αυτό που σκέφτηκε η απέναντι πλευρά και να νιώσω λιγότερο ένοχη για κάτι που θεωρήθηκε “κακή πράξη” από εκείνη, να βεβαιωθώ πως συνεχίζω να είμαι καλός άνθρωπος.

Από πού να το πιάσεις και πού να το αφήσεις όλο αυτό που σου περιέγραψα.

Προφανέστατα και το πρώτο μέρος που κοιτάς, για να βρεις απαντήσεις όταν συμβαίνουν τέτοια σκηνικά, είναι ο τρόπος που μεγάλωσες, η σχέση που είχες με τον βασικό ενήλικα που σε φρόντιζε και η σύνδεση, ο τρόπος έκφρασης της αγάπης που είχες αναπτύξει μαζί του, η επιβεβαίωση που σου έδινε, η συναισθηματική ασφάλεια. Ή και όχι.

Κάθε φορά που κάνω οτιδήποτε θεωρείται “λάθος”, κρίνεται ως αρνητικό, κριτικάρεται με κάποιον τρόπο, το μυαλό μου είναι προγραμματισμένο να μεταφράζει αυτή τη συνθήκη σε “άρα δεν είσαι αρκετά καλή, άρα θα σε απορρίψουν, άρα θα σε παρατήσουν, άρα θα σταματήσουν να σε αγαπούν, άρα δε θα είναι πλέον δίπλα σου, άρα θα διαλέξουν κάποιον άλλον”.

Και αυτό γεννά την ανάγκη να έχεις τον έλεγχο του πώς σε βλέπουν οι άνθρωποι γύρω σου, ώστε ποτέ να μη φτάσεις στο σημείο να “κινδυνεύσεις” να φύγουν και σε παρατήσουν στα κρύα του λουτρού.

Και οδηγείσαι στην πηγαία ανάγκη να επιβεβαιώσεις ότι είσαι αρκετά καλή, ότι είσαι σωστή, ότι κανείς δεν έχει λόγο να σου βάλει αρνητική βαθμολογία, ότι δε γίνεται, με κάποιον τρόπο έβγαζε νόημα αυτό που σκέφτηκες/είπες/έκανες/ζήτησες. Πάρε από πάνω μου τις ενοχές και τον φόβο!

Τόση πολλή ενέργεια. Τόσο πολλή σπατάλη ενέργειας συγκεκριμένα. Κατάφερα μέσα σε πέντε μόλις λεπτά να κουράσω όλη μου την ύπαρξη, προσπαθώντας να εξηγήσω ότι πίσω από κάτι που σχολίασα δεν υπήρχε κακή πρόθεση ή πως είμαι διαφορετική και καλύτερη από τα αντίστοιχα σχόλια που μπορεί να έκανε κάποιος άλλος.

Και όλο αυτό γιατί; Για να πείσω κάποιον άλλον για αυτό που είμαι και θα έπρεπε ήδη να γνωρίζει; Και έστω ότι τον έπεισα. Άλλαξε κάτι αυτό πρακτικά για εμένα; Άλλαξε κάτι στον χαρακτήρα, το κέντρο μου, τη φιλοσοφία μου; Όχι. Απλά μια σπατάλη.

Και επειδή η εξέλιξη είναι ένα ταξίδι και το μονοπάτι δεν πάει πάντα ευθεία, είναι μία από εκείνες τις μέρες που έχω πάρα πολύ κουραστεί να νιώθω ότι πρέπει να αποδείξω κάτι σε κάποιον, είτε πρακτικά μου το ζητάει είτε θεωρητικά πιστεύω ΕΓΩ ότι μου το ζητάει. Τις φορές που αφήνω αυτό το τοξικό μοτίβο να επιστρέφει στη ζωή μου, νιώθω απευθείας έναν απέραντο θυμό, όπως ακριβώς εκείνον που είχα στην εφηβεία μου.

“Θα έπρεπε να με ξέρεις καλύτερα από αυτό και θα έπρεπε να έχω το δικαίωμα να κάνω λάθη χωρίς να φύγεις”.

Βγάζει νόημα όλο αυτό που σου έγραψα;

Ελπίζω πως ναι.

Τώρα που τα έβγαλα στο χαρτί και έκανα αυτή τη μίνι ψυχοθεραπεία, μπορώ να γυρίσω στον κανονικό μου εαυτό. Εκείνον που αφήνει τους ανθρώπους να έχουν τα δικά τους σενάρια για μένα, γνωρίζοντας πολύ καλά πως αυτό δεν αλλοιώνει την ουσία μου ούτε αυτό που έχω χτίσει μέχρι σήμερα. Είτε κάποιος φύγει είτε μείνει.

Είμαι ασφαλής!