Είναι κάποιοι άνθρωποι που είναι μουσική

Όταν ξεκινάω να γράψω στο word λέει κενό έγγραφο στην καινούρια σελίδα που θα χρησιμοποιήσω. Μοιάζει αστείο μέσα μου όσο σκέφτομαι πόσο γεμάτες από εμπειρίες και συναισθήματα ήταν οι μέρες αυτές. Κάπως σα να έρχεται σε αντιπαραβολή με το… «κενό» έγγραφο!

Πολλές φορές θέλουμε να γράψουμε για όσα ζήσαμε αλλά δεν μπορούμε να τα βάλουμε σε σειρά λέξεων, γιατί τα συναισθήματα είναι ένας ήχος, μια δόνηση που πάλλεται, πέρα από τη γλώσσα των λέξεων.

Ρολόι χωρίς δείκτες

Φέτος την πρωτοχρονιά, βρέθηκε στα χέρια μου ένα ρολόι χωρίς δείκτες, που συντονίζεται με τον ρυθμό της μουσικής και αναβοσβήνει. Δε δείχνει την ώρα αλλά δείχνει τον ήχο, τον ρυθμό. Σε κάθε χτύπο του ήχου, αναβοσβήνει. Σα να δείχνει τον χτύπο των συναισθημάτων, της καρδιάς.

Είμαστε ρολόγια των χρωμάτων χωρίς δείκτες οι άνθρωποι. Παλλόμαστε και φωτίζουμε σε κάθε συναίσθημα, σε κάθε φιλί, χάδι, βλέμμα, επαφή. Η μουσική που μας αναβοσβήνει είναι οι άλλοι άνθρωποι που μας δονούν, με την ύπαρξη, τη μοναδικότητα τους, την εξυπνάδα, την ευστροφία, το ταλέντο, τη δημιουργικότητα, τα φιλιά, τα γέλια τους.

Είναι κάποιοι άνθρωποι που είναι μουσική

Ντύνουν το χώρο στον οποίο βρίσκονται με την ενέργειά τους. Με τη ματιά τους, κάνουν την πόλη να μοιάζει σα να έχει βγει από σκηνή του κινηματογράφου με πολλά ζεστά λαμπάκια, άδειους δρόμους και ένα σφηνάκι αλκοόλ σε κάποιο περίτεχνο μπαρ.

Οι άνθρωποι μουσική είναι εκείνοι που μας επιβεβαιώνουν πως όταν το ρολόι μας -εκείνο το χωρίς δείκτες-, αναβοσβήσει στο ρυθμό τους κάνει πολύ καλά, γιατί είναι η σωστή στιγμή, γιατί εκείνο συντονίστηκε με τη μουσική και τη δόνηση ενός συναισθήματος που μέσα έχει κάτι από θεό.

Μέσα μας οι άνθρωποι έχουμε όλοι μας από ένα τέτοιο ρολόι χωρίς δείκτες που δείχνει τη μουσική και όχι τον χρόνο. Σε ένα Σύμπαν που είναι φτιαγμένο από χρώματα και μουσική, όταν ο άνθρωπος μετράει τον χρόνο και τα χρόνια, βγαίνει από τη φύση του. Αυτό το ρολόι που ήρθε στα δικά μου χέρια, με έκανε να θυμηθώ το ρολόι μέσα μου και το έκανε να αναβοσβήσει.