Εκείνοι που περιπλέκουν τα πράγματα στη ζωή

Στον καναπέ του κολλητού μου με βρήκε μία από τις πιο πετυχημένες συνειδητοποιήσεις των τελευταίων εβδομάδων.

Καθόμασταν μπροστά από την τεράστια και άκρως απολαυστική τηλεόρασή του, παρακολουθώντας μία πρόσφατη συνέντευξη της Sabrina Carpenter στο show του Zane Lowe στο Apple Music. Πάντα ο Zane προσπαθεί να πάει σε βάθος τη συζήτηση και με κάποιον τρόπο, τις περισσότερες φορές το καταφέρνει, είτε βγάζει κάτι από τον εκάστοτε καλλιτέχνη είτε όχι, στην προκειμένη περίπτωση όμως, ήταν μία δική του ατάκα που με εντυπωσίασε και ένα κλικ μέσα στο μυαλό μου.

“Είναι οι άνθρωποι που μας ξέρουν λιγότερο εκείνοι που κάνουν πιο περίπλοκα τα πράγματα για εμάς“.

MIC DROP!

Μοιάζει να είναι μία αυτονόητη αλήθεια που θα έπρεπε ήδη να γνωρίζω, και ίσως σε ένα επίπεδο όντως να ήταν αυτός ο λόγος που την αναγνώρισα τόσο γρήγορα και εύκολα, όμως damn, ένα λαμπάκι άναψε εκείνη τη στιγμή.

Γιατί εάν τα βάλεις κάτω και προσπαθήσεις να δεις τη μεγάλη εικόνα, θα καταλάβεις πως ισχύει για πολλούς και διαφορετικούς λόγους.

Ποτέ δεν είναι τα δικά σου πρόσωπα που κάνουν περίπλοκα τα πράγματα. Γιατί με εκείνους έχεις συναισθηματική ασφάλεια. Έχεις άνεση να μιλήσεις ελεύθερα και ανοιχτά. Υπάρχουν όλα τα στοιχεία που αφήνουν τους δρόμους επικοινωνίας ανοιχτούς και εάν αυτό δε συμβαίνει, τότε δεν είναι τόσο κοντά σου όσο θεωρείς.

Όμως, με εκείνους που δε μας γνωρίζουν τόσο καλά ή που μας ξέρουν τυπικά ή λιγότερο, έχουμε τις περισσότερες παρεξηγήσεις, τις εντονότερες διαφωνίες, μπορεί να υπάρχουν αντιπάθειες και κόντρες ή σκέτη αδιαφορία. Μπορεί να κάνει ο ένας τη ζωή του άλλου δύσκολη, ακόμα και χωρίς να το θέλει.

Σε γενικότερο πλαίσιο, τίποτα δε ρέει. Ενεργειακά και πρακτικά. Εάν έχεις μέσα σου και λίγο people pleasing, τα αποτελέσματα είναι εντονότερα.

Οι μάνατζερ, οι συνεργάτες, οι τρίτοι στον περίγυρο, οι φίλοι φίλων, οι συγγενείς που σε βλέπουν δύο φορές τον χρόνο, οι γείτονες που οριακά δε θυμούνται το όνομά σου, οι followers που ούτε τη μισή ζωή σου δε ξέρουν στην πραγματικότητα.

Είναι αυτή η έλλειψη της γνώσης για τον άλλον που δυσκολεύει τη ζωή. Γιατί αφήνει χώρο για κουτσομπολιό, κριτική και χολή, για παρεξηγήσεις, λάθος νοήματα, παράξενα συμπεράσματα, πιέσεις, υπερπροσπάθεια που πέφτει στο κενό, πολλαπλά σύνδρομα που μας έχουν μείνει ως μηχανισμοί αντιμετώπισης από τα παιδικά μας τραύματα. Έλλειψη ανθρωπιάς και χάριτος έως έναν βαθμό.

Άνθρωποι που είναι σωστοί για τη ζωή μας, σε όποια φάση και εάν βρίσκεται αυτή, πάντα θα την απλουστεύουν, θα την κάνουν να βγάζει νόημα και να είναι πιο εύγευστη, θα “σπάνε” σε κομματάκια τις δυσκολίες, για να μπορούμε να βρίσκουμε τις λύσεις. Όχι το αντίστροφο.

Εύχομαι κι ελπίζω να τους δίνουμε πάντα την προσοχή και την αγάπη που τους αξίζει…