Η κλισέ αλήθεια του ποτηριού

Κάτι που παρατήρησα τις τελευταίες εβδομάδες, είναι πως τελικά δεν είμαι η μόνη που της έχουν βαρέσει όλα τα καμπανάκια ταυτόχρονα και δε μπορεί να βρει την ισορροπία της. Βασικά, ποτέ δεν είμαι μόνη σε αυτό, γιατί πολύ απλά είναι μία τόσο ανθρώπινη εμπειρία που ανά πάσα ώρα και στιγμή κάποιος σε αυτό τον πλανήτη κοντεύει να βαρέσει διάλυση συναισθηματικά, ψυχολογικά και μέσα στο κεφάλι του.

Όμως, όλο αυτό τις προηγούμενες ημέρες το συζήτησα με τουλάχιστον πέντε διαφορετικά άτομα, που όσο να πεις –καθώς δεν έχω και τον τεράστιο κύκλο και την άνεση να συζητάω για τα ψυχολογικά μου με όλους– θεωρώ πως ήταν ένα μεγάλο ποσοστό.

Και πάνω εκεί στο δράμα μου και στη σκέψη “Χριστέ μου, δε θα βγω ποτέ από αυτό το σιχαμένο λαγούμι της Αλίκης”, συνειδητοποίησα για ακόμα μία φορά πως τα κλισέ σε αυτή τη ζωή, ονομάζονται κλισέ για τον απλούστατο λόγο ότι τελικά αποτελούν τις μεγάλες αλήθειες που συναντάς τυχαία μπροστά σου ανάλογα με τη φάση ζωής που είσαι.

Έχεις ακούσει φαντάζομαι τη φράση “γέμισε πρώτα το δικό σου ποτήρι, πριν γεμίσεις και των υπολοίπων” ή τέλος πάντων, μία παραλλαγή αυτής της φράσης σίγουρα έχει φτάσει μέχρι τα αυτιά σου.

Για πολλά χρόνια πιστεύαμε και χρησιμοποιώ α’ πληθυντικό γιατί ήταν κομμάτι της κουλτούρας μας σε κάθε πιθανό κι απίθανο επίπεδο, πως αυτό το mindset ήταν τουλάχιστον εγωιστικό.

Κοίτα να δεις τελικά που οι άλλοι ήξεραν περισσότερα πριν από εμάς –παρότι είχαμε τη φιλοσοφία και τη δημοκρατία ενώ ακόμα εκείνοι κρέμονταν από τα κλαδιά των δέντρων– και νομίζω ότι μέσα στην ταλαιπωρία του μυαλού μου τις πρόσφατες εβδομάδες, κατάφερα να εξηγήσω γιατί προτείνεται αυτή η τακτική.

Είναι τόσο σημαντικό να γεμίσεις πρώτα το δικό σου ποτήρι πριν αποφασίσεις να προσφέρεις στους άλλους, γιατί ουσιαστικά δε θα μπορέσεις ποτέ να βρεις το περίσσευμα μέχρι να ξεχειλίσει το δικό σου. Θα προσπαθείς να δώσεις στους άλλους να δροσιστούν και δε θα βρίσκεις ούτε μία σταγόνα. Στο τέλος τα δύο ποτήρια θα παραμένουν εξίσου άδεια. Και συνειδητοποίησα πώς αυτό μεταφράζεται πρακτικά.

Δεν έχεις ενσυναίσθηση όταν το ποτήρι σου δεν είναι γεμάτο.

Όσο ζεις την ταλαιπωρία σου, όποια κι αν είναι αυτή, δεν έχεις ενσυναίσθηση ή τουλάχιστον, δεν την έχεις στην ίδια ένταση και στο ίδιο επίπεδο που τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου σου επιτρέπει να καλλιεργείς σαν όμορφα φυτά εσωτερικού χώρου τις σχέσεις σου, με αποτέλεσμα να σπέρνεις φως, πεταλούδες και ουράνια τόξα στο πέρασμά σου. Και να κοιμάσαι το βράδυ με ανάλαφρη καρδιά.

Γιατί εάν με ρωτάς, είναι πολύ πραγματικό το συναισθηματικό burnout. Είτε από μέσα προς τα έξω, είτε από έξω προς τα μέσα και όταν φτάσεις σε αυτό το σημείο που κάνεις μακροβούτι στην κουταλιά νερού, με μάσκα, ειδική στολή και πλήρη εξάρτηση, και ακόμα νιώθεις να πνίγεσαι, εκεί οφείλεις να πατήσεις pause στον κόσμο, να πάρεις το ποτηράκι σου και μέχρι να βγεις στο μπαλκόνι, να μην έχει χυθεί ούτε μία σταγονίτσα. Γιατί μέχρι να το γεμίσεις ξανά, μπορεί να σου πάρει περισσότερο χρόνο από ό,τι πιστεύεις. Οριακά σαν να περνάς από έρημο.

Οπότε είναι σημαντικό να πάρεις μία ανάσα. Μία μόνο. Μία μόνο μέρα κάθε φορά.

Και η Αλίκη θα σου χαμογελάσει πριν την αποχαιρετήσεις, φεύγοντας από το λαγούμι σου.

Μέχρι την επόμενη φορά!