Γιατί δυσκολεύομαι τόσο να προσαρμοστώ στην καθημερινότητα;

Εάν σε δυσκολεύει η προσαρμογή στις απαιτήσεις της νέας σεζόν μείνε μαζί μου ως το τέλος!

Με όσους ανθρώπους μιλάω αυτές τις πρώτες μέρες της επανένταξης στους φθινοπωρινούς ρυθμούς βιώνουν μια απέχθεια για την πόλη και τους ρυθμούς της, για το καθημερινό πρόγραμμα και όλες τις απαραίτητες εργασίες, υποχρεώσεις, συνθήκες που χρειάζεται να διαχειριστούν. Φαίνεται πως οι διακοπές δεν είναι ποτέ αρκετές και μόλις γυρίζουν πίσω, νιώθουν σαν να μην έφυγαν ποτέ.

Γιατί μπορεί να συμβαίνει αυτό;

• Έχουμε ανάγκη από αλλαγή παραστάσεων

Ο άνθρωπος έχει ανάγκη από αλλαγή παραστάσεων και καθημερινή αποσυμπίεση προκειμένου να διατηρεί την καλή του διάθεση, την παραγωγικότητα και τα υγιή του κίνητρα. Ο τρόπος που έχουμε μάθει με ζούμε είναι άκρως αντίθετος με αυτή την ανάγκη μας.

Οι ώρες που εργάζεται ο μέσος άνθρωπος είναι απείρως περισσότερες από ό,τι μπορεί να αντέξει το νευρικό του σύστημα με αποτέλεσμα να μένει πολύ λιγότερος χρόνος -ή και καθόλου- για να φροντίσει τις προσωπικές του ανάγκες, όχι μόνο τις σωματικές, όπως το φαγητό και η υγιεινή αλλά και τις ψυχοπνευματικές όπως η κοινωνικοποίηση, η αναψυχή και η μάθηση.

• Δε μας ενοχλεί η μεγάλη πόλη

Αυτό που μας ενοχλεί δεν είναι η μεγάλη πόλη αλλά οι ρυθμοί που εμείς υπακούμε μέσα σε αυτήν. Δίνουμε τις πιο παραγωγικές μας ώρες σε δουλειές που δεν μας εκφράζουν καθόλου, επειδή πιστεύουμε ότι δεν θα βρούμε ποτέ κάτι καλύτερο, ή χειρότερα πως θα μείνουμε εντελώς χωρίς δουλειά.

Η κοινωνία με τους ρυθμούς της μας πείθει ότι έχει δίκιο που τρέχει συνεχώς και συμβιβάζεται και έτσι τρέχουμε και συμβιβαζόμαστε και εμείς να προλάβουμε τον χρόνο και την αγορά εργασίας που μας εγκλωβίζει. Λείπει εδώ η απαραίτητη αυτοσυγκέντρωση στον εαυτό μας και στις ανάγκες μας προκειμένου να καταφέρουμε να βάλουμε εμείς τον δικό μας ρυθμό στη ζωή μας. Τα πάντα ξεκινούν και τελειώνουν στον άνθρωπο.

• «Είμαι ακόμα παιδί»

Έχουμε μάθει να μένουμε για πάντα παιδιά με την αρνητική χροιά του πράγματος. Τα παιδιά θέλουν πάντα να παίζουν, δύσκολα μπαίνουν στην ρουτίνα της ευθύνης και εδώ χρειάζεται ο γονέας να είναι ενεργά παρών στο εξελικτικό στάδιο ενός παιδιού.

Τα παιδιά που βίωσαν μόνα τους, χωρίς συναισθηματική στήριξη τις αλλαγές στη ζωή τους και αντιμετώπισαν μόνα τους το στρες της προσαρμογής, θα γίνουν οι ενήλικες που δεν θα τους φτάνουν ποτέ οι διακοπές και ποτέ δεν θα θέλουν να γυρίσουν πίσω στην ανάληψη ευθύνης. Η ανάληψη ευθύνης μαθαίνεται σταδιακά σε κάθε αναπτυξιακό στάδιο του παιδιού.

Εάν δεν το έχουμε μάθει σταδιακά θα μας φαίνεται βουνό να πρέπει να αναλάβουμε εμείς τις ίδιες τις ευθύνες της ζωής μας και θα αναβάλουμε, δεν θα μπορούμε να προσαρμοστούμε εύκολα και τελικά θα απεχθανόμαστε την καθημερινότητά μας.

Προσαρμόσου με Υγεία

Η πιο εύκολη προσαρμογή, επιτυγχάνεται όταν μαθαίνουμε πως δεν είναι κακό να τελειώνει το παιχνίδι και να επιστρέφουμε στο καθημερινό μας πρόγραμμα. Σε αυτό, δεν είμαστε μόνοι αλλά έχουμε αγάπη και στήριξη για να τα καταφέρουμε, χρόνο για τις προσωπικές μας ανάγκες, να ψυχαγωγηθούμε, να αποσυμπιεστούμε, να απολαύσουμε, χωρίς να κάνουμε εμετό από τα καθημερινά άπειρα ερεθίσματα που πρέπει να επεξεργαστούμε και να ανταπεξέλθουμε. Σκοπός άλλωστε, είναι να δομούμε το πρόγραμμα μας δίνοντας μεγαλύτερη βάση σε ό,τι μας εκφράζει και μας καλλιεργεί αυτοπεποίθηση και δυνατή σχέση με την αξία μας.

Έτσι, θα νιώθουμε σύνδεση ο ένας με τον άλλον και όχι αποξένωση. Η προσαρμογή θα έρχεται ομαλότερα γιατί δεν θα νιώθουμε μόνοι μέσα σε μια απέραντη θάλασσα ανταγωνισμού και μοναξιάς αλλά αίσθηση σύνδεσης και νοήματος για τον λόγο που κάνουμε τελικά όλα αυτά τα καθημερινά μέσα στο πρόγραμμα μας.