Ο έρωτας, η ζωή και ο φόβος μοιάζουν

Σου έχει τύχει ποτέ να αποκτάς αυτό που ποθείς και μαζί με τη χαρά να σε πιάνει φόβος;

Να ακούς μια φωνή μέσα σου που λέει μην χαίρεσαι και απογοητευτείς.

Μη χαίρεσαι και ματαιωθείς, μη χαίρεσαι και ξεφύγεις και γενικά μη χαίρεσαι.

Αν έπρεπε να ρωτήσεις κάτι τον εαυτό σου θα ήταν:

Kαι πότε χαιρόμαστε; Πότε να χαρώ;

Περνάμε τη ζωή μας σε μια εργασία που αγχωνόμαστε για να εξελιχθούμε και μόλις εξελιχθούμε λέμε μη χαίρεσαι, να πάρεις προαγωγή πρώτα.

Και συνεχίζουμε να δουλεύουμε για την προαγωγή και μόλις την πάρουμε λέμε μη χαίρεσαι, να πάρεις ένα καλύτερο αμάξι τώρα και παίρνουμε και το αμάξι και μετά λέμε μη χαίρεσαι πάρε και ένα σπίτι.

Και μετά έρχεται ο έρωτας.

Και ο έρωτας δεν είναι αντικείμενο. Δεν είναι από τσιμέντο ούτε από σίδερα. Θέλει ροή, θέλει παιχνίδι, να είσαι ανάλαφρος για να τον κρατήσεις, αλλιώς αν τον αφίξεις πολύ θα τον λιώσεις.

Και πως να είμαι ξαφνικά ανάλαφρος/η που έχω συνηθίσει μόνο να κάνω, να κυνηγάω, να βιάζομαι και όχι να νιώθω; Όχι να αισθάνομαι. Και εκεί ξυπνάνε τα τραύματα.

Πόσες φορές έχει ματαιωθεί το συναίσθημα μου ως παιδί, πόσες φορές έχω κάνει πρακτική να μην πιστεύω στη μαγεία, στη ροή, στην θεϊκή πρόνοια γιατί νιώθω πως αφήνω τα πράγματα στην τύχη τους. Και αν η τύχη επιφυλάσσει κάτι πολύ καλύτερο από ότι είχα στο μυαλό μου;

Μπα, αποκλείεται να επιφυλάσσει κάτι καλύτερο η τύχη.

Το έχουμε ήδη αποκλείσει και δεν το πιστεύουμε γιατί έχουμε μάθει να ζούμε φοβισμένοι.

Φοβόμαστε ότι θα γίνει το χειρότερο σενάριο, στη δουλειά, στη ζωή, στον έρωτα, που έχουμε καταλήξει να ζούμε και να φοβόμαστε να ζήσουμε, να ερωτευόμαστε και να φοβόμαστε να ερωτευτούμε, να εργαζόμαστε και να φοβόμαστε μήπως αποτύχουμε.

Στο τέλος, ο έρωτας η ζωή και ο φόβος καταλήγουν να μοιάζουν.

Γιατί έχουμε μάθει μόλις ερωτευόμαστε να φοβόμαστε από μόνοι μας, όταν ζούμε όμορφα να φοβόμαστε από μόνοι μας, μην τυχόν και γίνει κάτι άσχημο και μας χαλάσει τη χαρά μας και τη χαλάμε μόνοι μας.

Η ζωή θέλει τόλμη.

Τόλμα να ζήσεις όπως ονειρεύεσαι, όπως μπορείς όσο μπορείς κάθε φορά και επίσης, η ζωή θέλει ψυχοθεραπεία.

Αν δεν βρεις μέσα σου όσα σε κάνουν να φοβάσαι, τη χαρά, τον έρωτα, την ομορφιά της ζωής, όσα τραυμάτισαν την πίστη σου στο παρελθόν, θα ταλαιπωρείσαι και θα δυσκολέψεις τον εαυτό σου με την ανάγκη του ελέγχου, θα θέλεις να ελέγχεις ακόμη και τον σύντροφο σου για να νιώθεις ασφάλεια και μια τέτοια μαρτυρική ζωή δεν σου αξίζει!

Θεράπευσε τον εαυτό σου και ξεκίνα να χαίρεσαι και να ζεις τις στιγμές σου.

Αφέσου και νιώσε!