Ο «καλός» και ο «κακός» φεμινισμός

Πανελλήνιες 2023, Νεοελληνική γλώσσα και λογοτεχνία, Κείμενο 2

Με αφορμή τους νέους όρους «νεοφεμινισμός», «τοξική αρρενωπότητα», «πατριαρχία» και «ταυτότητα φύλου» που πρωταγωνιστούν στον δημόσιο διάλογο περί της ισότητας των φύλων, οι μαθητές χρειάστηκε να διαβάσουν ένα κείμενο της γαλλίδας συγγραφέως Μπελίντα Κανόν περί φεμινισμού και έμαθαν τα εξής:

Υπάρχουν δύο φεμινισμοί.

Ο ένας είναι ο χαρούμενος φεμινισμός και ο άλλος ο μίζερος φεμινισμός.

Ο πρώτος είναι ο παλιός, καλός φεμινισμός, αυτός της Σιμόν ντε Μπουβουάρ και ο δεύτερος είναι ο νεοφεμινισμός που τον συναντάμε κυρίως από το 2010 και μετά και είναι πολεμοχαρής και θυμωμένος.

Ο πρώτος φεμινισμός

Στον πρώτο φεμινισμό, οι γυναίκες έβγαιναν στο δρόμο μες στην καλή χαρά να κάψουν τα σουτιέν τους και να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους (#not) , χωρίς όμως να επιθυμούν τη σύγκρουση με τους άντρες. Αντιμετώπιζαν τον εαυτό τους ως άτομα, ως ανθρώπους.

Ο δεύτερος φεμινισμός

Στο δεύτερο φεμινισμό, οι γυναίκες δεν αντιμετωπίζουν τον εαυτό τους ως ανθρώπους αλλά ως θύματα. Νομίζουν ότι διατρέχουν μονίμως κίνδυνο να υποστούν βία (όχι απλά διακρίσεις αλλά βία) μόνο και μόνο επειδή είναι γυναίκες.

Είναι τόσο έντονος αυτός ο διάλογος περί θύματος ώστε ενίοτε το να είσαι θύμα γίνεται εύσημο, πρόκειται για ιδεολογία που εκφράζεται ως «ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΘΥΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ».

Για παράδειγμα, η Ελένη Τοπαλούδη, η Γαρυφαλιά, η Κωνσταντίνα, η Καρολάιν, και όλες οι άλλες γυναίκες που έχασαν τη ζωή τους από το χέρι του συντρόφου τους, είχαν τέτοιο πάθος για θυματοποίηση που όταν τις δολοφονούσαν σκεφτόντουσαν «τι καλά, με σκοτώνει και γίνομαι θύμα!».

Οι γυναίκες που βιάζονται ή παρενοχλούνται καθημερινά, κατά βάθος είναι χαρούμενες επειδή ικανοποιούν το πάθος τους για θυματοποίηση.

Οι γυναίκες που τρώνε ξύλο από τον σύντροφό τους, είναι κάτι σαν το «σφάξε με, αγά μου, ν’ αγιάσω».

Μάλιστα, φτάνουν σε τέτοιο σημείο αυτοθυματοποίησης που, όταν περπατούν μόνες τη νύχτα, φοβούνται μήπως τις πειράξουν οι άντρες (μόνο και μόνο επειδή είναι γυναίκες) και κρατούν σφιχτά στο χέρι τα κλειδιά τους σαν όπλο προστασίας. Τέτοια αφέλεια και δίψα για θυματοποίηση!

Γι΄ αυτό η κυβέρνηση δεν δέχεται τον όρο γυναικοκτονία, που κατά τ’ άλλα έχει καθιερωθεί νομικά από τον 19ο αιώνα. Επειδή δεν δέχεται πως οι γυναίκες δολοφονούνται από τους συντρόφους τους λόγω της ταυτότητάς τους, αλλά επειδή είναι άνθρωποι που πέφτουν θύματα άλλων ανθρώπων. Γιατί αυτό είναι ισότητα (#not).

Γι’ αυτό το υπ. Παιδείας αντικατέστησε την ενότητα για την έμφυλη βία και ταυτότητα με τεστ δεξιοτήτων. Τι είναι πιο σημαντικό άλλωστε: να μάθεις να σέβεσαι τους συμμαθητές σου και να αποδέχεσαι τη διαφορετικότητα ή να μάθουν τα αγοράκια να βιδώνουν καμιά βίδα και τα κοριτσάκια να ράβουν κάνα κουμπί;

Η ερώτηση ήταν ρητορική, μην απαντήσετε

Φοβάμαι μην είστε τίποτα νεοφεμινίστριες ή διαφορετικοί ΛΟΑΤΚΙ και αρχίσετε τα περί σεβασμού και ταυτότητας φύλου… Εξάλλου, ο νεοφεμινισμός και οι θεωρίες ταυτότητας φύλου επιμένουν σε ένα είδος ντετερμινισμού, τον οποίο εμείς επιδιώκουμε να ξεπεράσουμε.

Το λέει και η Μπελίντα Κανόν.