Όταν οι καρδιακοί σου φίλοι λάμπουν δια της απουσίας τους...

Πόσο εντυπωσιακά εύκολο είναι για τα μικρά παιδιά να δημιουργούν φιλίες!

Τις περισσότερες φορές αρκεί απλά να βρεθούν πλάι πλάι για να ξεκινήσουν να παίζουν μαζί χωρίς να έχει προηγηθεί η παραμικρή συζήτηση μεταξύ τους.

Έχουν έναν μοναδικό τρόπο να κοιτάζονται και να προσεγγίζονται χωρίς τυπικότητες, χωρίς απαιτήσεις, χωρίς δεύτερες σκέψεις. Ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι το πόσο γρήγορα κι απλά ξαναγίνονται φίλοι μετά από έναν ομηρικό καυγά που μπορεί να έχει προηγηθεί μεταξύ τους.

Καθώς μεγαλώνουμε βέβαια τα πράγματα αλλάζουν

Αρχίζουμε να διαμορφώνουμε τα πρώτα κριτήρια επιλογής των φίλων μας, η σχέση μας μαζί τους γίνεται πιο ουσιαστική, πιο συνειδητή. Έχουμε πλέον προσδοκίες από αυτούς και φυσικά εκείνοι από εμάς.

Τα χρόνια περνούν κι εμείς αλλάζουμε διαρκώς. Τα κριτήρια μας, οι ανάγκες μας, οι συνθήκες ζωής μας είναι τόσο διαφορετικές στην εφηβεία μας, στα είκοσι μας ή στα τριάντα μας. Αναρίθμητοι φίλοι πιθανόν να κάνουν το πέρασμά τους από τη ζωή μας.

Κάποιοι όμως θα ξεχωρίσουν στην καρδιά μας

Και θα είναι αληθινά μπλεγμένη η ζωή μας με τη δική τους. Σαν να είναι μία ζωή. Μία ζωή με δικούς της κώδικες και ποιότητες που εξελίσσονται με τον καιρό τόσο φυσικά και ανεπιτήδευτα μέσα από κάθε νέα συνθήκη και εμπειρία, από την οποία κανείς δεν θέλει να λείπει.

Τι γίνεται όμως όταν αντιλαμβάνεσαι ότι κάποιοι από αυτούς τους καρδιακούς σου φίλους λάμπουν δια της απουσίας τους τώρα που πραγματικά τους χρειάζεσαι;

Οι εποχές της ασυγκράτητης και κάπως επιφανειακής κοινωνικοποίησης έχουν περάσει ανεπιστρεπτί για σένα, οι επιλογές έχουν γίνει, οι φιλίες έχουν δοκιμαστεί.

Θεωρούσες.

Περήφανα μπορούσες να μιλάς για τους δικούς σου «λίγους και καλούς», για εκείνους που θα ήταν πάντα εδώ στα δύσκολα και στα εύκολα. Και είχες να θυμάσαι τόσα πολλά. Τόσα γέλια, τόσα κλάματα, τόσες κουβέντες, τόσα μυστικά.

Και τώρα που περνάς δύσκολα και έχεις ανάγκη να μοιραστείς το φόβο, το άγχος και τον πόνο σου, το φιλαράκι σου δεν είναι εκεί για σένα. Έτσι απλά.

Στην αρχή δικαιολογείς την απουσία με χίλιους τρόπους

Γρήγοροι ρυθμοί, απαιτητική ζωή, πολλή δουλειά.

Μετά στερεύουν μέσα σου οι δικαιολογίες, εξαντλούνται σε κάθε τηλεφώνημα που δεν έγινε, σε κάθε μήνυμα που δεν στάλθηκε, σε κάθε συνάντηση που ξανά ακυρώθηκε.

Στο τέλος στέκεις μόν@ σου να κοιτάς προς τα πίσω, συνειδητοποιώντας πως οι αναμνήσεις που έκαναν κάποτε την ψυχή σου να χαμογελά, τώρα σε γεμίζουν με μια παράξενη μελαγχολία.

Για αυτό που δεν θα έρθει. Για αυτό που τελείωσε.

Αναρωτιέσαι τι έγινε. Αν εσύ έκανες κάτι λάθος, αν είπες κάτι που δεν έπρεπε.

Ψάχνεις να πιαστείς από κάπου για να μην καταλήξεις στο επώδυνο συμπέρασμα ότι ο φίλος ή η φίλη σου έχει απλά επιλέξει να μην είναι δίπλα σου σε αυτήν την κρίσιμη στιγμή για σένα.

Και δεν σου φτάνουν οι δυσκολίες που περνάς, έχεις τώρα να σκέφτεσαι τα γιατί και τα πώς και να παλεύεις να διαχειριστείς το συναισθηματικό σου άδειασμα. Εσύ δεν θα έλειπες, εσύ θα ήσουν εκεί. Γιατί η σύνδεση και το μοίρασμα με αυτόν τον άνθρωπο ήταν επιλογή σου. Επιλογή ζωής.

Τώρα όμως τι κάνουμε;

It takes two to tango κι όταν ο άλλος έχει επιλέξει για δικούς του λόγους να απομακρυνθεί από εμάς, καλό είναι να στρέψουμε τον προβολέα πάνω μας.

Πώς νιώθουμε εμείς; Που κατατάσσουμε πλέον αυτόν τον άνθρωπο; Πώς θα βγούμε πιο δυνατοί από αυτήν την εμπειρία;

Ας αποδεχτούμε ότι οι επιλογές των άλλων δεν είναι στον δικό μας έλεγχο και επομένως δεν μπορούμε να τις αλλάξουμε.

Ας τοποθετήσουμε όσ@ μας πλήγωσαν με τη στάση τους στη θέση που τους αρμόζει, στο καλάθι με τα μικρά και τα λίγα.

Ας αγκαλιάσουμε τα συναισθήματά μας, την πίκρα, τη λύπη, την απογοήτευση ακόμα και το θυμό μας. Είναι δικά μας και ουσιαστικά πηγάζουν από την αγάπη και την ενέργεια που κατά τη συνήθη πορεία των πραγμάτων θα διοχετεύαμε στην «αδικοχαμένη» πλέον φιλία μας.

Το μυστικό εδώ είναι να μην πέσουμε στην παγίδα των γενικεύσεων περί φιλίας και να μην οδηγηθούμε καχύποπτα σε συμπεράσματα αυθαίρετα για άλλους ανθρώπους.