Στο τσιγάρο που κρατούσα (και δεν το θυμάμαι πια…)

Γράφει ο Λουκάς Βελιδάκης,

Το πιο ενδιαφέρον που συμβαίνει στη σχέση μου την έννοια «κάπνισμα» είναι ότι έχω ξεχάσει πότε το διέκοψα – συνήθως οι άλλοτε σκληροί καπνιστές που κατάφεραν να περάσουν απέναντι μνημονεύουν το άκαπνο διάστημά τους με ακρίβεια ώρας, αν όχι λεπτού…

Προσωπικά δεν θυμάμαι, έπρεπε να σκεφτώ και να το ψάξω.

Είναι 4 χρόνια και κάτι ψιλά.

Το πρώτο διάστημα, όταν είχε κοπεί από μόνο του μετά από μία ιατρική μου περιπέτεια, αδυνατούσα να πιστέψω ότι δεν νιώθω την ανάγκη να καπνίσω.

Δεν μου το στερούσα, άφησα τις… χωροταξικές συνήθειες και συνθήκες ως είχαν: Το τασάκι στάθμευε δίπλα από την κάτω αριστερά γωνία του λάπτοτ, το πακέτο με τον αναπτήρα επάνω στη ράχη του λίγο πιο πάνω.

Μολονότι τα είχα δίπλα μου, δεν ένιωθα την ανάγκη να καπνίσω. Κι αυτό με εντυπωσίαζε. Αυτό ήταν το κυρίαρχο συναίσθημα – η χαρά και η ικανοποίηση ήρθε μετά.

Έως του σημείου εκείνου, θεωρούσα αδιανόητο το ενδεχόμενο να κόψω το κάπνισμα: μια συνήθεια σύμφυτη με τη νευρώδη φύση μου και το αγχώδες επάγγελμά μου. Κι όταν τελικά κόπηκε από μόνο του, είχε πλάκα. Ήταν σαν να καταρρίπτονται μία σειρά από μύθοι στο κεφάλι μου, που συντηρούσα επί 20 χρόνια. Με κρότο.

Ποιοι ήταν οι μύθοι;

Η έννοια και η πράξη του «καπνίζω» είχε αποκτήσει χαρακτήρα συνάφειας με ποικίλες καταστάσεις: Καπνίζω λόγω άγχους, χαράς, θλίψης, προσμονής, οργής, ηδονής, χαλάρωσης, ματαίωσης, δικαίωσης. Κοντολογίς με όλα…

Το τσιγάρο ως έννοια και ως πράξη είχε τρόπον τινά μετατραπεί σε μέρος της λειτουργίας των νευρώνων. Η εντολή ερχόταν «φυσικά» και σε υπερέβαινε. Δεν ήσουν κύριος των επιλογών, ήταν από πάνω «αυτό».

Εξ ου και πάμπολλες φορές, που προφανώς ενοχλούσες με τον καπνό τους διπλανούς σου (και στο έλεγαν), δεν έδινες σημασία. Σημασία είχε η «εντολή». Που σταδιακά της δίνεις (στο μυαλό σου) χαρακτήρα μοναδικό: μου το ζητάς και δεν μπορώ να το αρνηθώ.

Η εξάρτηση είναι σκληρή, το ξέρω.

Αλλά αν το καλοσκεφτείς, κατά βάθος ένα βαθύ πηγάδι στην ψυχοσύνθεση σου είναι, που το έχεις φτιάξει μόνος σου, του έχεις δώσει το βάθος και το χαρακτήρα μόνος σου – κατά πάσα βεβαιότητα ασυναίσθητα, ως φυσική συνέχεια της ροής των γεγονότων της ζωής σου.

Όσα χρόνια παραμένω άκαπνος, όχι μόνο δεν μου έλειψε καθόλου, αλλά κοιτάω όσους καπνίζουν και αναδύεται στο κεφάλι μου η παιδική απορία: «Μα γιατί το κάνουν, τι καταλαβαίνουν;».

Ή το πιο αστείο: «Πόσο λούμπεν συνήθεια!». Κι ομολογουμένως έχει πλάκα αυτό το οξύμωρο, διότι όσο κάπνιζα 1,5-2 πακέτα την ημέρα, ήμουν κι ευτυχής για το κατόρθωμα μου.

Δεν θέλω να γίνω διδακτικός, δεν πρόκειται να πείσω κανένα να το κόψει. Ούτε κι εμένα με έπεισε κανείς. Μεταφέρω την εμπειρία της άλλης πλευράς στους φίλους καπνιστές ως ένας πρώην δικός τους.

Είναι όλα καλύτερα χωρίς τσιγάρο.

Παίρνεις καλύτερες αναπνοές, αντέχεις περισσότερο, απολαμβάνεις γεύσεις και αρώματα, νιώθεις πιο καθαρός. Γκρεμίζεις μύθους κι έχει πλάκα.

Τελικά, εύκολα μπορεί να βγει από το μυαλό η (α-νοητή) σύνδεση του καπνίσματος με συγκεκριμένες πράξεις. Γνωρίζω το πόσο σκληρός είναι ο εθισμός. Γνωρίζω ότι είναι δύσκολη η απόφαση να το κόψεις. Αλλά όλα γίνονται. Και μετά γελάς (χαρούμενος) με τον εαυτό σου.