Τόση βία στα νέα παιδιά γιατί κανείς δεν τους έμαθε τι σημαίνει αγάπη

*με αφορμή

μια μαύρη αγριεμένη θάλασσα που προσπάθησε να πνίξει δυο ονειροπόλους πολύχρωμους ταξιδευτές.

Δεν τα κατάφερε και δεν θα τα καταφέρει.

Παρακολουθώ όλες τις μέρες τις αντιδράσεις μας για αυτή την αηδιαστική επίθεση στην Θεσσαλονίκη, που όπως φαίνεται δεν βγάζει πια τα καλύτερα παιδιά… Εκτός από οργή, αηδία, απογοήτευση υπάρχει διάχυτη μια απορία. Γιατί τόση βία στα νέα παιδιά;

Από πού να ξεκινήσω δεν ξέρω…

Τόση βία στα νέα παιδιά γιατί κανείς δεν τους έμαθε τι σημαίνει αγάπη.

Τόση βία στα νέα παιδιά γιατί κανείς δεν τους χάρισε την προσοχή του όταν έπρεπε.

Τόση βία στα νέα παιδιά γιατί κανείς δεν τους έδωσε φως όταν ήταν μικρά.

Τόση βία στα νέα παιδιά γιατί κανείς δεν ασχολήθηκε να τα τραβήξει από το σκοτάδι.

Τόση βία στα νέα παιδιά γιατί η αδιαφορία των μεγάλων “όπλισε” τα χέρια τους με τα πιο φονικά όπλα: τις οθόνες.

Τόση βία στα νέα παιδιά γιατί μετά από μια πανδημία και εγκλεισμό ήρθαν σε ασφυκτική επαφή με όσα στραβά καλύπτονται εντέχνως με την απόσταση στην καθημερινότητα.

Τόση βία στα νέα παιδιά γιατί τα αφήσαμε απροστάτευτα στο χάος

Δεν ξέρω τι με θυμώνει περισσότερο, η αχαρακτήριστη συμπεριφορά της ορδής των βαρβάρων ή η απαράδεκτες οικογένειες τους;

Οι οικογένειες που δεν χάρισαν απλόχερα αγάπη και αγκαλιά. Γιατί αυτά “σε κάνουν μαλακό και υπερευαίσθητο“. Οι οικογένειες που “παρκάρουν” τα παιδιά μπροστά από κάποια οθόνη γιατί δεν θέλουν και δεν ξέρουν πώς να ασχοληθούν σωστά μαζί τους. Τα παραδίδουν οικειοθελώς και βλακωδώς σε ένα ναρκοπέδιο αναρίθμητων αφιλτράριστων πληροφοριών και εικόνων. Χωρίς να έχουν αφιερώσει τον ελάχιστο χρόνο να καλλιεργήσουν την κριτική σκέψη των παιδιών τους, ώστε να μπορούν να φιλτράρουν όσα πολιορκούν καθημερινά το κεφάλι τους.

Οι οικογένειες που ζουν μέσα στην παθογένεια, γιατί είναι τόσο φριχτά αδύναμες να παλέψουν για τη ζωή τους. Και αυτό ακριβώς τις ενοχλεί τόσο βαθιά σε όλα τα πλάσματα που παλεύουν για τη ζωή, τα δικαιώματα τους και την ύπαρξη τους. Τους υπενθυμίζει συνεχώς και ενοχλητικά πως οι ίδιες έχουν παραδοθεί στον βούρκο.

Δεν φύτρωσε τόση μαυροφορεμένη ομοφοβία. Εκκολάφθηκε σε μήτρα γεμάτη άγνοια και φόβο. Γαλουχήθηκε με δηλητήριο και μεγάλωσε στο μίσος και τον ρατσισμό. Τίποτα από όσα βλέπουμε άναυδοι δεν δημιουργήθηκε μέσα σε μια νύχτα. Είναι οι καρποί των σπόρων που έχουμε φυτέψει αιώνες πριν-εκεί γύρω στο μεσαίωνα το τοποθετώ.

Αυτός ο οχετός είναι πυρηνικός

Ξεκινάει από μέσα σου και ανοίγει, σαν κύκλοι στο νερό. Οικογένεια, κοινωνία, κόσμος.

Αν δεν απαλλαγείς από τη μαυρίλα, θα την κληροδοτήσεις στα παιδιά σου και αυτά θα την απλώσουν σε όποιον έχουν μάθει να τον βλέπουν ως “διαφορετικό”.

Αν ο φόβος σου μη μεγαλώσει το παιδί σου και γίνει “διαφορετικό” ξεπεράσει τον φόβο να μη γίνει ΑΝΘΡΩΠΟΣ, τότε πάρτο αλλιώς.

Αν δεν ξέρεις τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος, να κοιτάς τον κόσμο με αγάπη, να γιορτάζεις την μοναδικότητα του κάθε πλάσματος εκεί έξω και να αναγνωρίζεις πως το δικαίωμα του άλλου στη ζωή δεν στερεί από εσένα απολύτως τίποτα, μην κάνεις παιδιά. Μη διαιωνίσεις την τρομακτική και επικίνδυνη άγνοια σου.

Η αγέλη της πλατείας Αριστοτέλους δεν είναι τοπικό φαινόμενο

Υπάρχει παντού γύρω μας. Ίσως κάποιες φορές καλά καλυμμένο. Δεν είναι πάντα παιδιά, όμως αυτά είναι πιο ευάλωτα. Η ανάγκη της εφηβείας να ορίσει την ταυτότητα της μέσα από την αποδοχή των συνομήλικων την κάνει επιρρεπή στο να υιοθετεί οποιαδήποτε συμπεριφορά, με όποιο κόστος. Γι’ αυτό όλα τους είναι σαν κόπιες μεταξύ τους. Από το ντύσιμο τους, τη φρασεολογία τους μέχρι την οργή τους. Μια οργή που βράζει μέσα τους και βρίσκει ευκαιρία να ξεσπάσει στο λάθος μέρος.

Είναι αρκετά καθαρό πια πως όσο έντονα κι αν υπάρχουν τέτοια αισχρά φαινόμενα στην κοινωνία, άλλο τόσο υπάρχει και η αντίρροπη δύναμη. Υπάρχουν άνθρωποι που στέκονται στο πλευρό των ανθρώπων. Υπάρχουν άνθρωποι που παλεύουν όλοι μας να έχουμε δικαίωμα στη ζωή. Υπάρχουν άνθρωποι φωτεινοί που σπάνε πεισματικά το σκοτάδι.

Όπως έγραψε η υπεροχότητα του Γεράσιμου Ευαγγελάτου “το σκοτάδι αγριεύει περισσότερο όταν συναισθάνεται το τέλος του”. Γιατί το φως είναι πάντα δυνατότερο από το σκοτάδι και αυτό θα νικήσει στο τέλος.