#XMAS_Story by Melina: Τι είναι η μνήμη; Roller Coaster…

Τα λαμπιόνια τρεμοπαίζουν, είναι αυτή η γκρι ώρα που χάνεται το φως. Κοιτάζω μέσα στις βιτρίνες τα στολίδια αφηρημένα ώσπου το μάτι μου πέφτει σε ένα ψεύτικο παπαγαλάκι στα κλαδιά ενός χριστουγεννιάτικου δέντρου. Κι αμέσως ο νους μου πετάει απότομα προς τα πίσω και φτάνει τόσο μακριά, που ανασκιρτώ…

Είμαι γύρω στα πέντε, κάθομαι στο σαλόνι της γιαγιάς και ξετυλίγω μικρά ψεύτικα περιστεράκια, στολίδια. Δεν τα βλέπω απλώς, ακούω το κριτς κρατς από το χαρτί, βλέπω το κόκκινο πιαστράκι στα ποδαράκια τους, τα ανεβάζω στα κλαδιά του δέντρου μας, «Εδώ είναι το σπιτάκι σας» τους λέω.

«Ποιος μας έφερε μια φορά κάτι πουλιά για το δέντρο που έμοιαζαν αληθινά;» ρωτάω αργότερα την μαμά και πριν προλάβει να απαντήσει, βρίσκομαι πάλι σε κείνο το σαλονάκι να ανοίγω τα δώρα ενός καπετάνιου θείου που έχει επιστρέψει από ταξίδι και άλλων ναυτικών που ερχόντουσαν και φεύγανε, και σκέφτομαι «ζούσαμε σαν την Μικρά Αγγλία!». Αφού ήταν όλοι ναυτικοί στην οικογένεια.

Τί είναι η μνήμη; Roller Coaster

Με εισιτήριο τον παπαγάλο της βιτρίνας έχω ταξιδέψει εξπρές σε μια εποχή που όλοι οι μεγάλοι ήταν γίγαντες. Κάποιοι χάθηκαν οριστικά από τότε. Μα είναι έτσι; Χάθηκαν; Όχι ακριβώς.

Ο παππούς για παράδειγμα που είχε βάλει μια χριστουγεννιάτικη νύχτα ένα τύμπανο κάτω από το δέντρο για να το βρω κι εγώ νόμισα ότι είδα την άκρη από την ζακέτα του Άγιου Βασίλη, έχει φύγει. Αλλά δεν χάθηκε, υπάρχει ακόμη γιατί τον αγάπησε εκείνο το παιδί.

Όπως υπάρχει και ο Άγιος Βασίλης γιατί εγώ τότε τον είδα. Η αγάπη έχει μόνο σημασία. Ποτέ δεν πίστεψα στον χρόνο. Ούτε στα μεγάλα δώρα. Εμένα τα τύμπανα και τα πουλιά μου αρέσουν.

Εύχομαι σε όλους να βιώσουν την αγάπη με δύναμη λοιπόν αυτές τις γιορτές, με αυτούς που έχουμε κοντά μας αλλά και για αυτούς που ζουν στον πίσω τόπο. Αυτόν που βρίσκεις όταν αγγίζεις την καρδιά. Η όταν παίρνεις το roller coaster των Χριστουγέννων.