Δείξε μου τον φίλο σου, να σου πω ποιος είσαι…

«Η φιλία είναι πλήρης απασχόληση, αν πραγματικά είσαι φίλος με κάποιον. Δεν μπορείς να έχεις πολλούς φίλους, επειδή τότε, απλά, δεν είναι πραγματικοί φίλοι»

είχε πει ο συγγραφέας Truman Capote και η αλήθεια είναι ότι δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο. Την οικογένεια δεν την επιλέγεις. Το ίδιο ισχύει και με τους συνεργάτες, τους συναδέλφους, τους υπευθύνους σου. Τους φίλους όμως… οι φίλοι είναι η οικογένεια που φτιάχνεις.

Οι άνθρωποί μας είναι πολλά περισσότερα πράγματα από πολύωρα τηλέφωνα, αναλύσεις μεγατόνων και κους κους.

Είναι η ενέργεια που μας περιβάλλει, οι βράχοι μας στα δύσκολα και το φως στα ωραία, είναι οι άνθρωποι που νοιάζεσαι και σε νοιάζονται κι εκείνοι αυθεντικά, είναι αυτοί που μπορεί να είναι μίλια μακριά όμως δε σταμάτησαν ποτέ να είναι οι «άνθρωποί σου».

Επίσης… είναι επιλογές και ειδικά από κάποιο σημείο κι έπειτα στη ζωή μας καλό είναι οι επιλογές να γίνονται συνειδητά.

Εκεί έξω υπάρχει ένα ανεξάντλητο πεδίο ανθρώπων για να περάσεις καλά, να βγάλεις φωτογραφίες για να ποστάρεις στα social media, να βγάλεις χολή από κοινού για «τους κακούς άλλους» και να κουτσομπολέψεις. Αυτοί δεν είναι απαραίτητα και φίλοι σου.

Μπορεί να είναι απλά οι άγνωστοι γνωστοί ή η «περιστασιακή παρέα» που απλά περνάς καλά και είναι οκ. Το ζήτημα είναι ένα: Αξίζει να επενδύσεις σε κάτι περιστασιακό; Σίγουρα, όλα χρειάζονται… Σοβαρά όμως τώρα, σου μιλάω για «επένδυση».

Οι σχέσεις είναι σαν τα λουλούδια

Όσο τις φροντίζεις, τόσο ανθίζουν. Λίγο να ξεχάσεις να βάλεις νερό κι εκείνα μαραίνονται. Όπου νερό βάλε νοιάξιμο. Όπου ήλιος βάλε αγάπη.

«Όσο πιο πολύ κάνεις παρέα με κάποιον, αρχίζεις και του μοιάζεις» είχα διαβάσει κάπου. Το ζήτημα είναι το εξής: Να επιλέξεις να μοιάζεις με αυτούς που αγαπά, θαυμάζει και νιώθει καλά το μέσα σου.

Γιατί φίλοι των social υπάρχουν πολλοί, οι αληθινοί άνθρωποί σου όμως… αυτό είναι μια άλλη ιστορία.