Εσύ από πού αντλείς έμπνευση στη ζωή σου;

*με αφορμή

Τις προάλλες με ρώτησε ο άντρας μου αν εμπνέομαι από εμάς και τη ζωή μας για να γράψω. Η αλήθεια είναι πως με παραξένεψε η ερώτηση του και την σκεφτόμουν για μέρες. Προσπάθησα να παρατηρήσω στοχευμένα τι αποτελεί για μένα πηγή έμπνευσης.

Για τι γράφω; Τι είναι αυτό που μπορεί να ανάψει τη σπίθα στο κεφάλι μου ώστε να του δώσω χώρο να πάρει μορφή μέσα από τις λέξεις; Αν έπρεπε να απαντήσω με μια λέξη, αυτή σίγουρα θα ήταν “οι αφορμές“. Μια ερώτηση, μια συζήτηση, μια συνεδρία, ένας διάλογος μεταξύ αγνώστων τον οποίο άκουσα τυχαία, η επικαιρότητα, ένας τυχαίος συνειρμός που έκανα το πρωί φτιάχνοντας καφέ…

Οι αφορμές έμπνευσης μπορεί να είναι πολλές και εντελώς ασύνδετες μεταξύ τους. Συνειδητοποίησα όμως πως όλες τις ασύνδετες αφορμές τις συνδέει ένα κοινό: ο χώρος έκφρασης. Μπορώ να εμπνέομαι γιατί μπορώ να εκφράζομαι. Βάλε καφέ, θα στο αναλύσω.

Η έμπνευση χρειάζεται ασφάλεια για να δημιουργήσει

Πολλές φορές, ειδικά όταν είμαστε πιεσμένοι από την καθημερινότητα και τη ζωή μας ολόκληρη έχουμε ανάγκη να αποσυμπιεστούμε, να βγάλουμε όσα μας βαραίνουν από μέσα μας. Η έκφραση, με όποια της μορφή, είναι μια καλή βαλβίδα αποσυμπίεσης, όμως είναι δύσκολο να συμβεί υπό το καθεστώς πίεσης. Λίγο φαύλος κύκλος το εργάκι εδώ.

Φαντάσου τώρα, αντί να είσαι σε μόνιμο survival mode, κάπως κάποιος να σου λέει με έναν τρόπο “εδώ είσαι ΟΚ, μπορείς να πάρεις μια ανάσα“. Σε αυτή την ανάσα κρύβεται ο χώρος έκφρασης σου. Σε ένα περιβάλλον που μπορείς να αναπνεύσεις, μπορείς και να υπάρξεις, να εμπνευστείς, να εκφραστείς και να δημιουργήσεις. 

Οι άνθρωποι σου, το safe place σου

Προσωπικά, έχοντας 30 χρόνια επιτυχίες σε survival mode, δυσκολεύτηκα αρκετά να συνηθίσω την ηρεμία και την ασφάλεια. Στην αρχή, μου ήταν σχεδόν άγνωστο ένα περιβάλλον στο οποίο μπορώ να πάρω όσες ανάσες θέλω.

Είχα μάθει όταν εκφραζόμουν, αυτό να γίνεται εκρηκτικά, σαν χύτρα ταχύτητας που σκάει, γιατί η πίεση ήταν μόνιμη και κανείς δεν έβγαλε τη βαλβίδα από το καπάκι. Δεν ήταν έκφραση έμπνευσης, ήταν έκφραση ανάγκης. Δεν μπορούσα να δω τις αγαπημένες μου *αφορμές* γιατί έπρεπε μόνο να επιβιώνω.

Τώρα τις βλέπω και τις απολαμβάνω και αντλώ έμπνευση από αυτές, γιατί είμαι σε περιβάλλοντα που μου το επιτρέπουν. Οι άνθρωποι γύρω μου έχουν πλέον όλοι κοινά χαρακτηριστικά. Είναι υποστηρικτικοί, δυναμικοί, φωτεινοί, ολότρελοι με μια τρέλα λαχταριστή και αν δεν αποτελούν οι ίδιοι έμπνευση για μένα, σίγουρα μου επιτρέπουν να εμπνέομαι μέσα από την ασφάλεια της αγάπης τους.

Ας γίνουν όσα μαθαίνεις η έμπνευση σου

Πριν ανακαλύψεις τι είναι αυτό που σε εμπνέει για να δημιουργήσεις με τον τρόπο σου, άφησε τον εαυτό σου να μάθει. Να μάθει σιγά σιγά να αφήνεται. Να εμπιστεύεται. Να μεγαλώνει. Να παίρνει αγάπη από τους γύρω του. Να ηρεμεί. Να αναπνέει. Να βγαίνει από τα κουτάκια που τον περιορίζουν. Να “πιάσει το πρέπει από το ιώτα και να το γδάρει ίσαμε το πι” που λέει και ο Ελύτης.

Μάθε να διακρίνεις σιγά σιγά τις δικές σου *αφορμές* και να γίνονται η έμπνευση σου. Μάθε να ανοίγεις την πόρτα μόνο σε ανθρώπους που θα σε καταλάβουν και θα σε αποδεχτούν γι’ αυτό ακριβώς που είσαι, χωρίς να σε περιορίσουν και τελικά θα γίνουν για σένα ο ασφαλής χώρος έκφρασης που χρειάζεσαι.