Γιατί τρέμουμε τα «καλά λόγια»;

«Καλά ε… αυτό το φόρεμα, το πόσο σου πάει δε λέγεται! Και σε κόβει λιγάκι μου φαίνεται… Να το φοράς, είναι εξαιρετικό!»,

«Ήρθες στην εταιρεία και έφερες κυριολεκτικά την αλλαγή. Άλλος αέρας ρε παιδάκι μου… Και ξαφνικά όλοι χαμογελούν. Δεν το βλέπεις;!»,

«Νομίζω πως με τον Χρήστο ταιριάζετε σαν δυό σταγόνες νερό. Μπράβο, εγκρίνω… Και τι κούκλος που είναι…».

Αν στο άκουσμα όλων των παραπάνω, εσύ το μόνο που ακους είναι ότι η κολλητή σου με το γάντι σου λέει ότι έχεις πάρει κιλά, ή η συνάδελφος πιστεύεις θέλει να σου φάει τη δουλειά, ή η φαρμακοποιός της γειτονιάς υποπτεύεσαι ότι θέλει να σου φάει τον Χρήστο, διαβάζεις το σωστό άρθρο.

Τι συμβαίνει αλήθεια και σχεδόν πάντα όταν ακούμε έναν καλό λόγο, κάνουμε δεύτερες σκέψεις; Τι οδηγεί το κεφάλι μας να κάνει ένα σωρό σενάρια, αντί απλά να χαρεί και να χαμογελάσει αληθινά; Γιατί πλέον αυτό το φαινόμενο έχει γίνει κάτι παραπάνω από «συνηθισμένο»;

Η αλήθεια είναι πως όσο τα χρόνια περνούν και αποκτάμε περισσότερες εμπειρίες από καταστάσεις και ανθρώπους, γινόμαστε περισσότερο σοφές και… «υποψιασμένες».

Έχουμε φάει τα «χαστούκια» μας, έχουμε πληγώσει και πληγωθεί και καλώς ή κακώς πλέον, τα λόγια τα μετράμε κάπως διαφορετικά. Είναι λογικό. Είναι όμως το ίδιο λογικό να είμαστε διαρκώς καχύποπτες;

Πολλές φορές, οι εκ φύσεως θετικοί άνθρωποι, οι πηγαία καλοί, μας ξενίζουν, μας φαίνονται σαν «εξωγήινοι» και σκεφτόμαστε «Καλά, είναι δυνατόν να είναι τόσο καλός;! Κάτι θα θέλει από μένα… είναι ύπουλος. Να τον προσέχω», ενώ άλλες φορές, στους ίδιους αυτούς ανθρώπους αυτόματα υψώνουμε τείχη για να μείνουν μακριά.

Φοβόμαστε. Το καλό έχει δύναμη… και είναι σπάνιο. Και όσο οι σκέψεις λένε «είναι ύπουλος», άλλο τόσο μας εκνευρίζει που αυτός ο «ύπουλος» είναι η χαρά της ζωής και θα ήθελαν όλοι να είναι φίλος τους.

Την ίδια ακριβώς στιγμή, στα σύγχρονα εργασιακά περιβάλλοντα ο ανταγωνισμός βασιλεύει, άνθρωποι κονταροχτυπιούνται με «τα ψεύτικα, τα λόγια τα μεγάλα» ενώ παράλληλα φορούν το καλύτερό τους χαμόγελο, πισώπλατες μαχαιριές δίνουν και παίρνουν κι εσύ… καταλήγεις να πιστεύεις ότι κάθε ένας καλός λόγος, κρύβει μια κακή πρόθεση από πίσω. Για να μη μιλήσουμε για τα ζητήματα καρδιάς… Εκεί βγαίνουν νύχια!

Αλήθεια όμως… αξίζει; Και για να το κάνουμε λίγο πιο συγκεκριμένο… ΣΟΥ αξίζει;

Ένα αρνητικό μυαλό δε θα σου προσφέρει ποτέ μια θετική ζωή. Όσο δηλητηριάζεις με αρνητικές σκέψεις για εσένα, ή τους άλλους το κεφάλι σου, τόσο περισσότερο θα βαραίνεις. Και όσο περισσότερο βαραίνεις, τόσο πιο δύσκολα θα πιστεύεις και στο καλό.

Όμως, το καλό υπάρχει και όταν μοιράζεται… πολλαπλασιάζεται κι ανθίζει.

Είναι πολύ οκ να κάνεις δεύτερες σκέψεις, όπως είναι πολύ οκ να είσαι εγκρατής αν το θες και η στάση αυτή έχει αποτέλεσμα.

Δέξου όμως το καλό, απόλαυσε το κομπλιμέντο, χαμογέλα λίγο πιο συχνά, πες το «ευχαριστώ», πες κι εσύ έναν καλό λόγο κι ας πέσει χάμω!

Στην τελική… τζάμπα είναι!