Τι συμβαίνει όταν η γιορτινή ατμόσφαιρα συναντά το «πρέπει»;

Τι συμβαίνει όταν η γιορτινή ατμόσφαιρα, η χαρά, τα λαχταριστά μελομακάρονα και ο Άγιος Βασίλης συναντούν το πρέπει;

Τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά είθισται να είναι οι πιο λαμπερές και χαρούμενες γιορτές του χρόνου. Η πόλη φοράει τα καλά της, μυρωδιές του ονείρου ξεχειλίζουν από κάθε φούρνο, ζαχαροπλαστείο και καφέ, υπάρχει περισσότερο φως, περισσότερη μουσική, περισσότερη διάθεση και χαρά και όλα μοιάζουν… μαγικά!

Αν με ρωτάτε, αυτήν την περίοδο, προσωπικά τη λατρεύω. Λατρεύω τα χαρούμενα προσωπάκια των παιδιών που λένε τα κάλαντα με τα τριγωνάκια τους, τις δίπλες, τα δώρα, το κρύο, την ανθρώπινη ατμόσφαιρα, το ζεστό κρασί και φυσικά το ότι έχουμε περισσότερες γλυκές αφορμές να συνδεθούμε με τους αγαπημένους μας.

Υπάρχουν όμως και κάποιες «κόκκινες σημαίες»… Οι φιλανθρωπίες με ημερομηνία λήξης, οι τιμές των ξενοδοχείων που φτάνουν στο θεό (!), η εμπορευματοποίηση της εορταστικής κατά τα άλλα ατμόσφαιρας και φυσικά… η «υποχρεωτική χαρά».

Η υποχρεωτική χαρά μιας influencer

«Κουράστηκα να χαμογελάω διαρκώς επειδή απλά πρέπει Μάρη… Κάθε φορά νιώθω σα να έχω φάει δέκα μελομακάρονα και με εξαναγκάζουν να φάω άλλα δέκα. Όσο κι αν μου αρέσουν τα μελομακάρονα, μου έρχεται αναγούλα, αισθάνομαι αηδία» μου λέει η Ζ. γεμάτη αγανάκτηση.

Με τη Ζ. δουλεύουμε μαζί τους τελευταίους μήνες τον τρόπο που παρουσιάζει τον εαυτό της και το work-life balance της. Είναι influencer στο χώρο της μόδας, έναν χώρο που σύμφωνα με την ίδια έχει πολλά «πρέπει». Επίσης, είναι πρώην μοντέλο.

«Ξέρεις σε πόσα ρεβεγιόν και εκδηλώσεις θα με καλέσουν; Ξέρεις τι θα περιμένουν όλοι από εμένα; Χαμόγελο, ζωηρή διάθεση και κόκκινο κραγιόν (κατά προτίμηση της εταιρίας τους!). Και ξέρεις τι θα πρέπει να κάνω εγώ; Να παίξω το ρόλο μου. Να προσποιηθώ ότι όλα είναι τέλεια λες και δε χώρισα, λες και δεν είμαι αγχωμένη με τη μητέρα μου που αρχίζει να χάνει το μυαλό της, λες και δε νιώθω πολλές φορές μετέωρη και μάλιστα τη στιγμή που αποφάσισα επιτέλους να κοιτάξω τον εαυτό μου και να βάλω τη ζωή μου σε τάξη!».

«Κι αν δεν προσποιηθείς, τι θα συμβεί;» τη ρωτώ.

Γουρλώνει τα μάτια και πέφτει μια υπέροχη, γιορτινή σιωπή.

Ποιο είναι το παιχνίδι σου;

Κόντρα σε όσα συνηθίζουν να λέγονται για τις φαντεζί ζωές των celebrities, εγώ αν κάπου έχω καταλήξει, είναι πως όλες και όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Η καταπίεση που μας ασκεί η τοξική θετικότητα σε πάσης φύσεως συνθήκες –πόσο μάλλον τις γιορτές– είναι ίδια, το συναίσθημα του πνιξίματος επίσης και δυστυχώς το γεγονός ότι κάνουμε join σε όλη αυτήν την λαμπερή φαρσοκωμωδία, μόνο και μόνο επειδή είναι γιορτές, πρόβλημά μας. Sorry not sorry, αγαπητές μου.

Κάποιοι με ελλιπή ενσυναίσθηση και μυαλά πάνω απ’ το κεφάλι επιλέγουν να μας φέρουν σε δύσκολη θέση, τη στιγμή που δεν έχουν ιδέα αν ήδη βρισκόμαστε σε δύσκολη θέση. Οk. Εμείς από την άλλη, αντί να μείνουμε στη θέση αυτή και να πάρουμε τις αποστάσεις μας θέτοντας όρια, επιλέγουμε να παίξουμε το παιχνίδι των αδαών, –κοινώς κάνουμε τουμπεκί-, να καταπνίξουμε το συναίσθημά μας και να φορέσουμε διάπλατα χαμόγελα, κάνοντας τη θέση μας… δυσκολότερη.

Η μαγική μας ευάλωτη πλευρά

Όσο επιμένουμε να αναπαράγουμε απ’ όποια θέση την κουλτούρα του επίπλαστου «όλα καλά», μήπως τελικά το διαιωνίζουμε; Τι κι αν γκρινιάζουμε, τι κι αν έχουμε κάνει καραμέλα το #toxicpositivity που τρεντάρει παντού. Το ζήτημα είναι ένα: Το τροφοδοτούμε; Κι αν δεν το κάναμε αλήθεια, πόσο πιο αληθινές σχέσεις και συζητήσεις θα κάναμε; Πώς θα έμοιαζαν τα ρεβεγιόν μας;

Ας δώσουμε μια υπόσχεση τώρα όλες μαζί: Στα ρεβεγιόν της «υποχρεωτικής χαράς» ας είμαστε παρούσες με τις αλήθειες μας και… όποιος αντέξει! Γιατί η ευάλωτή μας πλευρά, το να είμαστε ειλικρινείς, να μιλάνε οι καρδιές και όχι τα «πρέπει» είναι δύναμη και όχι αδυναμία.

Και γιατί μόνο έτσι μπορούμε να συνδεθούμε αληθινά με εμάς και τους άλλους. Ας αφήσουμε τις μάσκες λοιπόν για τις Απόκριες και ας επιτρέψουμε στον πιο αληθινό εαυτό μας να αφεθεί… μας αξίζει.

Πρώτη δημοσίευση: SHAPE magazine