Κάποιες φορές το τίμημα της «προσαρμογής» κοστίζει πολύ ακριβά

Γράφει η Ηλέκτρα Χαλκιαδάκη,

Τα τελευταία χρόνια οι τεχνολογικές εξελίξεις τρέχουν ασυγκράτητα συμπαρασύροντας τον τρόπο που εργαζόμαστε, εκπαιδευόμαστε, επικοινωνούμε, ενημερωνόμαστε. Με τους ίδιους ρυθμούς, επηρεάζεται και ο τρόπος που τρεφόμαστε, καταναλώνουμε, ψυχαγωγούμαστε.

Αν ρίξουμε μια ματιά στο πολύ πρόσφατο παρελθόν, θα διαπιστώσουμε πόσο ραγδαία έχει αλλάξει ο «περιβάλλων χώρος» μας και πόσο εύκολα έχουμε προσαρμόσει τις ζωές μας σε αυτόν. Τα νέα δεδομένα, αρεστά ή μη, αφομοιώνονται γρήγορα, γίνονται «σύγχρονος τρόπος ζωής» και η ιστορία συνεχίζεται.

Απ’ την άλλη, η εσωτερική μας υπόσταση δείχνει πολύ πιο ανθεκτική στην αλλαγή, απαιτεί τους δικούς της χρόνους και δεν είναι διατεθειμένη να μετατοπιστεί ούτε στο ελάχιστο αν πρώτα δεν κατανοήσει βαθιά, αν δεν παράξει η ίδια την δική της επίγνωση.

Κάθε ουσιαστική αλλαγή στη νοοτροπία μας, κάθε ρήξη με παγιωμένες δομές σκέψης και συμπεριφοράς, προϋποθέτει οπωσδήποτε μία παραγωγική εσωτερική διεργασία, άλλοτε πιο ομαλή άλλοτε πιο επώδυνη, πάντως αναγκαία.

Κάθε φορά που οι εσωτερικές μας ανάγκες μας ωθούν να αλλάξουμε ρότα, χρειάζεται πρώτα να υπερβούμε με κάποιον τρόπο τον γνωστό εαυτό μας. Τις περιοριστικές πεποιθήσεις, τα στερεότυπα, τις φοβίες και τις ανασφάλειες που στέκουν άγρυπνοι φρουροί της περιβόητης ζώνης άνεσης, που μας πείθουν να αμφισβητήσουμε ή να απωθήσουμε τα όνειρα, τις επιθυμίες, τις αλήθειες μας.

Ενσαρκώνουμε λοιπόν μια παράδοξη αντίθεση

Συμφιλιωνόμαστε γρήγορα με τις νέες νόρμες, τα πρότυπα και τις κανονικότητες που μας επιβάλλονται άμεσα ή έμμεσα απ’ έξω, αντιστεκόμαστε όμως στην μύχια δύναμη για αλλαγή που αναβλύζει από τον πυρήνα της ύπαρξής μας.

Αποδεχόμαστε την πληροφορία που δεν βρίσκεται στον έλεγχό μας, αμυνόμαστε όμως σε εκείνη που μπορούμε να ελέγξουμε αφού προέρχεται από εμάς τους ίδιους.

Λειτουργούμε ταυτόχρονα με δύο ρυθμούς, με δύο μηχανισμούς, όμως παραμένουμε ένας άνθρωπος. Όταν οι δύο ρυθμοί δεν συντονίζονται, είναι σαν να προσπαθούμε να θυμηθούμε το σκοπό ενός τραγουδιού την ώρα που ακούγεται από τα ηχεία ένα άλλο. Κι όσο πιο δυνατός ο ήχος, τόσο πιο δύσκολο να το θυμηθούμε. Αν χορεύουμε κιόλας, αυτό μάλλον γίνεται ακατόρθωτο.

Όσο πιο γρήγορα και απαιτητικά μεταβάλλεται το εξωτερικό μας περιβάλλον, τόσο εντατικοποιείται ο μηχανισμός προσαρμογής μας σε αυτό. Συχνά όμως, το τίμημα της προσαρμογής πληρώνεται από το ταμείο των εσωτερικών μας ισορροπιών.

Ο σκοπός του τραγουδιού μας

Τότε, είναι που χρειάζεται περισσότερο να θυμηθούμε το σκοπό του δικού μας τραγουδιού, να συνδεθούμε με τις πυρηνικές μας αξίες, να υποστηρίξουμε τον εαυτό μας να ζήσει αρμονικά μέσα στο περιβάλλον του. Διαχωρίζοντας τις πραγματικές μας επιθυμίες από αυτές που νομίζουμε δικές μας, αναγνωρίζοντας τα συναισθήματα και τις αντιστάσεις μας, φροντίζοντας και αγαπώντας μας.

Κι αν αυτό ακούγεται πολύ θεωρητικό, δεν είναι.

Κι αν φαίνεται ανέφικτο μέσα στην βαβούρα και το άγχος της καθημερινότητας, πάλι δεν είναι.

Όμως αν δεν το κάνουμε εμείς για μας, δεν θα γίνει ποτέ!

Δικές μας οι ανάγκες, δικά μας τα συναισθήματα, δικές μας και οι αντιστάσεις.