Μην είσαι ανταγωνιστικός ρε παιδί μου, βαριέμαι…

Σίγουρα θα σας έχει τύχει να συναντήσετε αυτόν τον συνάδελφο που τα ξέρει όλα

Είναι αυτός που προσθέτει στις κουβέντες των άλλων επιστημονικά τεκμηριωμένη πληροφορία από “την εμπειρία του”, ολοκληρώνει εκφράσεις κάνοντας ρίμες (!), δεν αφήνει τίποτα να πέσει κάτω και φυσικά… είναι ανταγωνιστικός.

Όταν η άποψή του δεν ακούγεται αρκετά κοκκινίζει, οριακά βλέπεις καπνούς να βγαίνουν απ’ τα αυτιά του, σε περιμένει πάντα στη γωνία για το “επόμενο πταίσμα” σου και την ίδια στιγμή χωρίς κανένα τακτ σου σκάβει το λάκκο μπας και πέσεις για να… ανέβει.

Κάνει χειραψίες δυνατές, τα μάτια του λάμπουν πονηρά, η ευγένειά του προσαρμόζεται με βάση το ποιον έχει απέναντί του κι όταν δεν είναι στο επίκεντρο και νιώθει πως χάνει την “αυλή” που με τόσο κόπο και γλείψιμο χτίζει, χάνει τον κόσμο όλο…

Βρε γλυκέ μου άνθρωπε, βαριέμαι

Κι όσο σε παρατηρώ όχι μόνο βαριέμαι, αλλά αναρωτιέμαι και πόσο χρονών είσαι (!).

Σκέφτομαι πώς μεγάλωσες, τα παιδικά σου χρόνια, πόσο bullying έφαγες, ή έριξες, ποιος γινόσουν όταν έπαιρνες Β με τόνο και όχι άλφα με τόνο, πώς περνούσες τα καλοκαίρια σου στο χωριό όταν τα άλλα παιδάκια έπαιζαν στις αλάνες ενώ εσύ διάβαζες Αρχαία…

Και δε σκέφτομαι μόνο αυτά. Σκέφτομαι και πόσο δύσκολο είναι για σένα να συναναστραφείς με ανθρώπους εκτός της μεγαλοπρεπούς φούσκας σου, ανθρώπους γήινους, ανθρωπένιους. Πόσο μακρινές φαντάζουν στο κεφάλι σου οι έννοιες “συνεργασία”, “αλληλεγγύη”, “αλληλοϋποστήριξη”…

Και αλήθεια, ώρες ώρες σε συμπονώ

Γιατί ξέρω ότι το προσωπείο σου αυτό δεν προέρχεται από το πόσο σούπερ υπερτέλειος επαγγελματίας είσαι, αλλά από το πόσο καταπιεσμένος νιώθεις.

Και ξέρω επίσης ότι ο ανταγωνισμός που προβάλλεις είναι η ασπίδα σου σε έναν κόσμο που κάνει λόγο όλο και περισσότερο για άλλες δεξιότητες με πρόσημο κοινωνικό, ανθρώπινο. Ενσυναίσθηση, επικοινωνία, ομαδικό πνεύμα…

Κατά βάση όμως σε βαριέμαι

Επιλέγεις έναν δρόμο που φέρνει τους άλλους στη χειρότερη σε θέση δύσκολη και αμήχανη και στην καλύτερη γελάνε. Εγώ είμαι από τους δεύτερους.

Βλέπεις το προσωπείο σου ως τη μόνη επιλογή για να επιβιώσεις σαν λύκος μοναχικός, ενώ τα συστήματα των ανθρώπων είναι ανθρώπινα, εύπλαστα, ζωντανά. Αναπαράγεις κάτι, το οποίο πεθαίνει… και δεν καταλαβαίνεις ότι θα… “σε πάρει μαζί του”, διότι ευτυχώς οι εποχές αλλάζουν.

Όσο περισσότερο ανταγωνιστικός, τόσο πιο πολύ βαρετός

Παρ’ το αλλιώς φίλε μου, όχι γιατί σε βαριέμαι εγώ αλλά γιατί η μπογιά αυτού που επιμένεις να ανακυκλώνεις πέρασε και γιατί ο δρόμος αυτός δε θα σε βγάλει πουθενά με τρόπο υγιή.

Δε χρειάζεται να θάβεις για να ανέβεις, ούτε χρειάζεται να ρίχνεις πισώπλατες μαχαιριές μπας και εξελιχθείς. Εκτός αν πιστεύεις ότι για να πετύχεις, αυτό είναι ο μόνος δρόμος.

Μεταξύ μας, όσο σε παρατηρώ, αυτό πιστεύω για σένα…

Και πίστεψέ με… βαριέμαι <3

It’s all about MINDSET love,

Μάρη