«Να ζεις κάθε μέρα σου σαν να είναι η τελευταία»

Μόνο σε μένα φαίνεται μακάβρια αυτή η φράση;

Τι θα πει να ζω σαν να περιμένω να πεθάνω; Ναι, εντάξει ο θάνατος είναι μέρος της ζωής θα μου πεις, αλλά ή θα ζω ή θα πεθαίνω, δε γίνονται μαζί αυτά. Και ποιος θα ορίσει δηλαδή πώς πρέπει να ζω; Και αν εγώ θέλω να ζω κάθε μέρα μου σαν να είναι η πρώτη ποιος θα μου το απαγορεύσει; Απαπα καταπίεση…

Αυτή η καταπίεση μας καταδιώκει παντού. Πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται συχνά πως είναι πολλοί οι τομείς στη ζωή μας που μας καταδυναστεύει η καταπίεση.

Μας καταδυναστεύει ή την επιδιώκουμε; Έρχεται μόνη της η καταπίεση κυρία και λέει τι να κάνω σήμερα ας ενοχλήσω τους ανθρώπους να περάσει η ρημαδομέρα; Ή μήπως, λέω μήπως, την προσκαλούμε εμείς για τσάι και συμπάθεια;

Ζούμε για να καταπιεζόμαστε ή καταπιεζόμαστε για να ζούμε;

Αν ο θάνατος είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής μία φορά, η καταπίεση είναι δέκα. Και τώρα μαζευτείτε, θα απαγγείλω. Πόσες φορές έχεις ακούσει ότι πρέπει να ζεις κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία σου, ή έχεις πέσει στην παγίδα να τσεκάρεις αν πέρασες τα ηλικιακά κουτάκια για σπουδές, δουλειά, σπίτι, οικογένεια…

Αναρωτήθηκες ποτέ ποιο ύπουλο και σατανικό μυαλό ορίζει αυτά τα πρέπει και φτιάχνει αυτά τα κουτάκια; Θα σου πω εγώ. Το δικό σου. Μάλιστα, το δικό σου. Και το δικό μου και του γείτονα. (εντάξει μπορεί όχι του δικού σου γείτονα, αλλά ο δικός μου ταιριάζει στις περιγραφές και αν με διαβάζει, θα ήθελα να σταματήσει να κάνει τόση φασαρία γιατί καταπιέζεται επικίνδυνα το νευρικό μου σύστημα!)

Η ζωή έρχεται σε κουτάκια με οδηγίες χρήσης

Τις οδηγίες χρήσης της ζωής σου εσύ τις γράφεις. Κι αν δεν τις γράφεις, τις αναπαράγεις από άλλους που τις έγραψαν για σένα και στις φόρεσαν με το έτσι θέλω.

Πρέπει σου λέει να τελειώσεις τις σπουδές σου μέχρι τα 20 κάτι, να βρεις δουλειά πάνω σε ό,τι σπούδασες και να γίνεις σούπερ πετυχημένος ταβάνι μέχρι τα 30, παράλληλα να έχεις βρει και τον άνθρωπο της ζωής σου, να παντρευτείς και να κάνεις οικογένεια με τουλάχιστον δυο παιδιά (γιατί ένα ίσον κανένα) και μέσα σε όλα αυτά να ζεις και κάθε μέρα σου σαν να είναι τελευταία.

Γράφοντας τα όλα αυτά κόντεψε να γίνει η τελευταία μου μέρα από την επικίνδυνα μεγάλη ποσότητα αίματος που μου ανέβηκε στο κεφάλι.

Ποιος τα λέει αυτά; Γιατί πρέπει; Κι αν δεν θέλω να τα κάνω έτσι;

Γιατί ο δικός σου τρόπος είναι σωστός και ο δικός μου όχι; Γιατί πρέπει να στριμωχτούμε όλοι στα ίδια κουτάκια με τα ίδια πρέπει, τα ίδια θέλω, τους ίδιους χρόνους, τα ίδια γούστα, τα ίδια επιτεύγματα;

“Live and let live”

Όπως πολύ ωραία μου είπε μια φίλη με αφορμή τις τύψεις που λούζεται γιατί –άκουσον άκουσον!– δεν της αρέσουν τα Χριστούγεννα. Δεν ήξερες εσύ ότι στις οδηγίες χρήσης ζωής περιλαμβάνεται και η υποχρεωτική αγάπη για τις γιορτές; Βέβαια.

Γιατί είναι μυαρό και κατάπτυστο να μη σε πιάνει η χαρά και να θες να τυλιχτείς με τα λαμπάκια του δέντρου μέχρι να πάθεις ηλεκτροπληξία κάθε που πλησιάζουν Χριστούγεννα.

Να σοβαρευτούμε λίγο παρακαλώ, ναι;

Να ωριμάσουμε λίγο και να μάθουμε επιτέλους να αποδεχόμαστε πως ο καθένας έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να θέλει όσα θέλει και να ζει τη ζωούλα του όπως επιλέγει;

Δεν θέλω να ζω κάθε μέρα μου σαν να είναι η τελευταία επειδή το λένε τα τσιτάτα. Θέλω να ζω την κάθε μέρα μου όπως θέλω και όπως μου βγαίνει. Θέλω και έχω το δικαίωμα να αδράττω κάποιες μέρες και κάποιες άλλες να ζω ως το πανέμορφο απορυθμισμένο χάος που είμαι. Χωρίς τύψεις.

Χωρίς να χρωστάω εξηγήσεις σε κανέναν επειδή οι επιλογές μου διαφέρουν από τις δικές του. Θέλω να ζει ο καθένας με τον τρόπο που γουστάρει και τον χαροποιεί. Να σπάμε τα κουτάκια και να φτιάχνουμε δικά μας, στα μέτρα μας. Cheers to that!