Παγκόσμια Μέρα για τη Βία κατά των Γυναικών: Οι «Ακρότητες» ξεγυμνώνουν όλη την αλήθεια

Παγκόσμια μέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών σήμερα και νιώθω πως τα λόγια σιγά σιγά στερεύουν. Από το metoo και μετά, τα είπαμε, τα ξαναείπαμε, τα φωνάξαμε, τα κάναμε παρουσιάσεις, άρθρα, συνεντεύξεις, συνέδρια, κινήματα, βιβλία, βγήκαμε στους δρόμους, κλάψαμε, πονέσαμε και βγάλαμε το σύνθημα «Ποτέ ξανά. Καμία μόνη».

Η βία κατά των γυναικών, όμως, καλά κρατεί. Καθημερινά, εκατομμύρια γυναίκες ανά τον κόσμο (και εκατοντάδες στην Ελλάδα) κακοποιούνται από τον σύζυγο, τον αδερφό, τον πατέρα, τον φίλο, τον γείτονα, τον άγνωστο. Η πατριαρχεία μετράει χιλιάδες χρόνια ζωής και δεν είναι εύκολο να αλλάξει από τη μια στιγμή στην άλλην. Μια πατριαρχία που, συχνά, παρασέρνει κι εμάς τις γυναίκες στον τυφώνα της ενώ ξεγυμνώνει σε κάθε ευκαιρία την ανικανότητα (ή απροθυμία;) της δικαιοσύνης να προστατέψει αποτελεσματικά τα θύματα έμφυλης βίας.

«Αστυνομία, δικαστές, ένορκοι…

–  Προσπάθησε να με βιάσει.

–  Αποδείξεις έχετε;

–  Όχι.

–  Μάρτυρες;

– Όχι.

–  Τι φοράγατε;

Αυτά θα με ρωτήσουν. Ο λόγος του απέναντι στο δικό μου».

Αυτά είναι τα λόγια της Μάρτζορι, που παραλίγο να πέσει θύμα βιασμού στο το θεατρικό έργο «Ακρότητες». 

Αυτά είναι τα λόγια που απευθύνει στις συγκατοίκους της, την Τέρρυ (η οποία είχε πέσει θύμα βιασμού στο παρελθόν) και την Πατρίτσια (τη φωνή της λογικής που εμπιστεύεται τους νόμους και τη δικαιοσύνη).

Αυτά είναι τα λόγια που χρησιμοποιεί για να τις πείσει πως ο μόνος τρόπος για να ξεμπερδέψει τελεσίδικα από τον παραλίγο βιαστή της, τον οποίο κατάφερε να αφοπλίσει, να δέσει χειροπόδαρα και να βασανίσει, είναι να τον θάψει ζωντανό στον κήπο.

Αυτά είναι τα λόγια που αποτυπώνουν πεντακάθαρα όσα βιώνουν οι γυναίκες που ζητούν απ’ τις Αρχές και τους νόμους – τους πατριαρχικά φτιαγμένους νόμους – να τους δώσουν δίκιο, να γαληνέψουν την ψυχή τους και να τους παραχωρήσουν το δικαίωμα να κοιμούνται ήσυχες το βράδυ, χωρίς την απειλή του όποιου βιαστή ή κακοποιητή τους.

Σήμερα, λοιπόν, Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών, κι ενώ νιώθω πως βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή στο μακρύ δρόμο προς την εξάλειψη της πατριαρχίας, δεν μπορώ παρά να φέρω στο μυαλό μου την Μάρτζορι, την Τέρρυ και την Πατρίτσια που, υπό το τη δυναμική και αφοπλιστικά τρυφερή ματιά του Νίκου Δαφνή, ξεγυμνώνουν ένα πρόβλημα με αρχή και μέση αλλά δίχως τέλος. 

Είδα την παράσταση για 2η φορά πριν λίγες μέρες κι έκτοτε δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου την ωμή αλήθεια που παρουσιάζει και τα ηθικά διλήμματα που θέτει. Το ότι ανεβαίνει για 2η φορά χρονιά και είναι ξανά sold out, είναι κάτι που με παρηγορεί. Σημαίνει ότι ίσως είμαστε έτοιμοι να κοιτάξουμε κατάματα το πρόβλημα της Βίας κατά των Γυναικών, να παραδεχτούμε ότι είναι υπαρκτό κι όχι αποκύημα της φαντασίας κάποιων φεμιναζί και, επιτέλους, να κινήσουμε τα νήματα για να λυθεί.

Από μένα, ένα μεγάλο μπράβο στον Νίκο Δαφνή που επέλεξε να σκηνοθετήσει το σκληρό έργο του Γουίλιαμ Μαστροσιμόνε σε μετάφραση Μάριου Πλωρίτη, αλλά και στους ηθοποιούς της παράστασης (Ελεονώρα Αντωνιάδου, Σοφία Αγγελικοπούλου, Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου και Θοδωρή Αντωνιάδη) που με έκαναν να νιώσω, να κλάψω, να σκεφτώ και τελικά να φύγω με την ελπίδα πως,  κάποια μέρα, θα έρθει και η λύτρωση.