Τα τέρατα του έρωτα

Ξέρετε πόσοι άνθρωποι υπάρχουν εκεί έξω που φοβούνται να ερωτευτούν;

Πολλοί. Και όχι μόνο φοβούνται αλλά για να μην χάσουν και την ευκαιρία να έρθουν σε επαφή με αυτό το καταπληκτικό συναίσθημα, δημιουργούν μικρές ερωτικές ιστορίες γνωρίζοντας από την αρχή πως δεν θέλουν ή δεν μπορούν να ανταποκριθούν ολοκληρωτικά σε αυτές και αφού τις δημιουργήσουν ύστερα… φεύγουν!

Ξέρετε, ο έρωτας δεν έχει ποτέ να κάνει με τον άλλο άνθρωπο. Ο έρωτας έχει να κάνει με εμάς τους ίδιους. Όσο πιο βαθιά νιώθουμε και συνδεόμαστε με τον εαυτό μας, τόσο περισσότερο νιώθουμε τον έρωτα, διότι ερωτευόμαστε αυτό που εμείς νιώθουμε και γινόμαστε επειδή κάποιος άλλος μας έδωσε προσοχή και μας έκανε να νιώσουμε ξεχωριστοί.

Ο έρωτας κινητοποιείται από τον θαυμασμό

Την πρόθεση του άλλου να μας γνωρίσει, να περάσει χρόνο μαζί μας, να μας μάθει και να ζήσουμε στιγμές. Η εκφραστικότητα του άλλου ανθρώπου για όσα παρατηρεί επάνω και μέσα μας, μας κάνει να τον ερωτευτούμε, γι’ αυτό και πολλές φορές η εμφάνιση δεν παίζει ρόλο όταν ερωτευόμαστε κάποιον, απλά μας συμβαίνει σαν να μην είχαμε κανέναν έλεγχο.

Αυτό συμβαίνει επειδή το άτομο αυτό μας έκανε να νιώσουμε ξεχωριστοί, μοναδικοί με τη συμπεριφορά του. Μας έκανε να δούμε όσα είμαστε και πιθανώς τα είχαμε ξεχάσει γιατί κανείς δεν μας τα τόνισε για να τα θυμηθούμε.

Οι άνθρωποι είμαστε κοινωνικά όντα και για να αναπτυχθούμε συναισθηματικά χρειαζόμαστε άλλους ανθρώπους να μας καθρεφτίσουν όσα είμαστε. Έτσι λοιπόν ερωτευόμαστε τον καθρέφτη μας, που είναι ο άλλος άνθρωπος ο οποίος μας δείχνει τα θετικά μας στοιχεία και μας θαυμάζει γιατί εμείς νιώθουμε καλά, γιατί εμείς νιώθουμε πλήρεις από τον τρόπο που ο άλλος εκφράζεται για μας.

Ο έρωτας δεν είναι δέσμευση προς τον άλλον

Για να μπορέσει κάποιος να σταματήσει να φοβάται τον έρωτα θα πρέπει να καταλάβει πως ο έρωτας δεν είναι δέσμευση προς τον άλλο άνθρωπο αλλά δέσμευση απέναντι στον εαυτό του.

Ο φόβος έρχεται επειδή το άτομο μέσα του δεν πιστεύει πως είναι όλα όσα του λέει ο άλλος άνθρωπος και πως αν τον φέρει κοντά και δεσμευτεί ο άλλος θα δει την τρωτή, ανθρώπινη πλευρά του και θα τον αφήσει. Δηλαδή οι άνθρωποι θέλουν τον θαυμασμό του έρωτα αλλά παράλληλα φοβούνται πως δεν τον αξίζουν.

Όταν λοιπόν κάποιος ερωτευτεί, ταυτόχρονα γεννιέται ο φόβος του αν μπορεί να ανταπεξέλθει πραγματικά στις προσδοκίες του άλλου ατόμου και του θαυμασμού του. Το άτομο εκεί έρχεται αντιμέτωπο μέσα του υποσυνείδητα με όλες τις φορές που απέτυχε στη ζωή του ή ένιωσε μοναξιά, ή έλλειψη στήριξης και ως μηχανισμό άμυνας για να μην βιώσει ξανά την ίδια απορριπτική κατάσταση απωθεί τον εκστατικό έρωτα, το ποθητό του πρόσωπο και προτιμά να κρατά στη ζωή του συντρόφους πιο συμβατικούς και καταστάσεις μέτριας συγκινησιακής βαθμίδας επειδή εκεί είναι σίγουρο πως δεν θα βιώσει απόρριψη.

Οι περισσότεροι θέλουν να ζήσουν έναν μεγάλο έρωτα

Είναι τρελό αν σκεφτούμε πως οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να ζήσουν έναν μεγάλο έρωτα αλλά με το που θα ερχόταν η υποψία πως τον έχουν απέναντί τους, θα άρχιζαν να βρίσκουν εμπόδια όπως η απόσταση, ο χρόνος, ο χώρος, εκείνο, το άλλο και τελικά θα απέτρεπαν τον εαυτό τους να τον ζήσει, ούτε καν θα το προσπαθούσαν γιατί τελικά ούτε οι ίδιοι δεν θα τον πίστευαν!

Θα αμφισβητούσαν πως είναι αληθινός γιατί μέσα τους αμφισβητούν και τον εαυτό τους πως θα μπορούσε να ζήσει κάτι εντελώς αντισυμβατικό στον τομέα της συντροφικότητας. Βλέπουμε πολλές φορές ανθρώπους εντελώς καταξιωμένους επαγγελματικά, με χρήματα, με άνεση που η συντροφική τους ζωή είναι εντελώς επιφανειακή και έχουν πιστέψει πως φταίει η δουλειά τους που τους απορροφά τον χρόνο αλλά δεν είναι καθόλου έτσι.

Οι άνθρωποι ενώνονται και ερωτεύονται πραγματικά. Ο έρωτας έρχεται με τρόπο, σε χρόνο και τόπο που δεν τον περιμένεις και είναι αδιαμφισβήτητος και αυθεντικός. Δεν αντιγράφεται. Όλα τα υπόλοιπα είναι υποκατάστατα και επειδή δεν έχουμε το συναισθηματικό «πορτοφόλι» να αποκτήσουμε το πρωτότυπο, συμβιβαζόμαστε με τη ρέπλικα και έχουμε μάθει να είμαστε και ευχαριστημένοι.

Αλλά έχει τόσα ρω ο έρωτας και (δεν) είναι (πια) νωρίς στον κόσμο αυτόν αγάπη μου να μιλώ για σένα και για μένα… έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ’ ακούς;

Με λίγο παραφρασμένο Ελύτη αξίζει να κλείνει κανείς ένα κείμενο γραμμένο για τον έρωτα.