Τι γεύση έχει η ανάμνηση;

Λένε πως οι αισθήσεις έχουν πολύ μεγάλη δύναμη, όταν καταφέρεις να τις νιώσεις με επίγνωση στο 100%.

Λένε πως ένα άρωμα μπορεί να σε ταξιδέψει πίσω, σε περασμένα χρόνια, να σου θυμίσει μια παλιά αγάπη…

Οι παλιοί συχνά λένε πόσο θα ήθελαν να γευτούν για μια φορά ακόμη αυτό το φαγητό της μάνας, τότε, στο χωριό. Που δε μοιάζει με κανένα άλλο, όσοι chefs κι αν προσπαθήσουν.

Είναι άραγε η νοστιμιά αυτή καθ’ αυτή του πιάτου ή το συγκεκριμένο άρωμα της περαστικής κοπέλας στο τρένο;

Μήπως είναι η ανάμνηση που έχει κρυφτεί βαθιά μέσα σου, έχει φωλιάσει στην παιδική και εφηβική ψυχή σου και ξεπηδά απροειδοποίητα και σε κυριεύει ολόκληρο;

Φουντώνουν τα συναισθήματα που η ανάμνηση προκαλεί και μένεις να αναπολείς γλυκά, με ένα μειδίαμα σχηματισμένο στα χείλη σου και ένα βλέμμα στο άπειρο, ακολουθώντας το μυαλό που παίζει σε επανάληψη την εικόνα του παρελθόντος τόσο ζωντανά και πιστά μπροστά σου που τρομάζεις όταν “ξυπνάς” από το όνειρο που μόνος σου δημιούργησες.

Άραγε… τι γεύση έχει η ανάμνηση σου; Γλυκιά, πικρή ή αδιάφορη;

Αυτά σκεφτόμουν χθες, όταν μετά από 27 χρόνια έφαγα εκείνη την ίδια κέτσαπ που μας έβαζε στα μακαρόνια τα απογεύματα μετά το κρυφτό, η γειτόνισσα, η μαμά του Μάριου.

Για λίγα δευτερόλεπτα ήμουν πάλι καθισμένη στη κουζίνα τους, σε εκείνη την καρέκλα που έχασκε λίγο και την κοιτούσα να τακτοποιεί τα πιάτα ενώ έτρωγα λαίμαργα την μακαρονάδα μου. Τη θυμάμαι να με ρωτάει αν θέλω κι άλλη κέτσαπ και ο Μάριος να την αρπάζει για να προλάβει να προσθέσει πριν τελειώσει!

Η πιο νόστιμη μακαρονάδα ever.

Μακαρόνια με κέτσαπ!

Μάριε, όπου κι αν είσαι, είμαι σίγουρη πως συμφωνείς!