Χόλυ: Μια 14χρονη που τα έβαλε με το sex trafficking

Όταν ήταν 14, γνώρισε έναν τύπο στο Mall. Αντάλλαξαν τηλέφωνα κι εκείνος άρχισε να της τηλεφωνεί, ενώ οι γονείς της έβλεπαν τηλεόραση στο σαλόνι.

Μίλησαν αρκετές φορές μέχρι να την πείσει να το σκάσει μαζί του. Την ρώτησε για τα προβλήματά της, ανέλυσαν με τις ώρες τα συναισθήματά της και θέλησε να μάθει τα όνειρά της.

Η Χόλυ ήθελε να γίνει τραγουδίστρια, να γνωρίσει από κοντά την Τζούλια Ρόμπερτς και να επισκεφθεί τον τάφο του Τζιμ Μόρισον στη Γαλλία.

Ήταν καλοκαίρι του 1992.

Το σχολείο ήταν κλειστό για διακοπές και η Χόλυ ήταν αγχωμένη για την πρώτη τάξη λυκείου που ακολουθούσε. Η εφηβεία πολλές φορές σε κάνει να θυμώνεις, ή να μεγαλοποιείς καταστάσεις που αργότερα καταλαβαίνεις ότι είναι φυσιολογικές. Ο τύπος που γνώρισε στο εμπορικό, τα ήξερε όλα αυτά. Εκμεταλλεύτηκε τη θλίψη, το άγχος, την απόρριψη και την καταπίεση που νιώθει κάθε έφηβος και τελικά την έπεισε.

Φόρεσε τα παπούτσια της, έβαλε τα πράγματά της σε μια τσάντα και άρπαξε την ευκαιρία που της πρόσφερε ο γοητευτικός άγνωστος προς την ελευθερία.

Στην πραγματικότητα όμως, δεν την οδήγησε στην ελευθερία αλλά στην απόλυτη σκλαβιά. Πολύ γρήγορα βρέθηκε εγκλωβισμένη στα δίχτυα ενός κυκλώματος διακίνησης νέων γυναικών. Ο τύπος αποδείχθηκε ένας χειριστικός, απειλητικός προαγωγός που την εξανάγκαζε να εκδίδεται επανειλημμένα.

Ένα βράδυ, ένας αστυνομικός την συνέλαβε επειδή ήταν ανήλικη και γρήγορα το κύκλωμα ξεσκεπάστηκε. Μόνο που εκείνα τα χρόνια, η υποστήριξη στα θύματα ήταν ανύπαρκτη και οι νόμοι κατά της εμπορίας ανθρώπων υποτυπώδης. Ο τύπος που την έπεισε να το σκάσει από τους γονείς της ενώ ήταν ακόμα ανήλικη, που τη βίασε και την εξέδιδε σε άλλους άνδρες, καταδικάστηκε σε 365 ημέρες φυλακή. Αντίθετα η Χόλυ, διένυσε ένα μακρύ και δύσκολο δρόμο για να θεραπευτεί.

Σήμερα οι νόμοι κατά του sex trafficking είναι σαφώς πιο αυστηροί και η υποστήριξη στα θύματα σίγουρα πιο ολιστική και εξειδικευμένη. Η Χόλυ, μετά την περιπέτειά της, έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να συμβεί αυτό και αφιέρωσε τη ζωή της στα παιδιά που «μπλέκουν» σε παρόμοια κυκλώματα.

Αυτό που δεν έχει αλλάξει ακόμα, είναι ο χειριστικός τρόπος που οι επιτήδειοι «ψαρεύουν» τα θύματά τους. Ο τρόπος που εκμεταλλεύονται τις ευαισθησίες και τις ανασφάλειές τους, σαν να νοιάζονται. Αυτό που δεν έχει αλλάξει ακόμα είναι η πατριαρχεία που θεωρεί κτήμα της την έφηβη που θέλει να το σκάσει απ’ το σχολείο, την γειτόνισσα που γυρνάει αργά απ’ τη δουλειά, την σύζυγο, την γκόμενα, την κόρη, ή την συνάδελφο.

Η πεποίθηση πως τη γυναίκα έχεις δικαίωμα να την κακοποιείς, να τη βιάζεις, να την χτυπάς, να την εκδίδεις ή, αν είναι κακιά η στιγμή, να πετάς απ’ τον γκρεμό.

Και ναι, τα πράγματα δεν είναι όπως το μακρινό 1992 – και πρέπει να ευχαριστούμε τη Χόλυ και όλους όσους ενδιαφέρθηκαν για να τα αλλάξουν- αλλά ακόμα δεν έχουμε φτάσει ούτε κατά διάνοια στο επιθυμητό: να μην φοβόμαστε απλά επειδή γεννηθήκαμε γυναίκες.

Photo by Christopher Windus on Unsplash