Επενδύουμε στη ζωή μας όσο πιστεύουμε ότι (μας) αξίζει

Βλέπω τους ανθρώπους τόσο ανυπόμονους. Θέλουν να μεταμορφώσουν τη ζωή τους, να αλλάξουν πεποιθήσεις, βάρος, συνήθειες, οτιδήποτε τους δυσκολεύει, οτιδήποτε δεν τους αρέσει μέσα σε ένα λεπτό (!).

Πρόσφατα άκουγα την ομιλία ενός γκουρού που έλεγε: «Για να μάθετε γράμματα σας παίρνει 18 χρόνια στο σχολείο και περιμένετε ολόκληρη τη ζωή σας να την αλλάξετε μέσα σε δυο λεπτά; Τόσο πιστεύετε ότι αξίζει η ζωή σας;». Μου έδωσε την ώθηση να γράψω γι’ αυτό.

Δεν είναι παράξενο πως έχουμε μάθει να έχουμε ανοχή με όλους τους άλλους εκτός από τον εαυτό μας; Γιατί άραγε το κάνουμε αυτό; Μας πιέζουμε συνέχεια, έχουμε υπερβολικές προσδοκίες από εμάς, να τα τελειώσουμε όλα γρήγορα, πριν από τον χρόνο τους κι ας πιεζόμαστε, σημασία έχει να τα τελειώσουμε. Ίσως το σύστημα στο σχολείο μας έμαθε πως το κίνητρο έρχεται μέσα από τον ανταγωνισμό και χωρίς να το σκεφτούμε ανταγωνιζόμαστε τους άλλους ή ακόμα και τον ίδιο μας τον εαυτό!

Κάθε μέρα περιμένουμε να κάνουμε την ίδια ρουτίνα πάντα

Δεν μας δίνουμε χώρο να είμαστε μια μέρα διαφορετικοί, να μην θέλουμε για παράδειγμα να πάμε σήμερα γυμναστήριο, γιατί αν δεν πάμε θα βγει η φωνή του εσωτερικού κριτή και θα μας κρίνει. Με αυτόν τον αυτοματοποιημένο τρόπο που μάθαμε να κατακτούμε τους στόχους μας χάσαμε το νόημα της σύνδεσής μας με τη διαδικασία.

Δεν μάθαμε να επενδύουμε στη διαδικασία μας, να μένουμε με υπομονή μέχρι να δημιουργήσουμε αυτό που θέλουμε, αλλά πιστεύουμε πως τα πράγματα αξίζουν μόνο όταν γίνονται γρήγορα. Όμως τελικά όταν γίνουν γρήγορα εμείς κάπως συνδεόμαστε επιφανειακά και τα ξεπερνάμε γρήγορα, δηλαδή ξεπερνάμε τη χαρά του επιτεύγματος γρήγορα και πάλι στοχεύουμε στο επόμενο.

Εάν μαθαίναμε να επενδύουμε στη διαδικασία, να μένουμε υπομονετικά ξέροντας ότι ο χρόνος που περνάει δεν μας καθυστερεί από κάτι που θα έπρεπε να γίνει πιο γρήγορα, αλλά μας προετοιμάζει για αυτό που έχουμε ζητήσει και το οποίο έρχεται τότε, η διαδικασία θα είχε περισσότερο νόημα από το ίδιο το αποτέλεσμα τελικά.

Η διαδικασία του να μπορούμε να επενδύσουμε χρόνο, διάθεση και υπομονή σε ένα στόχο μας χτίζει χαρακτήρα, τον απαραίτητο χαρακτήρα που χρειάζεται ένας ενήλικας ο οποίος μαθαίνει να δημιουργεί τη ζωή του από λευκό χαρτί.

Βήμα βήμα, λέξη λέξη

Όπως ακριβώς και στο σχολείο από λευκό χαρτί μάθαμε να γράφουμε γράμμα-γράμμα και μετά λέξη-λέξη μέχρι τελικά να γράφουμε ολόκληρες προτάσεις, έτσι και στη ζωή χρειάζεται να μάθουμε βήμα-βήμα τον εαυτό μας, τον ψυχισμό μας, να του δώσουμε χρόνο να ξεδιπλωθεί.

Η θεραπεία μας, η αυτογνωσία μας δεν γίνεται μέσα σε μια νύχτα ακριβώς επειδή η διαδικασία είναι αυτή που θα μας δώσει τελικά το αποτέλεσμα, ενώ οι άνθρωποι έρχονται στη θεραπεία βιαστικοί να καταλήξουν κάπου, ενώ ποτέ δεν υπάρχει κατάληξη.

Κάθε στιγμή είναι ένα αυτογνωσιακό ταξίδι, μια διαδικασία να μάθουμε τον εαυτό μας και να τον διαμορφώσουμε από την αρχή, μέσα σε μια διαδικασία που η ίδια είναι το ζητούμενο.

Έτσι λοιπόν κλείνω επιστρέφοντας στα λόγια του Sadhguru που έλεγε: «Τόσο κοστολογείτε τη ζωή σας; Δεν αξίζει η ζωή σας να επενδύσετε σε αυτήν μακροπρόθεσμα, παρά βιάζεστε να τη ζήσετε χωρίς να ξέρετε τί θέλετε να ζήσετε; Γι’ αυτό πολλοί άνθρωποι παραμένουν όπως είναι γιατί δεν έχουν επενδύσει το ποσοστό ενέργειας και χρόνου που χρειάζεται για να μεταμορφώσουν τον εαυτό τους».