«Μακάρι να μπορούσα να του μιλήσω ανοιχτά»,
«Πρέπει να βρω τρόπους να διεκδικήσω παραπάνω χρήματα στη δουλειά»,
«Ξέρεις, εμένα δεν είναι του στιλ μου να είμαι επιθετική, είναι δύσκολα τα πράγματα στην αγορά»,
«Θα ΄θελα να ‘μαι πιο δυναμικός, μου λείπει αυτό…»,
«Το σκέφτομαι κάθε μέρα που περνάει ότι δεν έχω τίποτα να μάθω παραπάνω, ούτε να εξελιχθώ εκεί, αλλά…».
Θάρρος ή αλήθεια;
Δεν είναι λίγες οι φορές που με πελάτες μου στο coaching δουλεύουμε το θάρρος, την τόλμη και τους τρόπους με τους οποίους μπορούν να διεκδικήσουν όλα όσα αδιαπραγμάτευτα αξίζουν.
Μάλιστα, ο κανόνας λέει – όποιο κι αν είναι το κεντρικό θέμα των συνεδριών μας– ότι θα συζητήσουμε ακριβώς για όλα αυτά.
Η ζώνη άνεσης, είτε μας αρέσει είτε όχι είναι γλυκιά και όλες και όλοι μας νιώθουμε οικεία εντός της. Ναι, σε μια δουλειά που μας έχει βαρύνει, σε μια σχέση που αναρωτιόμαστε τι μας κρατάει, σε μια φιλία που έχει εξελιχθεί σε παράλληλους δρόμους.
Είμαι βέβαιη ότι γνωρίζετε ακριβώς για ποιο πράγμα σας μιλάω.
Το ζήτημα εδώ είναι το εξής και να μια ωραία ερώτηση που μπορείτε να πάρετε μαζί σας και να τη σκεφτείτε: «Τι χρειάζεται να συμβεί για να ξεχειλίσει το ποτήρι;».
Τι χρειάζεται να γίνει για να αποφασίσεις ότι κάτι πια δε σε καλύπτει, είναι κατώτερο των standards σου και τέλοσπάντων σου τελείωσε;
Είναι σημαντικό να αναστοχαστείτε όλα αυτά για να ξέρετε μέσα σας, πρώτον ποιοι είστε, δεύτερον που πάτε και τρίτον… με ποιους.
Πολλές φορές, η μεγαλύτερη αλήθεια που ψάχνουμε να βρούμε πίσω απ’ τα κρυμμένα νοήματα δεν έχει να κάνει με τους άλλους, αλλά με εμάς.
Για την ακρίβεια, έχει να κάνει μόνο με εμάς.
Μήπως τελικά αυτό που αληθινά χρειαζόμαστε είναι λίγο παραπάνω θάρρος; Να μιλήσουμε με τον εαυτό μας σοβαρά; Κι αφού μιλήσουμε, να… κινηθούμε αναλόγως; Τροφή για σκέψη…
GIPHY App Key not set. Please check settings