Γιατί χρειάζεται να βιώσουμε κάτι τραγικό για να αντιληφθούμε το νόημα;

Υπογράφει η Άννα Πολυχρονίδου,

Σύμφωνα με τον Dispenza (2012), ένα χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης είναι η συνειδητή επιλογή μας να εγκλωβιζόμαστε συναισθηματικά σε δυσάρεστες καταστάσεις.

Βιώνουμε και υπομένουμε άσχημες καταστάσεις και δείχνουμε απρόθυμοι να αλλάξουμε τις συνθήκες μέχρις ότου συμβεί κάτι πολύ ακραίο.

Ο Dispenza αναρωτιέται λοιπόν γιατί να περιμένουμε να μας συμβεί κάτι δυσβάσταχτο (μια τραγωδία, μια ασθένεια, μια απώλεια) για να παραγκωνίσουμε την παθητικότητα και να πάρουμε την ζωή στα χέρια μας…

Γιατί χρειάζεται να βιώσουμε κάτι τραγικό για να αντιληφθούμε το νόημα της ζωής, να αναζητήσουμε την δική μας αλήθεια και την πραγματική ευτυχία;

Οι απαντήσεις πολλές με προφανέστερη το ότι δεν θέλουμε να αφήσουμε την ζώνη άνεσής μας, κάτι το οποίο δουλεύεται εξαιρετικά με το coaching.

Ουσιαστικά αυτό που φοβόμαστε είναι η αλλαγή.

Ο σοφός λαός έλεγε…

«Όποιος απομακρύνεται από την αγέλη τον τρώει ο λύκος».

Θα μου πείτε τώρα, «αλλού αποσκοπούσε αυτή η ρήση»… ή μήπως όχι;

Ποιος είναι ο «λύκος» και ποια η «αγέλη»;

Προφανώς, ανάλογα με τις αντιλήψεις και τα βιώματα του καθενός μπορούν να αποδοθούν πολλοί ορισμοί. Αρχικά θα μπορούσαμε να διακρίνουμε ότι η αγέλη είναι τα στεγανά της κοινωνίας μας και όποιος αποκλίνει από αυτά, αποτυγχάνει, δεν έχει μέλλον.

Ίσως να μπορούσαμε να αναστοχαστούμε μια αντιστροφή των εννοιών;

Και αν η «αγέλη» είναι τα «δικά μας θέλω» και ο λύκος αντιπροσωπεύει τα «θέλω των άλλων»;

Μπορούμε να απεγκλωβιστούμε από την πραγματικότητα που οι ίδιοι έχουμε επιλέξει να ζούμε;

Και αν ναι με ποιον τρόπο;

Μπορεί το coaching να μας βοηθήσει να βιώσουμε τη ζωή με τον τρόπο που θέλουμε να την βιώσουμε;

Το coaching μπορεί να μας βοηθήσει όχι μόνο να πάρουμε την ζωή στα χέρια μας αλλά και να μάθουμε τρόπους και πρακτικές ώστε να διαχειριζόμαστε στις προκλήσεις.