Η Τέχνη του να ξεχνάς

«Έχεις μείνει πολύ καιρό μόνη. Πέρασαν πέντε μήνες, ήρθε η ώρα να προχωρήσεις»

«Ρε συ, δε χρειάζεται να στεναχωριέσαι, πάει, πέρασε τώρα, η ζωή τραβάει μπροστά» ή αλλιώς, απλά, λιτά κι απέριττα, «Ξέχνα το!»: Να μια συμβουλή που ακούμε εξαιρετικά συχνά και η οποία στην πράξη είναι για πολλούς από εμάς εξαιρετικά δύσκολο να εφαρμοστεί.

Η αλήθεια είναι πως αυτές οι δύο λεξούλες έχουν δύναμη μεγατόνων και χτυπούν απευθείας στην καρδιά, ενώ στην πραγματικότητα κάνουν επίκληση στο νου.

Το «ξέχνα το», «προχώρα» και το «δεν πειράζει αν δε σου ‘ρθε η ζαριά, τζογάρισες στο όνειρο κι είσαι έτοιμος για όλα», στην πραγματικότητα υποδηλώνει ένα και μόνο πράγμα: Αποδέξου το πλήρως. Είναι όμως τόσο εύκολο;

Σε μια εποχή μου μιλάμε για την αποδοχή όλο και πιο συχνά, αν κάτι μπορούμε να παρατηρήσουμε είναι πως έχουμε ισχυρές αντιστάσεις σε αυτή.

Σίγουρα, μια κακή στιγμή, μια οδυνηρή εμπειρία, ένας χωρισμός, μια απώλεια, δε μπορούν να εξαφανιστούν ως δια μαγείας, όμως αλήθεια… τελικά, θέλουμε όλα αυτά να εξαφανιστούν, ή μήπως θέλουμε να τα αγκαλιάσουμε με όλο μας το είναι, να μας αποδεχτούμε μαζί με αυτά και να προχωρήσουμε;

Η αποδοχή είναι πολλά περισσότερα από τσιτάτα quotes στα κοινωνικά δίκτυα

Συνεπάγεται με βαθιά σύνδεση με τον εαυτό και κατάδυση στο είναι. Πολλές φορές σημαίνει παραμονή σε ένα παρελθόν που… πάει, πέρασε. Κι αυτό γιατί; Γιατί έχει αξία να παραμείνεις έστω νοητά όπου υπάρχει αξία για σένα. Το μέσα σου γνωρίζει πάντα το «γιατί» καλύτερα απ’ τον καθένα.

Όταν ο νους μας είναι ήρεμος και συνειδητά μπαίνουμε στη θέση του παρατηρητή της ζωής μας, συμβαίνει κάτι απροσδόκητο: Έχουμε την απόλυτη κυριαρχία των συναισθημάτων μας. Γιατί; Έχουμε απόσταση.

Μπορεί να προκύψει η απόσταση μέσα από την απόλυτη σύνδεση με τον εαυτό μας και να επέλθει γιατρειά;

Ναι… Αυτή είναι η Τέχνη του να ξεχνάς.