Άσε τη Barbie και γίνε βασιλιάς!

Σου γράφω ακούγοντας την Florence and the Machine να τραγουδά «Δεν είμαι μητέρα, δεν είμαι νύφη, είμαι Βασιλιάς»

Είναι το πιο ταιριαστό Soundtrack για αυτό που θέλω να σου πω σήμερα. Αλλά από που να ξεκινήσω; Θα αρχίσω από την πρώτη μου Barbie.

Σε σύγκριση με τις άλλες μου κούκλες, η πρώτη Barbie, ήταν ασύγκριτη.

Δεν ήταν απλά πιο μαυρισμένη και πιο ψιλόλιγνη… η παιδική μου καρδιά βρήκε στα γυάλινα γοβάκια της και στο αιώνιο χαμόγελο, το πρότυπο που έψαχνα. Και δεν το εννοώ με την ενήλικη έννοια του προτύπου.

Τα παιδιά προσπαθούν να κατανοήσουν το ενήλικο κόσμο με εικόνες. Τέλος πάντων όλες οι άλλες κούκλες ήταn κοντόχοντρες και μουτρωμένες, δίπλα στην Barbie. Όπως κι εγώ, όταν στεκόμουν μπροστά στον καθρέφτη. Η σύγκριση ήταν αναπόφευκτη.

Πάμε στον καθρέφτη λοιπόν

Αν θες να βρεις κάτι μαγικό μέσα στο σπίτι σου, πήγαινε να σταθείς μπροστά στον καθρέφτη: εκεί μέσα δεν υπάρχει τίποτα αληθινό. Όπως στο παραμύθι της Χιονάτης και ο δικός μου ο καθρέφτης είχε μια φωνή, που ποτέ δεν μου χαρίστηκε.

Μου πήρε χρόνια να συνειδητοποιήσω πως η εικόνα που έβλεπα, δεν είχε καμιά σχέση με αυτήν που έβλεπαν οι άλλοι – όπως και τα περισσότερα κορίτσια έβλεπα μόνο ατέλειες.

Η Barbie ήταν μόνο η αρχή, μετά ήρθαν τα περιοδικά γεμάτα Super Model και τα μικροσκοπικά κορίτσια της μόδας που τα λέγανε Gamin (που σημαίνει αυτή που δείχνει σαν αγόρι) και Waif (που σημαίνει Νεαρό άτομο που δείχνει ασθενικό): η φάση ήταν μονόδρομος.

Αλλά δεν είναι καν τόσο απλό. Δεν είναι πως φταίγαν μόνο η Posh Spice, και τα προγράμματα aerobic της Sindy Crawford. Και οι καθρέφτες.

Είμαστε το προϊόν του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο μεγαλώνουμε

Και εμείς όλες μεγαλώνουμε με πατριαρχικά πρότυπα. Που επίσης αποσκοπούν και στο να μας βάζουν να αγοράζουμε πράγματα που δεν χρειαζόμαστε. Ορίστε σε δυο γραμμές, το συνόψισα.

Η αλήθεια είναι πως στην Αγγλία όπου σπούδασα, ήταν κάπως πιο υποψιασμένες οι γυναίκες για όλα αυτά. Θυμάμαι μου είχε κάνει εντύπωση ένα βιβλίο που εξηγούσε τί είναι η αρσενική ματιά στον κινηματογράφο και πως εξορίζει την γυναίκα στην θέση του αντικειμένου.

Και είναι αλήθεια, όταν ήρθα σε επαφή με όλα αυτά, προσπαθούσα να δω κι εγώ τους άντρες σαν αντικείμενο έτσι για αλλαγή, και να επαναστατήσω απέναντι στα πρότυπα.

Όμως αυτό δυστυχώς που μου διέφευγε ήταν πως ο αντίπαλος δεν ήταν έξω από μένα. Σαν τα παραμύθια, ο αντίπαλος ζούσε μέσα μου και μου μιλούσε καθημερινά.

Σήμερα οι επιστήμονες λένε πως το 80% των σκέψεων που κάνουμε κάθε μέρα είναι αρνητικές και επαναλαμβανόμενες.

Φαντάσου αυτές οι σκέψεις να στοχεύουν τον εαυτό σου: Είσαι αρκετά αδύνατη; Αρκετά όμορφη; Αρκετά καλή;

Κανείς δεν μιλούσε και δεν μιλάει για αγόρια που ανοίγουν υπερβολικά το στόμα: για να απαντήσουν στους μεγαλύτερους, ή να φάνε πολλά γλυκά. Εμείς ακόμη αναζητούμε αμνηστία.

Συγκεκριμένα, λυπάμαι που θα το πω, αλλά συνεχίζει για εμάς να παραμονεύει και υπαρκτός κίνδυνος: όταν αντιμιλάς ποιος ξέρει τι θα κάνει ο σύντροφος/σύζυγος; Βρισκόμαστε στο 2023 και τα περιστατικά βίας ενάντια σε γυναίκες είναι καθημερινά.

Κι εγώ; Μου πήρε χρόνια να δεχτώ τον εαυτό μου όπως είναι, και να του δώσω την άδεια να μην είναι τέλειος.

Η Barbie ήταν τέλεια αλλά ήταν και κούκλα

Δεν κλαίει, δεν πεινάει και δεν γερνάει.

Κι εμείς οι γυναίκες έχουμε δικαίωμα όπως και οι άντρες, να παχύνουμε, να κυκλοφορούμε αμακιγιάριστες και να γεράσουμε. Σε αντίθεση επίσης με ό,τι λένε τα παραμύθια, η ευτυχία μας δεν εξαρτάται από το να μας διαλέξει ένας πρίγκιπας, για την λεπτή μας μέση.