Εσύ τι σχέση έχεις με την λύπη;

Με την λύπη έχω μια σχέση που υπήρξε περίπλοκη από την αρχή

Εγώ προσπαθούσα να την αποφύγω με οποιονδήποτε τρόπο και αυτή πάντα με προλάβαινε. Δεν το έβαζα κάτω: την συμπίεζα ώσπου να γίνει μικρή σαν καρφίτσα, την μεταμφίεζα σε θυμό, την έσπρωχνα βαθιά στο σώμα μου για να πνιγεί και φώναζε. Την ανέλυσα, την έκανα γέλιο, τέχνη, την βύθισα στο νερό, την έκαψα με φωτιά, την κάπνισα, την ήπια.

Κάποτε άλλαξα πόλη, μια φορά άλλαξα χώρα, πέταξα πάνω από τον Ατλαντικό, την έβαλα σε μια βαλίτσα κάτω από το κρεββάτι μου και την κράτησα εκεί καιρό ώσπου ήρθε μια συγκάτοικος και με ρώτησε: «Γιατί μοιάζεις έτοιμη να φύγεις;». Όμως η ζωή συνέχισε να με προλαβαίνει. Και το κάνει ακόμη και πάντα θα το κάνει. Είμαι όμως μόνη μου σε όλο αυτό;

Η λύπη είναι ένα από τα από τα έξι βασικά ανθρώπινα συναισθήματα

Τα υπόλοιπα ο φόβος, η χαρά, ο θυμός, η έκπληξη και η αηδία. Κανείς μας δεν γίνεται να περάσει την ζωή του χωρίς να τα νιώσει όλα. Όσο μεγαλώνω όμως παρατηρώ ότι δεν είμαι η μόνη που δυσκολεύομαι τόσο με την λύπη.

Όλοι μας αισθανόμαστε άνετα να θυμώνουμε, να εκφράζουμε φόβο και το κυνήγι της χαράς μας έχει κάνει σταυροφόρους. Ποιος από εμάς όμως δεν τρομάζει στην ιδέα ότι θα χάσει κάποιον που αγαπά, και δεν νιώθει άβολα όταν κάποιος κοντινός το υποφέρει;

«Απομάκρυνε αυτό το ποτήρι» προσευχόμαστε κρυφά, μην με αφήσεις να χάσω κάτι που αγαπάω, μην μου πάρεις τίποτα κι εγώ… οι προσευχές μας δεν είναι για όσα έχουμε αλλά για όσα φοβόμαστε πως θα χάσουμε. Και ύστερα;

Η λύπη ως συλλογικός εφιάλτης

Σε μια κοινωνία που έχει φτάσει να σου απαριθμεί τα στάδια της λύπης, να σε καθησυχάζει πως στην άκρη της θα ανακαλύψεις ένα δώρο σαν το θησαυρό στην άκρη του ουράνιου τόξου και ανυπομονεί να σε δει να την ξεπερνάς, η λύπη μοιάζει να έχει γίνει ο συλλογικός μας εφιάλτης.

Πολλοί μου λένε, εσύ που ασχολείσαι με ενεργειακές θεραπείες και έχεις τόσα να προτείνεις για την ψυχική ανθεκτικότητα, και τα οφέλη του διαλογισμού, δεν θα έπρεπε να υποφέρεις λιγότερο; Να που θυμώνεις, να που ταράζεσαι, να που αγχώνεσαι και γίνεσαι λυρική με το παραμικρό σαν την Άννα Καρένινα. Είναι αλήθεια.

Πρόσφατα αναγκάστηκα να πάω τον γάτο μου για μια μικρή επέμβαση ρουτίνας και για μερικές ώρες -χωρίς καμιά λογική εξήγηση-, μια παράξενη λύπη με συνεπήρε, χρειαζόμουνα παρηγοριά, αλλά τίποτα δεν με παρηγορούσε. Όπως λένε οι στίχοι των National, «όταν με φτάνει, η Θλίψη γίνεται το κορμί μου στα κύματα,  το κορίτσι που πετάγεται από την τούρτα μου, ζω σε μια πόλη που η Θλίψη έχτισε, είναι στο μέλι, είναι στο γάλα μου».

Το μάθημα της λύπης

Κι όμως όλες μου οι προσπάθειες με έχουν μάθει κάτι: όταν έρχεται, ξέρω πια ότι πρέπει να συναντήσω την λύπη στην πόρτα όπως κάνω και με την χαρά. Και ύστερα ανοίγω τον μαγικό μου κύκλο, κάθομαι στο κέντρο του και την παρακολουθώ να ξεδιπλώνεται, σαν τα μαλλιά της Ραπουνζέλ, σαν την ουρά ενός χιονάτου κινέζικου δράκου, σαν πέπλο από βαμβάκι.

Της παραδίνομαι όπως κάνουν τα παιδιά όταν αποκοιμιούνται με κλάματα για το πιο μικρό πράγμα, χωρίς να κρίνουν τον εαυτό τους που υποφέρουν τόσο για ένα παλιό αυτοκινητάκι. Για σένα λοιπόν που γύρισες από το νοσοκομείο το ξημέρωμα αφήνοντας κάποιον πίσω, που έχασες κάτι έστω και τόσο δα μικρό και έκλαιγες για μέρες, για σένα που όλοι σου είπαν «Θα περάσει κι αυτό» κι αυτά τα λόγια απλά σε άγχωσαν παραπάνω, έχω να πω να σου πω «Δεν είσαι μόνος». Όλοι το ίδιο όνειρο ζούμε. Και ακόμα πως όταν ανοίγεις την πόρτα για την λύπη, μαζί γλιστρά και η ελπίδα.

«Η ελπίδα είναι πλάσμα φτερωτό» όπως λέει το ποίημα της Έμιλι Ντίκινσον. Σήμερα βρήκε καταφύγιο στην αυλή ένα κίτρινο παπαγαλάκι. Το βάλαμε στο σπίτι για να το σώσουμε από τις γάτες και τώρα είναι ήσυχο και ασφαλές.

Μέσα σε μια στιγμή, η ζωή μας έκλεισε το μάτι.